tuv-iso-logo tuv-iso-27001-logo

Εργατική Πρωτομαγιά. Δυσμενείς οι συνθήκες για τα δικαιώματα των εργαζομένων

Κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες εορτάζεται φέτος σε όλο τον κόσμο η Εργατική Πρωτομαγιά. Η Ημέρα των Εργατών που σημαδεύτηκε με αγώνες και θυσίες για τα δικαιώματα τους, σήμερα γιορτάζεται με συνθήκες μεγάλης οπισθοδρόμησης, με κατάργηση δικαιωμάτων αλλά και με μια τεράστια οικονομική και υγειονομική κρίση που απειλεί τα θεμέλια της οικονομίας και της κοινωνίας.

Στην Ελλάδα η κατάσταση εκφράζεται όχι μόνο με την τεράστια ανεργία που μειώνει κατακόρυφα το εισόδημα της εργατικής τάξης, αλλά και με προσπάθειες να εφαρμοστούν μέτρα, όπως τουλάχιστον καταγγέλλουν τα εργατικά συνδικάτα, τα οποία, πίσω από ωραία επιχειρήματα, καταργούν δικαιώματα 100 και πλέον ετών.

Στο κέντρο της μάχης δεν είναι μόνο οι μισθοί που δεν θυμίζουν σε τίποτα μισθούς κάλυψης των βασικών αναγκών, αλλά και σειρά άλλων ρυθμίσεων όπως το ασφαλιστικό και το ωράριο εργασίας.

Η κυβέρνηση στον χαιρετισμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς, δια στόματος υπουργού Εργασίας  Κ. Χατζηδάκη, διαβεβαιώνει ότι στο επερχόμενο νομοσχέδιο για τα εργασιακά «Το οκτάωρο, το πενθήμερο, οι 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα, είναι δικαιώματα κατοχυρωμένα εδώ και χρόνια σ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Δεν είναι, όμως, εξασφαλισμένη σε πολλές περιπτώσεις η τήρησή τους». Το πρόβλημα που εντοπίζει είναι μόνο η εφαρμογή.

Τα συνδικάτα, από την άλλη, βλέπουν στη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» περιόδους  με 10 ή ακόμη και 12 ή13 ώρες δουλειάς που καταστρέφουν ανεπανόρθωτα την παραγωγική δύναμη του εργαζόμενου, η οποία δεν επανέρχεται με τις αντίστοιχες μέρες ρεπό, ενώ υπονομεύουν την οικογενειακή ζωή, την κοινωνική συνοχή ακόμη και το δημογραφικό με την αδυναμία των εργαζομένων να καθορίσουν ομαλή οικογενειακή ζωή.

Παράλληλα, οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων, κυρίως με την τηλεργασία και την μερική απασχόληση, είναι τόσες πολλές που τις ομολογούν οι υπουργοί εργασίας της ΕΕ, μαζί και ο κ. Χατζηδάκης.

Αυτό το κύμα οπισθοδρόμησης των δικαιωμάτων ξεκίνησε από τη λεγόμενη «Λευκή Βίβλο» του 1992 που παρουσιάστηκε ως «η απελευθέρωση της εργατικής τάξης» από τα δεσμά αναχρονιστικών στερεότυπων εργασιακών σχέσεων! Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν να δημιουργηθεί μια πραγματική εργασιακή ζούγκλα.

Όχι μόνο οι εργαζόμενοι με εξαρτημένη σχέση εργασίας…

Θα σημειώναμε εδώ, παρεμπιπτόντως, ότι το 10ωρο και το 13ωρο δεν το βλέπουν μπροστά τους μόνο οι εργαζόμενοι με εξαρτημένη σχέση εργασίας. Το βλέπουν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες που οι υπηρεσίες του κράτους τους ονομάζουν «επιχειρηματίες», το βλέπουν οι αυτοαπασχολούμενοι, το βλέπουν οι βιοτέχνες, το βλέπουν και οι μικρέμποροι. Το σύστημα του σκληρού ανταγωνισμού  τους έχει «στριμώξει», όπως και τους εργαζόμενους, σε σημείο που «εθελοντικά» εργάζονται όλο το χρόνο, πολλοί από αυτούς, 60 ή και 78+ ώρες τη βδομάδα. Αλλιώς δεν επιβιώνουν! Και γι αυτούς οι συνέπειες του χρόνου εργασίας είναι εξ ίσου καταστρεπτικές για την εργασιακή υγεία,και την οικογενειακή και κοινωνική ζωή.

