Ο Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε, απευθείας από τα μέσα ενημέρωσης, ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τις τελευταίες πυρκαγιές με τα τραγικά αποτελέσματά τους. Αν δεν κάνουμε λάθος, σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις  αναλάμβαναν την πολιτική ευθύνη για σειρά καταστροφικών φαινομένων από πυρκαγιές, πλημύρες, ναυτικά ατυχήματα κ.α.

 

Η λογική λέει ότι η ανάληψη πολιτικής ευθύνης σημαίνει άμεση και σε βάθος αλλαγή πολιτικών πρόληψης και διαχείρισης για τον συγκεκριμένο τομέα. Προς επιβεβαίωση αυτής της λογικής θυμίζουμε τη μόνιμη φράση των ιθυνόντων ότι «τώρα το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκαλο»!

 

Δεν είναι "νεκρή φύση". "Μιλάει" πονάει και μας προειδοποιεί…

 

Αυτό ήταν όμως! Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και το «μαχαίρι στο κόκαλο» αντί για άνοιγμα ριζικών αλλαγών αποτελούσαν πάντα το ουσιαστικό κλείσιμο του κεφαλαίου «καταστροφή, δίδαγμα, μέτρα». Οι πραγματικές ευθύνες και κυρίως οι αναγκαίες βαθιές αλλαγές περνούσαν σε δεύτερη μοίρα, σαν ενοχλητικές οφειλές που «ξεχνιόνταν» μέχρι την επόμενη επανάληψη. Ας μην αμφισβητήσουμε αυτή την διαχρονική αλήθεια προσβάλλοντας τα θύματα που δεν είναι καθόλου λίγα τις τελευταίες δεκαετίες. 

 

Αυτή τη φορά τι συμβαίνει με την πολιτική ευθύνη;

 

Δυο μέρες μετά τις πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική, το Μαρούσι κόντεψε να θρηνήσει θύματα σε κλεισμένο ρέμα από πλημύρα. Λίγες μέρες πριν τις πυρκαγιές, το εφιαλτικό σενάριο της επανάληψης της τραγωδίας του περασμένου Νοέμβρη από πλημύρες, κόνεψε να επαναληφθεί στη Μάνδρα! Αποκαλύφθηκε ότι μετά την «ανάληψη της ευθύνης» και τις υποσχέσεις για ριζικά μέτρα, δεν είχαν γίνει ούτε οι πλέον αναγκαίες παρεμβάσεις προστασίας του πληθυσμού. Πως τώρα να πιστέψουμε ότι η πολιτική ευθύνη στην Ελλάδα έχει πραγματικό περιεχόμενο;

 

100 και πλέον νεκροί "ακραίων και ασύμμετρων φαινομένων", από τον περασμένο Νοέμβριο, είναι πολλοί για να τους κρύψουμε στη λήθη.

 

Κι όμως, η κυβέρνηση θέλησε να παίξει επικοινωνιακά παιχνίδια με τον λαό, κάνοντας αχρείαστες δηλώσεις, όταν ο κίνδυνος ήταν προ των πυλών: «Η χώρα μας διαθέτει έναν δασοπυροσβεστικό μηχανισμό που ελάχιστες χώρες τον διαθέτουν (…) με ένα δίκτυο που εμείς έχουμε φτιάξει αυτή τη στιγμή εξαιρετικό, ειδικά στην Αττική και τα περιαστικά δάση, που η φωτιά σβήνεται με ένα, δύο οχήματα και με την κινητοποίηση του πρώτου εναέριου μέσου» δήλωσε στις 7 Ιουνίου 2018 ο Γ.Γ Πολιτικής Προστασίας, Γιάννης Καπάκης! Αυτή ήταν η πολιτική υπευθυνότητα;

 

 

