Η αγωνία του μικρού επιχειρηματία για την «επόμενη μέρα»

Πραγματικά, όσο πλησιάζουμε στο «σημείο μηδέν» από το οποίο αρχίζει η επαναφορά της κοινωνίας και της οικονομίας στην «κανονικότητα», τόσο δυναμώνει η αγωνία των μικρών επιχειρηματιών για την «επόμενη μέρα». Τι θα βρουν μετά από 2 σχεδόν μήνες αδράνειας; Πόσα χρέη συσσωρεύτηκαν και πόσα κενά στην επιχειρηματική δραστηριότητα και στην πελατεία έχουν ανοίξει; Θα επανέλθουμε ποτέ;

Η αγωνία αυτές τις μέρες κτύπησε «κόκκινο»! Εκφράστηκε και στις συνεχείς ανακοινώσεις του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθήνας και στις προσωπικές εκκλήσεις του Προέδρου κ. Γιάννη Χατζηθεοδοσίου, για πραγματική στήριξη αυτών των επιχειρήσεων να ξανασταθούν στα πόδια τους με ένα μείγμα αναπτυξιακής και ενισχυτικής πολιτικής, με χρήση όλων των μέσων και των οικονομικών «μαξιλαριών» που ακριβώς για τέτοιες έκτακτες καταστάσεις υπάρχουν.

Την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι μικροί αλλά και πολλοί μεσαίοι επιχειρηματίες, δίνει με γλαφυρό τρόπο σε ένα σχόλιό του, στο facebook, ο Γιώργος Φλωράς, πρώην μέλος του ΔΣ του ΕΕΑ, ο οποίος σημειώνει: «Ένας αριθμός επιχειρήσεων θα βρεθεί σύντομα μπροστά σε ένα δίλημμα, από τα δυσκολότερα στην ζωή ενός επιχειρηματία. ΣΥΝΕΧΙΖΩ ή ΚΛΕΙΝΩ; Έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση με βάση την οποία πολλές επιχειρήσεις για να συνεχίσουν θα πρέπει να βάλουν χρήματα, δικά τους ή δανεικά (επιστρεπτέα προκαταβολή, δάνειο με εγγύηση Δημοσίου κλπ) ή νέο μέτοχο. Ό,τι χρήμα προσφέρει σήμερα η Πολιτεία είναι δανεικό και με βαρύτατες προϋποθέσεις (διατήρηση κόστους), συνεπώς δεν αποτελεί δέλεαρ. Η ψυχολογία του επιχειρηματία μπροστά σε αυτό το δίλημμα είναι γνωστή. Θέλει να κάνει τα πάντα για να σώσει το «παιδί» του.Η συμβουλή μου είναι να μην πάρει καμία απόφαση αν δεν βάλει κάτω τα νούμερα, υπολογίζοντας το χειρότερο σενάριο. Και αν τα νούμερα δεν βγαίνουν να μην συνεχίσει. Αν δεν κλείσει τελείως την επιχείρηση, να αλλάξει δραστικά την λειτουργία της, διαγράφοντας ό,τι ήξερε από το παρελθόν. Δύσκολη απόφαση να κλείσει μια επιχείρηση, ειδικά αν είναι η μοναδική πηγή εισοδήματος. Είναι η καλύτερη απόφαση όμως, αν είναι δεδομένη η δραματική χειροτέρευση της κατάστασης στο μέλλον. Όπως είναι τώρα για πολλές επιχειρήσεις».

Μάλλον η πλειοψηφία των μικρών επιχειρηματιών θα συμφωνήσει, με πόνο καρδιάς, με τις παραπάνω διαπιστώσεις. «Καλύτερα» όλοι να κάνουν υπολογισμούς με βάση το χειρότερο σενάριο…

Τα πράγματα είναι τραγικά για πολλές μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις. Συσσωρευμένα προβλήματα ξαφνικά βγαίνουν στην επιφάνεια. Όπως είμαστε σήμερα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι 7 στις 10 επιχειρήσεις (στη βάση έρευνας της  ΓΣΕΒΕΕ για τα οικονομικά τους) είναι αδύνατο να σταθούν και να ετοιμαστούν, στη συνέχεια,  να περάσουν στην 4^η βιομηχανική επανάσταση και στην ψηφιακή οικονομία που είναι το αύριο των επιχειρήσεων. Κι αν ζήσουν σαν φυτά για κάποιο διάστημα, αυτό δεν λέγεται επιχειρηματική επαναφορά. Χρειαζόμαστε βιώσιμες επιχειρήσεις, με βιώσιμες θέσεις εργασίας, οι οποίες θα μπορούν με την οργάνωση και τις επενδύσεις νέας  τεχνολογίας να εξασφαλίσουν παραγωγικότητα, βιωσιμότητα και ανταγωνιστικότητα διεθνούς επιπέδου. Πόσες έχουν τέτοια δυνατότητα;

Ο κορονοϊός ήρθε μετά από μια τεράστια εξάντληση από τη 10ετή κρίση. Αν αυτή η υστέρηση συνδυαστεί με τις νέες απαιτήσεις οργάνωσης των επιχειρήσεων, έχουμε ένα «θανατερό» μείγμα για χιλιάδες μικρές και πολύ μικρές, αλλά και μεσαίες επιχειρήσεις.

