tuv-iso-logo tuv-iso-27001-logo

Σχόλιο. Η εξωτερική αντιπαράθεση μετατρέπεται σε εσωτερική

Η κρίση επανέφερε τις ταξικές πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις στο πολιτικό προσκήνιο

Η μεγάλη καθυστέρηση εύρεσης λύσης και συμφωνίας με τους δανειστές και τους εταίρους στην ΕΕ, όχι μόνο έχει παραλύσει τη Χώρα οικονομικά αλλά σταδιακά μετατρέπει την πολιτική και οικονομική αδράνεια σε κοινωνική και πολιτική κρίση.

 

Η κυβέρνηση όφειλε εξ αρχής να ακούσει με πολύ μεγαλύτερη προσοχή τις φωνές που προειδοποιούσαν, φιλικά ή εχθρικά, ότι και να θέλει, πρέπει πρώτα να μετρήσει αν μπορεί. Η συνήθης απάντηση με αρκετή αλαζονεία ήταν ότι «αυτή μπορεί». Για να το στηρίξει επικαλούνταν τις ιδεολογικές καταβολές της, τις «νέες αναπτυξιακές ιδέες» που θα πείσουν τους δανειστές για το αδιέξοδο της στείρας πολιτικής αφαίμαξης του πλούτου της χώρας και του λαού, την αλληλεγγύη από άλλους λαούς κλπ.

 

Προφανώς δεν είχε προσέξει με προσοχή ότι οι δανειστές και εταίροι, το 2014, συμπεριφέρθηκαν με απίστευτη κυνικότητα σε μια κυβέρνηση που τους έλεγε «ναι σε όλα» και δεν της έδωσαν ούτε μια ανάσα για να κάνει ένα βήμα μπρος. Γιατί τώρα να δώσουν στη νέα κυβέρνηση; Σε τι άλλαξε ο στόχος τους να εξασφαλίσουν τα δανεικά τους με οποιοδήποτε κόστος για την Ελλάδα;

 

Στην πολιτική διαπραγμάτευση με τοκογλύφους και δανειστές δεν μετράει απολύτως τίποτα πέρα από το ζεστό χρήμα εδώ και τώρα, ανεξαρτήτως απο τη ζημιά και το "αίμα" των οφειλετών. Και για να το πετύχουν οι δανειστές χρησιμοποιούν όλα τα μέσα.

 

Έτσι, άρχισαν το σταδιακό ροκάνισμα του χρόνου χωρίς συμφωνία, με διάφορες δικαιολογίες, και με στόχο η χώρα να φτάσει στο χείλος της οικονομικής ασφυξίας και προ του κινδύνου, να υπογράψει την οποιαδήποτε συμφωνία απαιτούσαν. Ωμός εκβιασμός αλλά αποτελεσματικός εκβιασμός!

 

Παράλληλα, με τις διασυνδέσεις τους τροφοδοτούσαν την εσωτερική επικαιρότητα με άκρατη κινδυνολογία για να αποδυναμώνουν το όποιο κυβερνητικό μέτωπο κατά των δανειστών. Βρήκαν πρόθυμες πολιτικές δυνάμεις σε αυτό το έργο, οι οποίες πίσω από τη σωτηρία της χώρας και την παραμονή στην ΕΕ, πιέζουν για απόλυτη αποδοχή των όρων των δανειστών.

 

Αυτές οι εξελίξεις πολύ γρήγορα μεταφέρθηκαν στο εσωτερικό της χώρας.

 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένα πλακάτ των διαδηλωτών του «Μένουμε Ευρώπη» (προφανώς εννοούσαν ΕΕ και όχι Ευρώπη που περιέχει και τη Ρωσία) έγραφε χωρίς ενδοιασμό: «Ναι στις προτάσεις Γιούνκερ»! Ξαφνικά οι ξένες θέσεις μεταφέρθηκαν άκριτα και στο εσωτερικό της χώρας κι έγιναν σημαία ενός «κινήματος»!

 

Η χώρα από την αδράνεια και την αγωνιώδη αναμονή άρχισε να ανοίγει τις πληγές της. Η κρίση επανέφερε τις ταξικές πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις στο πολιτικό προσκήνιο. «Κινήματα» υπέρ και κατά των μνημονίων, των «έντιμων συμβιβασμών», του ευρώ, της δραχμής έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους στις πλατείες.

