Θ. Μάλλιος: Για το Γρηγόρη Γλεντζή

Του Θοδωρή Μάλλιου
Μέλους του ΔΣ του ΕΕΑ

Δεν είναι ώρα για πολλά λόγια, δεν θα άρεσε αυτό και στον Γρηγόρη που έφυγε πρόωρα στις 14 Απριλίου από κοντά μας. Η οικογένεια των περιπτερούχων και των επαγγελματιών φτώχυνε με τον θάνατό του. Φτωχύναμε και οι φίλοι του.
 Πιστεύω ότι του χρωστάμε πολύ περισσότερα από δύο καλά λόγια την ώρα του τελευταίου αποχαιρετισμού. Δύο λόγια βγαλμένα από βάθους ψυχής. Όχι επηρεασμένα από τη φόρτιση της στιγμής , αλλά αληθινά και ανθρώπινα με βάση αυτά που έζησα μαζί του.
Τον ήξερα από παλιότερα , πριν όμως δύο χρόνια και κάτι τον κάλεσα και τον παρακάλεσα να έρθει κοντά στο σωματείο των Περιπτεράδων να βοηθήσει στην πιο δύσκολη συγκυρία για τον κλάδο μας. Δεν το σκέφθηκε καθόλου. Αφιέρωσε τον εαυτό του στην προσπάθεια που κάναμε όλο αυτό το διάστημα θυσιάζοντας πολλά πράγματα από την προσωπική του ζωή και από τη δουλειά του, χωρίς να παραπονιέται ή να «κωλώνει» όπως λέμε. Ήρθαμε παρά πολύ κοντά και γνωριστήκαμε βαθιά. Μοιάζαμε σε πολλά και αναπτύξαμε μια βαθιά σχέση που στηρίζονταν αμοιβαία στην αγάπη, το σεβασμό, την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη που έτρεφε ο ένας για τον άλλο. Περνάγαμε μεγάλο κομμάτι της ζωής μας μαζί. Χαρακτηριστικά μιλώντας πολλές φορές μέσα στην ημέρα πειραζόμαστε λέγοντας ο ένας στον άλλον «βρε πως χαθήκαμε έτσι, χρόνια και ζαμάνια» ή «που χάθηκες βρέ άνθρωπε, έχω πάθει στέρηση». Παρότι τόσο νέος είχε τον χαρακτήρα ώριμου και υπεύθυνου ανθρώπου. Ένας πραγματικός άνδρας με μπέσα , καθαρό λόγο, πεντακάθαρο βλέμμα. Εργατικός και δημιουργικός, αγωνιστής με ασίγαστο πάθος για ζωή και προσφορά, όσο λίγοι, είχε μεγάλα όνειρα και είμαι σίγουρος ότι θα τα κατάφερνε, ήταν άλλωστε τόσο πληθωρικός και ταλαντούχος. Καμάρωνε για την οικογένειά του και γιατί όχι, τους γνώρισα καλά με τίμησαν βάζοντάς με στο σπίτι τους, ετοιμαζόταν να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια με την καλή του, με την αγαπημένη του Αναστασία. Για τον αγαπημένο του πατέρα δήλωνε όπου και όποτε του δινόταν η ευκαιρία ότι ήταν ο πιο παλιός περιπτεράς στην Ελλάδα. Του κόστισε πολύ ο χαμός του πατέρα του πριν σχεδόν δύο μήνες, σαν ειρωνεία της τύχης, με τον ίδιο τρόπο που έφυγε και ο Γρηγόρης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρωί του περασμένο Φλεβάρη που με πήρε τηλέφωνο από τους πρώτους, καθώς με θεωρούσε δικό του άνθρωπο να μου πει μέσα σε αναφιλητά «Θοδωρή έφυγε ο πατέρας μου, χάσαμε τον πιο παλιό περιπτερά». Συνηθίζουμε σε αυτές τις περιπτώσεις να λέμε μόνο καλά λόγια γι αυτόν που φεύγει από κοντά μας. Θα πω κι ένα που είχε ο φίλος μου, είχε ακριβώς την ίδια κακιά συνήθεια με μένα να αργούμε πολλές φορές σε υπερβολικό μάλιστα βαθμό στα ραντεβού μας. Ήταν μια άτυπη μονομαχία. Παραδέχομαι ότι είχα βρει τον μάστορά μου. Ερχόταν συνήθως μετά από μένα. Δεν γινότανε να του το κρατήσω παρά μόνο να τον πειράξω φιλικά.

Ήταν μεγάλη τύχη για μένα που γνώρισα έναν εξαιρετικό ανιδιοτελή φίλο, έναν πολύτιμο συνεργάτη, έναν υπέροχο άνθρωπο. Ήταν μεγάλη τύχη που τον γνώρισα και μεγάλη ατυχία που τον έχασα τόσο νωρίς. Πάνω από όλους φυσικά που τον χάνει η οικογένειά του. Μακάρι να βρει του κουράγιο και τη δύναμη να ανταπεξέλθει σε αυτές τις φοβερά δύσκολες στιγμές. Εκπροσωπώντας και τους συναδέλφους μου θέλω να πω όσοι τον γνώρισαν από κοντά έστω και για λίγο δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Θα τον θυμόμαστε πάντα με πολλή αγάπη. Προσωπικά τον ευχαριστώ που ήρθε στη ζωή μου, την ομόρφυνε , την έκανε καλύτερη. Στο καλό αδελφέ.