Άρθρο. Αλλαγές αλλά προς ποια κατεύθυνση;

Από καιρό τώρα, οι μικρομεσαίοι, κάθε φορά που ακούνε αλλαγή, μεταρρύθμιση, «απελευθέρωση» είναι σκεπτικοί και επιφυλακτικοί. Δεν είναι τυχαίο, ούτε παράξενο. Ούτε οι μικρομεσαίοι έχουν κάποια αλλεργία προς τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις.

 

Αυτό που τους κάνει σκεπτικούς, είναι η πικρή πείρα που έχουν αποκτήσει από σωρεία γενικόλογων διακηρύξεων κυβερνητικών πολιτικών οι οποίες όπως λέγονταν έφερναν κέρδος σε όλους και όταν έρχονταν η ώρα της υλοποίησης ανακάλυπταν ότι μετατρέπονταν στο αντίθετό τους.

 

Επανειλημμένα το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθήνας έχει εντοπίσει και επισημάνει, αυτήν ακριβώς τη μεταμόρφωση καλών διακηρύξεων και προθέσεων σε εφιάλτη για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

 

Η φορολογία είναι πάντα το επίμαχο σημείο κάθε κυβερνητικής εξαγγελίας και ειλικρίνειας. Η υποτιθέμενη πάταξη της φοροδιαφυγής, της φορολόγησης των εχόντων, της σύλληψης των παράνομων κερδών που εξήχθησαν κλπ, στην πραγματικότητα κατέληξαν σε μια τεράστια επιβάρυνση των νομίμων μικρομεσαίων με επιπλέον εξοντωτικά πρόστιμα,  χαράτσια, τέλη, φόρους κλπ, σε όλο το φάσμα της επιχειρηματικότητας.

 

Το πολυνομοσχέδιο υποτίθεται ότι φέρνει αναπτυξιακές αλλαγές στην αγορά. Φάρμακα, γάλα, ψωμί, βιβλίο και σειρά άλλοι κλάδοι, βρέθηκαν στο κέντρο των ανατροπών του θεσμικού τους πλαισίου. Αλλαγή αλλά προς ποια κατεύθυνση; αναρωτήθηκαν αμέσως οι επαγγελματίες των κλάδων αυτών, όπως ακριβώς πολλοί άλλοι κλάδοι αναρωτήθηκαν όταν ήρθε η δική τους σειρά και μετά τις αλλαγές σχεδόν διαλυθήκαν. Υποτίθεται ότι ήταν κλειστές αγορές, συντεχνίες, σε βάρος της κοινωνίας και με τις απελευθερώσεις θα πέσουν οι τιμές και θα ωφεληθεί ο καταναλωτής!

 

Η πράξη όμως έχει δείξει ότι αυτές οι αλλαγές, στο μόνο που έχουν οδηγήσει την αγορά είναι η ένταση της μονοπώλησης.  Μεγάλες αλυσίδες όπως πχ στα καύσιμα, εκτοπίζουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και αναλαμβάνουν το έργο. Σταδιακά με την εκτόπιση αυτή, θα μονοπωληθεί η αγορά και τότε ο καταναλωτής θα είναι όμηρος. Θα είναι αναγκασμένος να αγοράζει σε οποιαδήποτε τιμή του επιβάλλουν, χωρίς εναλλακτική λύση. Στο μεταξύ θα έχουν καταστραφεί χιλιάδες επιχειρήσεις και θα αυξηθούν οι άνεργοι και οι φτωχές οικογένειες.

 

Η μάχη που δόθηκε για το γάλα, το φάρμακο, το ψωμί και το βιβλίο είναι χαρακτηριστικές της σύγκρουσης των πολιτικών επιβίωσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με τις μονοπωλιακές επελάσεις που ευνοεί το πολυνομοσχέδιο, στο όνομα της ωφέλειας των καταναλωτών.