Έτσι, είναι φυσικό για όλους αυτούς τους ανθρώπους, εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους και μικροεπιχειρηματίες,  να δημιουργείται το γνωστό ερώτημα: «Ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε;»

Η οδηγία

Επειδή πολύς λόγος γίνεται για το ποια κυβέρνηση ευθύνεται για την ουσιαστική κατάργηση του σταθερού χρόνου εργασίας, του 40ωρου  και του 8ώρου, θα λέγαμε ότι όλες οι κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως επιχειρημάτων, προωθούσαν σταδιακά, από την έγκριση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, νομοθετικές αλλαγές απορρύθμισης της αγοράς εργασίας. Το δε «κτύπημα» εφ’ όλης της ύλης, το έδωσε η Οδηγία 88 της ΕΕ, του 2003 (2003/88/ΕΚ). Με αυτή τα κράτη εντέλλονταν να νομοθετήσουν:

-Την κατάργηση του 40ωρου και τη θέσπιση 48ωρου χρόνου εργασίας στην 7ήμερη βδομάδα. Αμέσως όμως καταργεί το 48ωρο δια της μεθόδου της «διευθέτησης του χρόνου εργασίας»!

-Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας σημαίνει ότι όσες περισσότερες ώρες, μέχρι τις 10, δουλεύει ο εργαζόμενος σε μια περίοδο να μη θεωρούνται ως υπερεργασία ή υπερωρία αλλά ως κανονική εργασία  που αποδίδονται σε άλλη περίοδο με ανάπαυση. Από εκεί και πάνω μέχρι τις 12 ή 13 ώρες μπορούν να θεωρηθούν υπερωρίες. Σε κάθε περίπτωση το 48ωρο είναι φύλλο συκής.

-Ειδικότερα για τη θεσμοθέτηση της «διευθέτησης» του ημερήσιου χρόνου εργασίας η Ερμηνευτική Ανακοίνωση (2017) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής «για την αποσαφήνιση και εφαρμογή της Οδηγίας» αναφέρει: «(…) όταν δεν υπάρχει παρέκκλιση, ο συνεχόμενος χρόνος εργασίας περιορίζεται σε 13 ώρες (…) και πρέπει να ακολουθείται από τουλάχιστον 11 συναπτές ώρες ανάπαυσης. Με βάση τις “κανονικές” διατάξεις της Οδηγίας, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να εργάζονται για περισσότερες από 13 συνεχόμενες ώρες»! Η ημερήσια «κατοχύρωση» του χρόνου εργασίας δηλαδή σε επίπεδο ΕΕ είναι οι 13 ώρες, όχι… περισσότερο.

Προβλέπει μέχρι και 12 μέρες συνεχόμενη εργασία. Το άρθρο 5 αναφέρει ότι «κάθε εργαζόμενος διαθέτει, ανά περίοδο επτά ημερών, μια ελάχιστη περίοδο συνεχούς ανάπαυσης εικοσιτεσσάρων ωρών». Ακόμα κι έτσι, όμως, η Οδηγία δεν επιβάλλει στην εργοδοσία να δίνει το 24ωρο «ρεπό» ανά 7 μέρες. Όπως λέει η Ερμηνευτική Ανακοίνωση, «δεν απαιτείται η εβδομαδιαία ανάπαυση να χορηγείται την ίδια ημέρα της εβδομάδας σε κάθε περίοδο επτά ημερών».

-Προωθεί την αντίληψη του «ωραρίου μπάσκετ.  Διάλειμμα δίνεται «όταν ο χρόνος ημερήσιας εργασίας υπερβαίνει τις έξι ώρες» και «Τα διαλείμματα δεν πρέπει να υπολογίζονται ως “χρόνος εργασίας” καθώς αποτελούν “περιόδους ανάπαυσης”»!

– Υπάρχει όμως και η τυπική «κατοχύρωση» του δικαιώματος των εργαζόμενων να αποφασίσουν! Η οδηγία και η νομοθεσία αναφέρουν ότι το 10ωρο, το 12ωρο και το 13ωρο γίνεται μόνο με τη… συναίνεση του εργαζόμενου! Φυσικά οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα θεωρούν αυτή την παραπομπή εμπαιγμό, όταν άρνηση σημαίνει και απόλυση σε έναν κόσμο με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, έτοιμους να εργαστούν με οποιεσδήποτε συνθήκες, αρκεί να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο, ένα κομμάτι ψωμί.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της Οδηγίας της ΕΕ, οι κυβερνήσεις ψηφίζουν διάφορα μέτρα εφαρμογής και το ίδιο έγινε και συνεχίζεται να γίνεται στη Ελλάδα.