Θα δούμε πολλά κλεισίματα και μια γενικότερη «ανασύνθεση» του χαρακτήρα και των δράσεων των επιχειρήσεων. Θα εκτιναχθούν και πάλι οι υπηρεσίες. Όμως με τι προσόντα;

Στο τέλος θα πάμε ένα ακόμη σκαλί κάτω, με ένταση εργασίας και όχι ένταση επενδύσεων.

Τόσα χρόνια οι φωνές, να πέσουν έστω τα ελάχιστα κονδύλια σε δημιουργία μιας νέας γενιάς επιχειρήσεων, νέων τεχνολογιών, έπεφταν στο κενό. Οι νέοι επιστήμονες έφυγαν και δίνουν τεράστιο πλούτο σε ξένες οικονομίες ενώ εδώ οι δικές μας φυτοζωούν. Και όσες νεοφυείς έχουμε εδώ, μόνο με εξωτερικό μπορούν να δουλέψουν, όχι με στροφή στις ανάγκες εκσυγχρονισμού των ελληνικών επιχειρήσεων με προσφορά ενδιάμεσων τεχνολογικών λύσεων αναβάθμισης των παλιωμένων επενδύσεων.

Και το θέμα δεν είναι ότι θα γίνει εκσυγχρονιστική ανασύνθεση των επιχειρήσεων, πράγμα αναγκαίο, αλλά ο καταστροφικός τρόπος που θα γίνει. Άνθρωποι θα καταστραφούν και μη κάνουμε σαν τον κ. Σόιμπλε, να μη βάλουμε τους ανθρώπους πάνω από τους δημοσιονομικούς κανόνες της οικονομίας…

Για του λόγου το ασφαλές, παραθέτουμε από τον «Απολογισμό δράσης του ΕΕΑ 2012-2017» όσα, από το 2015, αναφέρονται, σχετικά με τις επιχειρήσεις που έχει ανάγκη η οικονομία μας, στη σελίδα 142:

Ποιο μοντέλο επιχείρησης μας βγάζει από την κρίση;

«Το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών ζητεί εδώ και χρόνια την αξιοποίηση των εγκαταλειμμένων ακινήτων, ώστε να γίνουν κυψέλες εκατοντάδων νεοφυών και νέων μικρών επιχειρήσεων καινοτομίας και νέας τεχνολογίας. Σήμερα η μόνη λύση στον τομέα της παραγωγής νέου πλούτου, είναι η δημιουργία μιας πανσπερμίας μικρών επιχειρήσεων με τα παρακάτω γενικά ποιοτικά χαρακτηριστικά:

–καινοτομία στην επιλογή και στην εφαρμογή,

–ανταγωνιστικό λειτουργικό κόστος,

–νέες τεχνολογίες,

–νέοι σχεδιασμοί προϊόντων και υπηρεσιών,

–τυποποίηση για αύξηση της παραγωγικότητας,

–πιστοποίηση για εμπέδωση στην αγορά,

–οργάνωση βιώσιμων θέσεων εργασίας,

-δικτύωση για ευέλικτη εξειδίκευση, καταμερισμό εργασίας και συλλογικό πλεονέκτημα παραγωγικότητας,

-παραγωγή ανταγωνιστικών προϊόντων με διεθνείς όρους ώστε να μη σαρωθούν από τους ανταγωνιστές στην πρώτη επαφή με τη διεθνή αγορά.

Απαντώντας στο φόβο του επιχειρείν, θα λέγαμε ότι η εγκατάλειψη του ορθού και η προσφυγή στην πεπατημένη που αναπαράγει την κρίση, είναι η αρχή κάθε αποτυχίας. Το ρίσκο και η καινοτομία είναι η αρχή κάθε επιτυχίας. Φαίνονται δύσκολα όλα αυτά; Όμως αν δεν τολμήσουμε, ποτέ δεν θα βγούμε από την κρίση: «Καινοτομώ, επιχειρώ, βγαίνω από την κρίση». Μιλάμε για μια κεντρικά οργανωμένη πολιτική μαζικής «παραγωγής» νέων καινοτόμων και ανταγωνιστικών μικρών επιχειρήσεων, στην οποία εμπλέκονται οι κοινωνικοί εταίροι και κάθε σχετικός δημόσιος, επιστημονικός και εκπαιδευτικός φορέας.

Ο σχηματισμός μιας κρίσιμης μάζας τέτοιων επιχειρήσεων μπορεί να δώσει τεράστια πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα και να λειτουργήσει ως ατμομηχανή ανάπτυξης για το σύνολο της οικονομίας».

Δυστυχώς, η «άφιξη» του κρονοϊού επέπεσε  πάνω στην χρόνια αδυναμία και καθυστέρηση λόγω οικονομικής κρίσης, προδιαγράφοντας ένα ζοφερό μέλλον για τις υπάρχουσες μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις.

 

Β