Όταν ένα πρόβλημα στις σχέσεις μεταξύ πολιτών και κράτους μετατρέπεται από ατομικό και ομαδικό σε κοινωνικό, τότε η αντιμετώπισή του ξεφεύγει από τα στενά όρια της νομοθεσίας και γίνεται πρόβλημα πολιτικό.

 

Μια τέτοια περίπτωση, είναι τα χρέη και οι οφειλές που έχει συσσωρεύσει η ελληνική κοινωνία, όταν η οικονομική κρίση αποδιοργάνωσε τη δυνατότητα αποπληρωμής και οι πολιτικές των μνημονίων την «αποτελείωσαν».

 

Η κατάσταση των χρεών προς το Δημόσιο, παρουσιάζεται, σύμφωνα με τη τελευταία έκθεση της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), ως εξής:

 

• Το Γενάρη του 2018 τα ληξιπρόθεσμα χρέη ανήλθαν στα 101,3 δισ. ευρώ.

• Οι οφειλέτες ξεπερνούσαν τα 4 εκ.

• Το 87,7% των «οφειλετών» (3.569.975) οφείλει μέχρι 5.000 ευρώ και συνολικά 2,5 δισ. ευρώ ή το 2,5% της συνολικής μάζας με τα ληξιπρόθεσμα χρέη.

• Το 1% των οφειλετών, (40.514 μεγαλο-οφειλέτες), έχουν συνολικό χρέος 89,2 δις.

• Το 1,74 εκ. οφειλετών είναι υποψήφιοι κατάσχεσης!

 

Αντί μιας συνολικής λύσης, η κυβέρνηση προσέφυγε σε ατελέσφορες διαδοχικές ρυθμίσεις και σε σκληρά μέτρα (κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών  1.721.911 το 2017 και 1.784.491 αναγκαστικά μέτρα είσπραξης!).

 

Οι αυξανόμενες κατασχέσεις, σε βάρος αδύναμων, προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και επιδεινώνουν την κατάσταση.

 

Για την κυβέρνηση, που πλειοδοτεί σε λόγους για την έξοδο από τα μνημόνια, το ιδιωτικό χρέος αποτελεί μια «καυτή πατάτα». Αν δεν το λύσει, καμία έξοδος από τα μνημόνια δεν θα έχει θετικό αντίκτυπο. Η λύση είναι περίπλοκη και ξεκινάει από τα χρέη που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αποπληρωθούν και μπορούν να κεφαλαιοποιηθούν και να μετατεθούν στο μέλλον ή να διαγραφούν.  Μέσα σε αυτά περιλαμβάνονται και χρέη χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων που αναμένουν μια δεύτερη ευκαιρία. Σε συνέχεια ο κοινωνικός διάλογος πρέπει να προδιαγράψει κλιμακωτές λύσεις. Η νέα εποχή ανάπτυξης δεν υπάρχει λόγος να κουβαλάει βαρίδια της κρίσης. Διαφορετικά, τα αδιέξοδα και οι κοινωνικές εκρήξεις είναι στον ορίζοντα.

 

 

ΑΣΒ