 

Κάτω από αυτά όμως κρύβονται τα πραγματικά οικονομικά προβλήματα, οι πραγματικές κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις που οξύνει η κρίση. Ο λαός δεν αντέχει άλλο. Δεν αντέχει, όχι την αναμονή της συμφωνίας αλλά την όποια συμφωνία συνεχίσει να του αφαιρεί δικαιώματα και διατηρεί τη νομοθεσία της ύφεσης, της φορολογικής αφαίμαξης και της οικονομικής συρρίκνωσης.

 

Η οικονομία και η αγορά δεν αντέχουν άλλο. Δεν είναι δυνατόν με συνέχιση ίδιας ή παραπλήσιας πολιτικής που θέλουν να επιβάλουν οι δανειστές, να έχουμε οποιαδήποτε ελπίδα εξόδου από τον φαύλο κύκλο της κρίσης. Πολύ δε περισσότερο να ελπίζουμε σε βιώσιμο ποσοστό χρέους επί του ΑΕΠ που συνεχώς συρρικνώνεται. Χωρίς νέα διευθέτηση του χρέους αυτό δεν μπορεί να αποπληρωθεί.

 

Η κατάσταση σήμερα περιγράφτηκε με μελανά χρώματα, σε δελτίο τύπου που απευθύνεται και στον Ιρλανδό υπουργό Οικονομικών, του Έλληνα υπουργού Οικονομικών κ. Γιάνη Βαρουφάκη, στις 20 Ιουνίου 2015, με αφορμή την απαγόρευση (από τον  κ. Σόιμπλε!!!) ενημέρωσης των υπουργών Οικονομιών των μελών της ευρωζώνης για το περιεχόμενο των προτάσεων της κυβέρνησης προς του «θεσμούς»! Ανέφερε ο κ .Βαρουφάκης:

 

«Από το 2009 και μετά, το δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας έχει μειωθεί, κατά ένα τεράστιο 20% σε κυκλικά προσαρμοσμένη βάση, μετατρέποντάς το σε μεγάλο δομικό πρωτογενές πλεόνασμα. Οι μισθοί έχουν περιορισθεί κατά 37%, οι συντάξεις μέχρι 48%, οι θέσεις απασχόλησης στο δημόσιο τομέα κατά 30%, η ιδιωτική κατανάλωση κατά 33%, ακόμη και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών κατά 16%.

 

Δυστυχώς η προσαρμογή αυτή ήταν τόσο δραστική που η οικονομική δραστηριότητα «πνίγηκε», το συνολικό εισόδημα έπεσε κατά 27%, η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 27%, η αδήλωτη εργασία άγγιξε το 34%, το δημόσιο χρέος έφτασε στο 180% ενός γρήγορα συρρικνούμενου ΑΕΠ και η χρηματοπιστωτική ρευστότητα εξανεμίστηκε, ενώ παράλληλα οι νέοι Έλληνες, όπως και οι αντίστοιχοι Ιρλανδοί, έφυγαν από τη χώρα παίρνοντας μαζί τους τεράστιες ποσότητες ανθρώπινου κεφαλαίου, που το Ελληνικό Κράτος είχε επενδύσει πάνω τους».

 

Την πολιτική που επέφερε τα παραπάνω αποτελέσματα θέλουν οι δανειστές να συνεχίσουν. Όμως αυτό είναι το αδιέξοδο. Όσο πιο πολύ την εφαρμόζουν τόσο πιο πολλά μέτρα απαιτούνται για να είναι αποτελεσματική αφού αυτοϋπονομεύει κάθε αποτελεσματικότητα.

 

Από την περασμένη εβδομάδα 15/6 διάφορες πολιτικές δυνάμεις άρχισαν να κινούνται για να εκβιάσουν αποτέλεσμα είτε υπέρ της κυβέρνησης είτε υπέρ των δανειστών. Πολύ σύντομα όμως οι διαμαρτυρόμενοι θα καταλάβουν ότι τα όποια μέτρα έρθουν θα είναι εναντίον τους, αφού κάθε δυνατότητα «έντιμου συμβιβασμού» έχει ροκανιστεί στους 5 τελευταίους μήνες. Και τότε τα μέτωπα και οι πολιτικές, ιδεολογικές και ταξικές συγκρούσεις πάνω στην εφαρμογή των νέων συμφωνιών ή μνημονίων, θα είναι πολύ σκληρές και επώδυνες. Ήδη και αυτή η εβδομάδα, από 21/6, είναι γεμάτη κινητοποιήσεις πολιτών, κομμάτων, τάξεων, εργαζομένων, συνταξιούχων, κινημάτων κλπ. Σταδιακά αυτές οι αντιπαραθέσεις θα οξύνονται γιατί θα οξύνεται και η κρίση στην οποία θα παρασύρονται.

 

Σ.Β.