Με βάση τις κατευθύνσεις της Οδηγίας 2003/88/ΕΚ και των προηγούμενων από αυτή, έχουν νομοθετηθεί ή διατηρηθεί  από όλες  τις  κυβερνήσεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), 7 νόμοι. Ο νόμος που βρίσκεται σε ισχύ είναι ο 3986/2011 του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο διατήρησαν οι επόμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρώτη μετάφερε το σύνολο της Οδηγίας στο εθνικό δίκαιο με τον νόμο 4498/2017, ο οποίος φέρει τον τίτλο «Εναρμόνιση του ελληνικού δικαίου με την Ευρωπαϊκή Οδηγία 2003/88/ΕΚ» και αφορά τους νοσοκομειακούς γιατρούς. Ο νόμος αυτός καθιερώνει τις 48 ώρες εργασίας ανά βδομάδα, με πενθήμερη εργασία, που όμως μπορούν να φθάσουν μέχρι τις 60 ώρες, δηλαδή 12 ώρες τη μέρα. Η παρέκκλιση γίνεται με τη «σύμφωνη γνώμη του γιατρού», όπως ακριβώς λέει η Οδηγία! Επίσης με τη χρήση παρέκκλισης επιτρέπεται η υπέρβαση ακόμα και των 12 ωρών εργασίας!

Οπισθοδρόμηση

Όλα τα παραπάνω μεταφέρουν τη σημερινή διαμάχη για τον εργάσιμο χρόνο, στον 19ο αιώνα και στην τότε αντίστοιχη διαμάχη κυβερνήσεων, εργοδοτών και  εργαζομένων των ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών, όταν η συζήτηση ήταν, αν η μείωση των ωρών εργασίας από 18 και 15 ώρες στις 13 και 12 ή στις 10 για την παιδική εργασία, «καταστρέφει τη βιομηχανία» ή όχι! Η ιστορία έδειξε ότι συνέβη το ακριβώς αντίθετο από τα περί καταστροφής!

Οι ανεπτυγμένες χώρες του καπιταλισμού δεν γνώρισαν την απογείωση της τεχνολογίας και της οικονομικής ανάπτυξης εξ αιτίας της παράτασης της εργάσιμης ημέρας και τη μείωση των μισθών, αλλά, αντίθετα, από τον περιορισμό της, από το κράτος και την καθιέρωση ελάχιστων αμοιβών καθώς και ΣΣΕ.

Το κράτος για να διαφυλάξει τη  βιωσιμότητα και την ποιότητα της εργατικής δύναμης, απαγόρεψε σταδιακά τα ατελείωτα ωράρια που την κατέστρεφαν ανεπίστρεπτα και εξανάγκασε εμμέσως τους κεφαλαιούχους, για να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητα, να εισάγουν νέες τεχνολογίες και νέες μηχανές που αντικαθιστούσαν την απλή και δύσκολη ζωντανή εργασία με πολύ πιο παραγωγικούς  όρους. Έτσι δόθηκε και χρόνος επιμόρφωσης της εργατικής τάξης και των παιδιών της ώστε να λειτουργούν παραγωγικότερα τις νέες μηχανές. Αυτό είχε σαν συνέπεια η παραγωγικότητα της εργασίας να εκτοξευτεί και να έχουμε νέα ανάπτυξη της οικονομίας, η οποία μόνο από τις ενδογενείς κρίσεις του συστήματος διακόπτονταν, ιδίως με καταστροφή των μέσων παραγωγής με τους μεγάλους πολέμους.

Ας ελπίσουμε ότι η εργατική τάξη θα μπορέσει να υπερασπίσει και πάλι τα πραγματικά εργασιακά της δικαιώματα από ρυθμίσεις που τη γυρίζουν στον 19ο αιώνα. Με τις διεκδικήσεις τους, οι εργαζόμενοι μπορούν να δώσουν και πάλι την ευκαιρία να έχουμε νέα έκρηξη των νέων τεχνολογούν και της παραγωγικότητας της εργασίας που σημαίνει νέα ανάπτυξη. Εν όσο οι νέες τεχνολογίες χρησιμοποιούνται για να αφαιρέσουν δικαιώματα των εργαζομένων (όπως πχ στην τηλεργασία), αργά ή γρήγορα νέα οικονομική κρίση (υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου) θα καταστρέψει αυτά που οι κεφαλαιούχοι νομίζουν ότι κερδίζουν τώρα. Η ιστορία μίλησε πολλές φορές γι αυτό και η αγνόηση των μαθημάτων της  είναι αυτοπαγίδευση και αδιέξοδο.

