Κοινωνία ενός τρίτου, μαγαζιά ενός τρίτου, οικονομία ενός τρίτου…

Οι παλιές θεωρίες περί σχεδίων επιβολής της κοινωνίας των  δύο τρίτων, ήταν μια θεωρία κάθετης  διαίρεσης της δομής της κοινωνίας με βάση τα οικονομικά δεδομένα που οδηγούσε στην περιθωριοποίηση το 1/3 του ανθρώπινου δυναμικού, ως άχρηστου στις νέες συνθήκες κατανομής και ανακατανομής της απασχόλησης και της οικονομίας.

Η πανδημία του κορονοϊού επέβαλε ξαφνικά μια νέα κατάσταση: Κοινωνία ενός τρίτου, μαγαζιά ενός τρίτου, οικονομία ενός τρίτου σε μια οριζόντια επιβολή προκειμένου να αντιμετωπιστεί η πανδημία.

Βλέπουμε τα μαγαζιά να λειτουργούν στο 1/3 με βάση τα τ.μ. τράπεζες να αδυνατούν να εξυπηρετήσουν, επιχειρήσεις με εργαζόμενους στο 1/3, αμοιβές που αναγκαστικά μειώνονται, σχέδια για σχολεία με αίθουσες που χωρούν το 1/3 των μαθητών, ανεργία στα ύψη, ο τουρισμός στον πάτο … παντού βλέπουμε να προβάλει μπροστά μας το «1/3» και ακόμη χειρότερα!

Ωστόσο, όλοι προσδοκούμε ότι με λειτουργίες του ενός τρίτου θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε την οικονομία του 100% αλώβητη!

Ο κορονοϊός έφερε και πάλι στην επιφάνεια την ανάγκη… τετραγωνισμού του κύκλου. Μπορεί να γίνει αυτό;

Αν όχι, πόσο κοντά μπορούμε να πέσουμε;

Αυτό είναι το στοίχημα των ημερών που διανύουμε. Και πέρα από τις θεωρίες και τα χιουμοριστικά ανέκδοτα, πρόκειται για μια επικίνδυνη καμπή για το μέλλον της κοινωνίας μας. Το τσουνάμι των αφανών χρεών και απωλειών δεν είναι μακριά. Μια «στραβή», που λένε και οι νέοι μας, και το καράβι θα μπατάρει ολόκληρο. Μια νέα καταστροφική οικονομική κρίση είναι προ των πυλών!

Η στήλη δεν έχει βέβαια στο «τσεπάκι» της κανένα μαγικό σχέδιο επίλυσης του προβλήματος. Έχει όμως διατυπώσει από καιρό την πάγια αρχή, ότι η βάση κάθε σταθερότητας, κοινωνικής συνοχής, απασχόλησης και ανάπτυξης είναι η δυνατότητα παραγωγής νέου πλούτου. Πώς όμως να το επιτύχεις μόνο με το 1/3 του δυναμικού για άγνωστο χρόνο;

Αυτό είναι το επόμενο πρόβλημα για κυβέρνηση, επιχειρήσεις, εργαζομένους και κοινωνία, αμέσως μόλις εφαρμοστούν τα μέτρα της πρώτης φάσης της «μετά κορνονοϊού» εποχής.

Πόσο κοντά στη λύση μπορούμε να πέσουμε και ποιοι θα πληρώσουν το «μάρμαρο»;

Β