tuv-iso-logo tuv-iso-27001-logo

Νέα Συμφωνία: Να χαιρόμαστε ή να σκεπτόμαστε;

Είναι μια συμφωνία που αφήνει άθικτο όλο το οικοδόμημα των μνημονίων, όλα τα μέτρα που ισχύουν και θα εφαρμόζονται μέχρι το 2022 και πέρα απο αυτό

Η νέα συμφωνία της Ελλάδας με τους θεσμούς (και κατ' αρχή το ΔΝΤ) είναι γεγονός! Δεν είναι όμως κάτι καινούριο. Και κυρίως δεν είναι για πανηγυρισμούς. Είναι μια συμφωνία που αφήνει άθικτο όλο το οικοδόμημα των μνημονίων, όλα τα μέτρα που ισχύουν και θα εφαρμόζονται μέχρι το 2022 και πέρα απο αυτό. Πάνω σε αυτά οικοδομείται η νέα συμφωνία.

 

Μέσα στη συμφωνία προβλέπεται πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022 και 2% από το 2023 έως το 2060! Ένας νέος Γολγοθάς αξιολογήσεων μπαίνει και πάλι σε εφαρμογή. Και στο κάτω της γραφής προβλέπεται και… ανάπτυξη! Η ρύθμιση του χρέους προπέμπεται στο μέλλον και μάλλον είναι, γι αυτούς, η ανάπτυξη που προβλέπουν!

 

Μπήκε και ένας νέος «κόφτης». Αν δεν πάμε καλά και προκειμένου να απαλειφθούν διαφορές ανάμεσα στα εκτιμώμενα νούμερα ανάπτυξης στην ανάλυση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και τις πραγματικές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας, θα εφαρμοστεί ένας μηχανισμός προσαρμογής.

 

Φαινομενικά είναι καλό μέτρο. Όμως εμείς έχουμε πικρή πείρα από Προσαρμογές»! Στην πραγματικότητα τις βλέπουμε στους μισθούς, στους φόρους και κυρίως στο ασφαλιστικό όπου «προσαρμόζουν» συνεχώς τις συντάξεις  και τις εισφορές, μειώνοντάς τις πρώτες και αυξάνοντας τις δεύτερες!

 

Και αν πάμε καλά, θα βγούμε και στις αγορές!

 

Πώς όμως να πας καλά και να έχεις ανάπτυξη με φόρους και εισφορές που ξεπερνούν το 50% των κερδών κα σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζουν και το 100% των κερδών των επιχειρήσεων; Είναι δυνατόν χωρίς βιωσιμότητα των επιχειρήσεων να υπάρξει ανάπτυξη;

 

Εκτός και αν το σχέδιο των «μεγάλων επενδύσεων», που αφήνει να εννοηθεί η συμφωνία, προβλέπει προηγούμενη εξόντωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων για να αλωθούν από πολυεθνικές και μονοπώλια, η οικονομία και η αγορά ακόπως και πέραν πάσης έννοιας υγιούς ανταγωνισμού. Όπως έγινε με τις τράπεζες και αφελληνίστηκαν.

 

Όμως οι λάτρεις του γιγαντισμού δια μέσω συμφωνιών πραγματικής πτώχευσης των επιχειρήσεων, παραλείπουν αυτό που είναι νομοτέλεια και κανόνας της δικής τους ύπαρξης: καμία μεγάλη επιχείρηση, καμία μεγάλη επένδυση δεν μπορεί να ανθίσει και να καρποφορήσει χωρίς μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Σε οικονομική Σαχάρα δεν φυτρώνουν από το πουθενά πανύψηλα, κερδοφόρα οικονομικά δέντρα.

 

 Σ