Τα θέμα για εμάς δεν είναι η διαφυγή της κυβέρνησης με παραιτήσεις υπουργών και υπευθύνων, εκτός εάν η προσωπική ανικανότητα συνέβαλε στην διόγκωση της καταστροφής. Ούτε μας λείπουν οι διαπιστώσεις του κ. Πρωθυπουργού ότι «σήμερα κατανοούμε όλοι με οδυνηρό τρόπο και σε όλο του το βάθος, ότι κυβερνάμε μια χώρα που επί χρόνια κυριάρχησαν στρεβλώσεις». Δεν είναι δυνατόν να κατάλαβαν οι κυβερνώντες τώρα αυτό που ήξεραν οι πάντες αλλά και οι ίδιοι, σαν αντιπολίτευση, επί δεκαετίες! Το θέμα για εμάς – μακριά από λαϊκισμούς – είναι να δούμε τις αλλαγές σε βάθος και με έντονα ριζοσπαστικό τρόπο σε όλα τα πεδία.

 

Όμως αυτές οι αλλαγές είναι που δεν βλέπουμε, πάνω από τρία χρόνια τώρα, από την κυβέρνηση.

 

Ποιά τα εμπόδια;

 

Αν διαβάσετε καλά τις εκθέσεις του ελεγκτή Δημόσιας Διοίκησης τα τελευταία 15 χρόνια, η διαφθορά στο Δημόσιο, με τη συνέργεια τμήματος του ιδιωτικού τομέα, εξακολουθεί να αποτελεί το υπ αριθμόν ένα πρόβλημα της Δημόσιας Διοίκησης. Από κοντά πηγαίνει η χαμηλή παραγωγικότητα, η παλαιότητα των δομών, ο κομματισμός και η γραφειοκρατία. Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ο εκσυγχρονισμός των δομών και η αξιολόγηση του ανθρώπινου δυναμικού – έστω αυτή – σέρνονται ακόμη μπρος – πίσω και έχουν γίνει γεφύρι της Άρτας. Όταν θα εφαρμοστούν, επίκειται υποθέτουμε, ίσως είναι πολλά χρόνια πίσω από τις νέες απαιτήσεις που στο μεταξύ θα έχουν προκύψει και θα προκύπτουν. Στην εποχή μας αυτό που σήμερα είναι σύγχρονο, αν δεν είναι διαλεκτικά ευέλικτο και προσαρμόσιμο, γρήγορα γίνεται αναχρονισμός. Αυτό φοβόμαστε.

 

 

Ανάληψη πολιτικής ευθύνης θα πει ότι ξεκινάμε από αυτό που πονάει. Και αυτό που πονάει είναι η Δημόσια Διοίκηση. Από τις αλλαγές εκεί μόνο μπορεί να ξεκινήσει η απόκτηση περιεχομένου της ανάληψης ευθύνης. Όταν η Δημόσια Διοίκηση λειτουργήσει αποτελεσματικά και χωρίς διαφθορά, τότε ναι, θα μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα καιρικά φαινόμενα χωρίς να μετατρέπονται σε τραγωδίες. Από εκεί ξεκινώντας η πρόληψη δεν θα είναι παράλειψη και δεν θα μοιρολογούμε για χείμαρρους που κλείστηκαν, για αυθαίρετη δόμηση, για δάση που καταπατήθηκαν, για μέτρα που δεν εφαρμόστηκαν, για αντιπυρικές ζώνες που δεν έγιναν και για (αναμενόμενες) προβοκάτσιες, σαν να είμαστε απόντες.

 

Τολμήστε λοιπόν και γεμίστε την Πολιτική Ευθύνη με πραγματικό περιεχόμενο ριζικών αλλαγών στην πολιτική και στη Διοίκηση. Κυρίως, ψηφίστε, επιτέλους, ένα νόμο που θα υπερισχύει καταλυτικά των νόμων που υποδαυλίζουν την παρανομία! Τέτοιο νόμο για τη (μη) φορολόγηση του εφοπλιστικού κεφαλαίου με τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο του κόσμου έχετε, για την προστασία του λαού δεν μπορείτε να έχετε;

 

Κανένας δεν θα τολμήσει να σας ψέξει αν το κάνετε. Αν όμως δεν το κάνετε θα σας ψέξουν όλοι πλην των παρανομούντων!

 

 

Β