tuv-iso-logo tuv-iso-27001-logo

Σχόλιο. Καλή η ρύθμιση, αλλά;

Όταν τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και η θηλιά σφίγγει το λαιμό κάθε επαγγελματία και πολίτη, τότε οι λύσεις ανάγκης ανάγονται σε λύσεις σωτηρίας

Όταν τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και η θηλιά σφίγγει το λαιμό κάθε επαγγελματία και πολίτη, τότε οι λύσεις ανάγκης ανάγονται σε λύσεις σωτηρίας.

 

Αυτό γίνεται και τώρα με τη λύση των 100 δόσεων και την ψήφιση του νόμου για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

 

 

Πόσο πειστική είναι όμως η κυβέρνηση ότι αυτή η λύση θα επανεκκινήσει την οικονομία και θα απαλλάξει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις από το άγχος του αφανισμού;

 

 

Μήπως και πάλι είναι η ίδια επαναλαμβανόμενη ιστορία ρυθμίσεων επί ρυθμίσεων με σκοπό να εισπραχθούν κάποια ποσά στην αρχή, να λυθούν κάποια προβλήματα ασφαλιστικής και φορολογικής ενημερότητας και σε λίγο, βουλιάζοντας συνεχώς μέσα στην κρίση, να έχουμε και πάλι αθέτηση πληρωμών; Αν είναι έτσι, φαίνεται πως αυτή η ρύθμιση είναι η τελευταία και δεν θα μπορεί να ακολουθηθεί από άλλη διότι είναι αδύνατο πλέον να υπάρξει άλλη λύση από το μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων, κατασχέσεις και ατελείωτα φοροκυνηγητά.

 

 

Το έχουμε πει πολλές φορές, ότι αν δεν κινηθεί η παραγωγή τώρα αμέσως και μάλιστα από τις επιχειρήσεις (μικρομεσαίες) που μπορούν να το κάνουν, καμία ρύθμιση και κανένα μέτρο διευκόλυνσης πληρωμών δεν είναι ικανό επαναφέρει τις επιχειρήσεις σε βιώσιμη κατάσταση και σε αποπληρωμή των χρεών. Γιατί το πρόβλημα έχει ξεφύγει πλέον από το να είναι η διευκόλυνση πληρωμών. Έχει μετατραπεί σε αδυναμία παραγωγής πλούτου για να υπάρξει δυνατότητα πληρωμών.

 

Αυτό είναι που μας λείπει και δεν καλύπτεται με παράταση πληρωμής οφειλών η οποία υποτίθεται θα αφήσει στα χέρια μας τα ποσά που οφείλουμε και έτσι θα ξεκινήσει ξανά η παραγωγή. Αυτά τα ποσά δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν αν δεν χρηματοδοτηθεί η ελληνική οικονομία για να παραχθούν.

 

Αυτό είναι το πρόβλημα πλέον και όχι ο τρόπος πληρωμής, όπως φαινόταν να είναι στα πρώτα χρόνια της κρίσης.

 

Όταν όμως υπάρχει αυτή η αδυναμία, πώς να ελπίζει κανείς ότι η νέα ρύθμιση είναι βιώσιμη και οδηγεί σε επανεκκίνηση  της οικονομίας;

 

Το πλέον «ευρηματικό» στην κατάσταση που βρισκόμαστε είναι αυτό που είπε η αν. Υπουργός Οικονομίας κα Νάντια Βαλαβάνη για όσους αδυνατούν παντελώς να ενταχθούν στην ρύθμιση:  «όσοι δεν θα μπουν -ενώ μπορούν να μπουν στην ρύθμιση – αυτοι να είναι σίγουροι ότι αργά ή γρήγορα από αυτούς θα περάσει η εφορία» δήλωσε! Εμείς θα προσθέταμε ότι το ίδιο θα ισχύσει και για όσους την εγκαταλείψουν. Επειδή όμως η εφορία δεν γνωρίζει εκ των προτέρων ποιος μπορεί και δεν ρυθμίζει, το συμπέρασμα είναι ότι όλοι απειλούνται εξ ίσου με τους γνωστούς εκβιαστικούς ελέγχους.

 

Ωστόσο ένα είναι σίγουρο. Καμία απειλή δεν μπορεί να δημιουργήσει χρήμα για αποπληρωμή των οφειλών. Με αυτούς τους όρους η επανεκκίνηση της οικονομίας είναι επανεκκίνηση μιας ακόμη απόπειρας να εισπραχθούν κάποια ποσά και κατόπιν να διογκωθούν και πάλι τα οφειλόμενα.

 

Σύμφωνα με την κα Βαλαβάνη οι συνολικές οφειλές ανεξόφλητων χρεών ανέρχονται σε 77 δισεκατομμύρια.

 

Σύμφωνα με στοιχεία της ΓΓΔΕ, περισσότεροι από 3,4 εκατ. πολίτες δεν κατάφεραν την τελευταία διετία να ανταποκριθούν στις φορολογικές τους υποχρεώσεις, είτε απέφυγαν να καταβάλουν τους οφειλόμενους φόρους. Οι εν λόγω από το 2013 μέχρι σήμερα χρωστούν στο ελληνικό Δημόσιο το τεράστιο ποσό των 21,6 δισ. ευρώ. Τα χρέη αυτά στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μικρότερα των 3.000 ευρώ, τα οποία πλέον μπορούν να τα αποπληρώσουν ακόμη και σε 100 δόσεις. Ωστόσο μέχρι το 2012 είχαμε άλλα 51,4 δισεκ. ευρώ!
 

 

Το 2000, τα ληξιπρόθεσμα χρέη ήταν 4,8% του ΑΕΠ. Το 2010, την πρώτη χρονιά του μνημονίου, έκλεισαν με 17% του ΑΕΠ. Το 2014 τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο έφτασαν το 39,7% του ΑΕΠ.  Δηλαδή το 40% του ΑΕΠ είναι χρέη τα οποία χρωστούν οι πολίτες στο κράτος, εκτός από τα «κόκκινα» δάνεια των τραπεζών!

 

Πως θα βγουν αυτά τα χρέη αν δεν ξεκινήσει πραγματικά η παραγωγή νέου ΑΕΠ και δεν σταματήσει η στασιμότητα και η πτώση;