«Δεν είναι Εθνικώς νοητή και Κοινωνικώς ωφέλιμος η συντριβή της Επαγγελματοβιοτεχνικής Τάξεως, η οποία συγκρατεί και περιφρουρεί την ευστάθειαν και την ισορροπίαν της Κοινωνίας μας.»[i] 

 

Οι μικρομεσαίοι σε όλη την ιστορική τους διαδρομή μάχονταν για την ύπαρξή τους. Παράλληλα είχαν συνείδηση ότι αποτελούσαν την πραγματική κοινωνική σπονδυλική στήλη της χώρας.

 

Έτσι όταν οι κυβερνήσεις στις αρχές της δεκαετία ου 1950 έλαβαν σειρά σκληρών μέτρων, αναγκάστηκαν να κινητοποιηθούν δυναμικά. Έτσι κήρυξαν γενική απεργία στις 30 Ιουλίου 1952.

 

Στις 11 Νοεμβρίου του 1951 ξεκίνησε το 7^ο Συνέδριο της Γ.Σ.Ε.Β.Ε.,  στο οποίο συμμετείχαν εκπρόσωποι των περισσότερων επιμελητηρίων.

 

 Τα σημαντικότερα θέματα που συζητήθηκαν ήταν το ζήτημα του Τ.Ε.Β.Ε. (ταμειακή ευρωστία, εκλογή αιρετής διοίκησης), οι πιστώσεις, η αγορανομική πολιτική, η φορολογική δικαιοσύνη, οι ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών και το ενοικιοστάσιο[ii].

 

Οι αρχές δεν είχαν πρόθεση να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των επαγγελματιών και βιοτεχνών. Έτσι έγιναν συγκεντρώσεις και ολιγόωρες απεργίες του εμπορικού κόσμου σε Πειραιά και Θεσσαλονίκη στις 20 Μαρτίου 1952. Τελικά «τα ρολά κατέβηκαν» με μεγάλη πανελλαδική απεργία την 30^η Ιουλίου του 1952. Η απεργία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία!

 

Το ψήφισμα της συγκέντρωσης διαπίστωνε ότι «η οικονομική κατάστασις περιήλθεν εις δεινήν θέσιν, απειλούσαν με αφανισμόν την μέσην και μικράν επιχείρησιν» και ζητούσε την άμεση αντιμετώπισή του από την κυβέρνηση[iii].

 

 

Για τη διοργάνωση της κινητοποίησης, η ηγεσία της επαγγελματοβιοτεχνικής τάξης, με επικεφαλής τον Ι. Μπερνίτσα, παραπέμφθηκε σε δίκη τρεις μήνες αργότερα. Η απόφαση του πλημμελειοδικείου ήταν αθωωτική[iv].