Η Πρωτομαγιά και η κοινωνική της διάσταση

Η Εργατική Πρωτομαγιά αποτελεί ορόσημο στον αγώνα των εργαζομένων για να τους αναγνωριστούν ορισμένα βασικά δικαιώματα εργασίας, προστασίας και δικαίου με πρώτο την αναγνώριση της συμμέτοχης τους στον πλούτο που δημιουργεί η εργασία. Παρόλα αυτά, έχει σημαδευτεί με κάθε είδους απόψεις, σχόλια, εκτιμήσεις αλλά και πολιτικές και ιδεολογικές διαμάχες στην πορεία των χρόνων.

Οι μικρομεσαίοι και ανάμεσά τους οι αυτοαπασχολούμενοι και οι επαγγελματίες, έχουν άπειρους δεσμούς με την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους, γιατί στην πορεία των χρόνων πολλές φορές βρέθηκαν σε κοινούς αγώνες για την επιβίωση και μια καλύτερη ζωή, καθώς και για την αποτίναξη σκληρών μέτρων σε βάρος τους. Όχι όμως μόνο αυτό. Σε σημαντικό βαθμό είναι «συγκοινωνούντα δοχεία» και πολλές φορές η μια ιδιότητα είναι διαδοχή της άλλης. Αυτή η σχέση είναι δύσκολο να διακοπή γιατί βρίσκεται συνεχώς σε αναγκαστική λειτουργία. Κατά κανόνα οι περισσότεροι επαγγελματίες θήτευσαν προηγούμενα ως εργαζόμενοι και γνωρίζουν τα βάσανα και τις ανάγκες τους.

Καθόλου παράξενο δεν είναι που σε βασικά ζητήματα όπως η δίκαιη αμοιβή της εργατικής δύναμης και της εργασίας, η κοινωνική ασφάλιση, το ωράριο εργασίας κ.α. οι μικρομεσαίοι, βλέποντας το γενικότερο συμφέρον της κοινωνίας και το δικό τους, στέκονται με συνέπεια υπέρ της κάλυψης των αναγκών των εργαζομένων σε ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής.

Είναι σε αυτούς γνωστό ότι αν η αναλογικότητα του κύκλου παραγωγή – εισοδήματα –  κατανάλωση διαταραχθεί, η δική τους ύπαρξη υπονομεύεται μαζί με τη θέση των εργαζομένων. Η τελευταία οικονομική κρίση που έπληξε τη χώρα επιβεβαίωσε αυτόν τον κανόνα με τον χειρότερο τρόπο. Η ανεργία και η μείωση των αμοιβών των εργαζομένων ήταν ευθέως ανάλογη του κλεισίματος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίοι προστίθενται και αυτοί στις στρατιές των ανέργων, των φτωχών, των υπερχρεωμένων…

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, οι μικροί επιχειρηματίες και οι επαγγελματίες βλέπουν με προσοχή την πορεία και τη θέση των εργαζομένων στην οικονομία και στην κοινωνία και στέκονται θετικά σε σωρεία αιτημάτων τους γιατί αυτό συμβάλει στην οικονομική σταθερότητα, στην ανάπτυξη και στην κοινωνική συνοχή.

Ιστορικό

8 ΩΡΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑ, 8 ΩΡΕΣ ΥΠΝΟ- ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ, 8 ΩΡΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Μια διεκδίκηση και ένας κανόνας, φυσικός, κοινωνικός, ατομικός, που ισχύει απολύτως και σήμερα, ανεξαρτήτως των συνεχών παραβιάσεων.

Την πρώτη Μαΐου «γιορτάζεται» η μέρα των εργατών. Είναι μέρα απεργίας και όχι αργίας. Είναι στην πραγματικότητα η ημέρα τιμής των εργαζομένων και των κοινωνιών για την εξέγερση των εργατών του Σικάγου, η οποία αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές διεκδίκησης των εργαζόμενων τάξεων για κοινωνική και οικοδομική προκοπή στη νεώτερη εποχή.

Στην επιλογή της ημέρας 1η Μάη έπαιξε ρόλο και η σχέση με την αρχέγονη γιορτή της αναγέννησης – «ανάστασης» της φύσης με τη βαθύτερη έννοια του περιβάλλοντος και της γενοβολιάς της και όχι με τα περί «μέρας των λουλουδιών».

Η 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς Ένωσης των Εργατών στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Ωθούμενοι από τις πετυχημένες διεκδικήσεις Καναδών συντρόφων τους, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886.

Βασικό τους αίτημα αποτελούσε το οκτάωρο, καθώς την περίοδο εκείνη δεν υφίστατο στις ΗΠΑ κανονιστικό εργασιακό πλαίσιο και οι εργαζόμενοι αναγκάζονταν να εργάζονται αμέτρητες ώρες, ακόμα και Κυριακές. Στη δυναμική πορεία του Σικάγο έλαβαν μέρος περισσότεροι από 90.000 εργαζόμενοι, ενώ περίπου 600.000 εργάτες συμμετείχαν στις απεργίες.

