Τον τελευταίο καιρό η κυβέρνηση έβαλε στη ζωή μας την έννοια της «Δίκαιης Ανάπτυξης». Αυτό επικυρώθηκε, ως έννοια που θέλει να μας ακολουθεί στο μέλλον, από τον Πρωθυπουργό κ. Α. Τσίπρα, στην ομιλία του, στην εκδήλωση «Ελλάδα 2021: Δίκαιη Ανάπτυξη – Παραγωγική Ανασυγκρότηση», στις 16 Ιουνίου 2016, στο Μουσείο της Ακρόπολης.

 

Ο κ. Πρωθυπουργός ήθελε να επισημάνει ότι η στροφή προς την ανάπτυξη που σχεδιάζεται με τα αναπτυξιακά κίνητρα και τα άλλα προγράμματα δεν θα είναι άχρωμη και άναρχη αλλά θα έχει κοινωνική διάσταση.

 

Οι γενικές έννοιες όταν εξαγγέλλονται από τις κυβερνήσεις προκαλούν θετική στάση από μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αλλά και πολύ σκεπτικισμό από όσους έχουν μνήμη από χρήση παρόμοιων πρακτικών. Δεν είναι μακριά η καταχρηστική χρήση όρων όπως ανάπτυξη και εκσυγχρονισμός, αειφόρος ανάπτυξη, μεταρρύθμιση, απελευθέρωση επαγγελμάτων, απελευθέρωση επιχειρηματικότητας, απελευθέρωση ωραρίου, απελευθέρωση τραπεζικού συστήματος, δίκαια φορολόγηση, δίκαιη μοιρασιά των προγραμμάτων της ΕΕ κλπ.

 

Οι απλοί άνθρωποι, ακόμη και αυτοί που τους άγγιζε στο επάγγελμα, ερμήνευαν τους όρους αυτούς κατά τη δική τους αντίληψη κι έτσι νόμιζαν ότι γι αυτούς τους εξάγγειλαν και αυτούς ευνοούσαν! Το ότι διαψεύδονταν, κατά κανόνα, δεν τους απέτρεπε να πιστεύουν σε νέες αυταπάτες από νέες μεγαλόστομες εξαγγελίες ως αμοιβή για την εξαπάτησή τους.

 

Αυτός είναι ο πρώτος σκεπτικισμός για ένα νέο γενικό όρο, όπως το «Δίκαιη Ανάπτυξη».

 

Ο όρος περιέχει όλα τα όνειρα όλων των Ελλήνων! Δίνει το δικαίωμα στον καθένα να νομίζει πως αυτός θα βγει κερδισμένος από την ανάπτυξη. Έτσι γίνεται θετικά διακείμενος στα επόμενα κυβερνητικά βήματα που είναι η εξειδίκευση της «Δίκαιης Ανάπτυξης». Μέχρι να καταλάβουν στην πραγματικότητα αν τους θίγει ή όχι.

 

Η αλήθεια είναι ότι, όσον αφορά τους μικρομεσαίους, σπάνια είδαν γενικές εξαγγελίες να καταλήγουν υπέρ αυτών. Το σύνηθες ήταν να ανακαλύπτουν ότι μεγάλα συμφέροντα κρύβονταν πίσω από γενικόλογες κυβερνητικές εξαγγελίες για δήθεν «ωφέλεια όλων».

 

Ό όρος «Δίκαιη Ανάπτυξη», είναι ακριβώς ένας γενικός όρος που ο καθένας μπορεί να τον ερμηνεύσει όπως θέλει. Στην πραγματικότητα δίνει την ευκαιρία να συγκρουστούν τάξεις και ομάδες συμφερόντων γύρω από το περιεχόμενό της. Αλλιώς εννοούν τη Δίκαιη Ανάπτυξη οι μεγάλοι ξένοι και ντόπιοι επενδυτές, αλλιώς οι τραπεζίτες, αλλιώς οι νέοι, αλλιώς οι μικρομεσαίοι, αλλιώς οι εργαζόμενοι. Όλοι αυτοί μέχρι να ριχτεί ο κύβος θα ελπίζουν και θα ονειρεύονται.

 

Αν η κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να μιλήσει για «Δίκαιη Ανάπτυξη» δεν θα έμενε σε γενικούς όρους αλλά θα έθετε τις βάσεις πάνω στις οποίες θα φαίνονταν πως θα μοιραστούν τα οφέλη από την ανάπτυξη για κάθε τάξη και στρώμα στην κοινωνία και για κάθε κλάδο και τάξη μεγέθους στις επιχειρήσεις. Διαφορετικά είναι ένας όρος σαν θαλασσινή δίνη που όποιος πέφτει μέσα δεν ξέρει αν και που θα βγει.

 

Για τους μικρομεσαίους που τράβηξαν, μαζί με τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, το μεγάλο βάρος της κρίσης και των βαρών, δεν νοείται «Δίκαιη Ανάπτυξη» χωρίς πραγματικά προγράμματα ανάπτυξης γι αυτούς, χωρίς αλλαγή της φορολογίας και των βαρών της ασφάλισης, χωρίς μερίδιο από τα κίνητρα και τα προγράμματα.

 

Τα παλιά «κόλπα» των κυβερνήσεων που έλεγαν ότι με την ανάπτυξη των μεγάλων επιχειρήσεων θα ωφεληθούν αυτομάτως και οι μικροί, είναι πια ένα κακό παρελθόν.

 

Σήμερα για τους μικρομεσαίους, το μέτρο σύγκρισης για το τι είναι Δίκαιη Ανάπτυξη, είναι η αναλογική συμμετοχή σε αυτή με βάση:

1. το μερίδιο απασχόλησης,

2. το μερίδιο στο ΑΕΠ,

3. το κόστος δημιουργίας θέσεων εργασίας,

4. τη δυνατότητα διάχυσης και αποκεντρωμένης ανάπτυξης σε όλη τη χώρα,

5. την ευελιξία εφαρμογών σε νέες τεχνολογίες και καινοτομίες,

6. τη δυνατότητα συλλογικής συνεργατικής δράσης κ.α.

 

Η «Δίκαιη Ανάπτυξη» πρέπει να έχει περιεχόμενο, όχι να είναι ένα άδειο σακί με μεγαλοπρεπή τίτλο.

 

Όλα λοιπόν θα κριθούν μόνο από συγκεκριμένες αποφάσεις που θα πάρουν τη μορφή νόμων.

 

 

Σίγμα Βήτα