 

Όπως τόνισαν οι εκπρόσωποι αυτών των κλάδων στη συνέντευξη τύπου της 28^ης Μαρτίου, αυτό που γίνεται ολοφάνερο με το πολυνομοσχέδιο, είναι ένα σχέδιο εξόντωσης των ντόπιων μικρών επιχειρήσεων και αντικατάστασής τους με αλυσίδες πολυεθνικών. Ούτε με τα σούπερ μάρκετ φαρμάκου θα βελτιωθεί η κατάσταση, αντίθετα θα έχουμε πολύ μεγαλύτερες στρεβλώσεις από τη μονοπώληση της αγοράς, ούτε με το ξένο γάλα θα έχουμε βελτίωση τιμών, άλλωστε και τώρα διατίθενται ελεύθερα τα υποτιθέμενα «φθηνά γάλατα» αλλά δεν τα προτιμά ο καταναλωτής γιατί είναι υποβαθμισμένα, ούτε με το ψωμί κατεψυγμένης και υποβαθμισμένης ζύμης θα φθηνύνει στην πραγματικότητα το ψωμί, ούτε με την κατάργηση της ενιαίας τιμής βιβλίου που θα οδηγήσει σε απαξία και μη έκδοση χιλιάδων τίτλων απαραίτητων για τον πολιτισμό μας βιβλίων, θα φέρει κάποια άνοιξη στο βιβλίο πέρα από την μετατροπή του σε χύδην εμπόρευμα βιομηχανίας μπεστ σέλερ.

 

Αυτή είναι η κατάσταση ανεξαρτήτως τι λέει η κυβέρνηση. Στόχος είναι η άλωση και κυριαρχία στην αγορά μερικών αλυσίδων μεγάλων συμφερόντων. Σε τι αυτό μπορεί να συμφέρει είτε τους μικρομεσαίους είτε τους καταναλωτές;

 

Το θέμα δεν να είναι να είμαστε εμείς οι μικρομεσαίοι υπέρ ή κατά των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων γενικά χωρίς το περιεχόμενο. Το θέμα είναι ότι είμαστε κατά των καταστροφικών αλλαγών. Καταστροφικών όχι μόνο για τους κλάδους αλλά και για την ίδια την οικονομία. Ανάπτυξη που θα στηριχθεί σε βίαια καταστροφή υπαρκτών παραγωγικών δυνάμεων για να μπορέσουν κάποια μεγάλα συμφέροντα να κυριαρχήσουν στην αγορά, δεν είναι ανάπτυξη.

 

Είναι τελείως διαφορετικό όμως οι αλλαγές να γίνουν με πρόγραμμα, με σχέδιο, με συμμετοχή των επιχειρήσεων που θα γίνουν οι αλλαγές και όχι χωρίς αυτές και ενάντιά τους.

 

Δεν υπάρχει οικονομία και κλάδος χωρίς πρόβλημα.  Αυτά όμως δεν λύνονται με καταστροφικές πολιτικές αλλά με ανάπτυξη, αναδιάρθρωση, εξυγίανση. Φυσικά όπου υπάρχει υπερεπαγγελματισμός ή στρεβλώσεις πρέπει να γίνουν προγραμματικά διορθωτικές αλλαγές. Φυσικά όταν οι τιμές δεν αντανακλούν την αξία των εμπορευμάτων χρειάζεται παρέμβαση. Είναι αδύνατο σε αυτά τα πρακτικά προβλήματα να μην μπορεί να γίνουν προγραμματισμένες και σε βάθος χρόνου αναπτυξιακές αλλαγές και να επιλέγεται η λύση της καταστροφής. Το κόστος από τη δεύτερη επιλογή είναι ίσο και μεγαλύτερο από το κέρδος της πρώτης επιλογής. Και όμως είτε με επίνευση της τρόικας και του ΟΟΣΑ, είτε με πίεση των πολυεθνικών, είτε εξαιτίας ιδεοληπτικών απόψεων υπέρ της γιγάντωσης των επιχειρήσεων, επιλέγεται η καταστροφή τεράστιων κομματιών της οικονομίας για να αντικατασταθούν από μεγάλα συμφέροντα.

 

Δεν γνωρίζουμε πόσες εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν προγραφεί. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι αυτός ο αφανισμός ήδη συντελείται όπου η «μεταρρύθμιση» και η «απελευθέρωση» επιβλήθηκαν βίαια, με διοικητικό τρόπο.

 

Σ.Β.