Οι βίαιες συμπλοκές έλαβαν χώρα τρεις μέρες αργότερα, στις 4 Μαΐου, στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης προς συμπαράσταση των απεργών, στην οποία συμμετείχαν ενεργά μέλη του αναρχικού κινήματος. Παρά τον ειρηνικό χαρακτήρα της πορείας, η αστυνομία έλαβε την εντολή να διαλύσει με τη βία την κινητοποίηση.

Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, άγνωστος από το πλήθος πέταξε προς τις αστυνομικές δυνάμεις μία χειροβομβίδα, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες.

Σε απάντηση, οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερις διαδηλωτές και σημαντικός αριθμός τους να τραυματιστεί. Στη συμπλοκή έχασαν τη ζωή τους και άλλοι έξι αστυνομικοί από πυρά, χωρίς να εξακριβωθεί η προέλευσή τους. Την προηγούμενη μόλις ημέρα, επιπλέον 4 διαδηλωτές είχαν σκοτωθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις.

Οκτώ συνδικαλιστές καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό για τη βομβιστική επίθεση που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού. Μοναδικό επιχείρημα του εισαγγελέα, Τζούλιους Γκρίνελ, εναντίον τους ήταν η ενθάρρυνση του άγνωστου βομβιστή από τους λόγους που εκφώνησαν. Ως εκ τούτου, κρίθηκαν ένοχοι για συνωμοσία και θανατώθηκαν.

Η Πρωτομαγιά ανά τον κόσμο

Την επίσημη καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς από το ιδρυτικό συνέδριο της Δευτέρας Διεθνούς  των Εργατών, ακολούθησε η πρόταση του Ρέιμοντ Λαβίν, η οποία καλούσε σε διεθνή κινητοποίηση την ημέρα της επετείου των γεγονότων του Σικάγο το 1890. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις της 1ης Μαΐου να λάβουν έκτοτε ετήσιο χαρακτήρα.

Ως γιορτή αφιερωμένη στους αγώνες των εργατών και στο σοσιαλιστικό κίνημα, η Πρωτομαγιά αποτελεί μία τεράστιας σημασίας επίσημη εργατική και κοινωνική γιορτή σε πολλές χώρες του κόσμου.

Η Εργατική Πρωτομαγιά συνδέθηκε και με το σοσιαλιστικό – κομμουνιστικό  κίνημα που είχε σαν κύριο σκοπό του την πολιτική και ταξική εξουσία της εργατικής τάξης, στην οποία ο εργαζόμενος παραγωγός του πλούτου θα είναι ο μόνος και αποκλειστικός ιδιοκτήτης, μέσω της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.

Στην πορεία του χρόνου χύθηκε πολύ αίμα για την αναγνώριση της Πρωτομαγιάς, αλλά κυρίως για να γίνουν αποδεκτά τα αιτήματά της που ακόμη και σήμερα είναι αμφισβητούμενα.

Η ελληνική Πρωτομαγιά

Η πρώτη ελληνική κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε το 1893 από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Περίπου 2.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο και διαδήλωσαν υπέρ της οκτάωρης εργασίας, της καθιέρωσης της Κυριακής ως αργίας και της κρατικής ασφάλισης για θύματα εργατικών ατυχημάτων. Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα, το οποίο επέδωσαν στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.

Η κωλυσιεργία του προέδρου της Βουλής να το εκφωνήσει προκάλεσε τη μεγαλόφωνη αντίδραση του Καλλέργη, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, με εντολή του προέδρου, για διατάραξη της συνεδρίασης. Ο Καλλέργης ξυλοκοπήθηκε και μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε για δύο μέρες. Λίγες μέρες αργότερα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών.

Χρειάστηκε να περάσουν 18 ολόκληρα χρόνια, ως το 1911 που γιορτάστηκε και πάλι η εργατική Πρωτομαγιά. Στο διάστημα αυτό ξέσπασαν μεγάλες απεργίες σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας και σε πολλούς κλάδους, ενώ πολλά σωματεία και δευτεροβάθμιες οργανώσεις δημιουργήθηκαν.

Το 1911, η Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης αναλαμβάνει τη διοργάνωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη. Οι αστυνομικές δυνάμεις επεμβαίνουν και συλλαμβάνουν τους πρωτεργάτες, ανάμεσα σ´αυτούς τον Μπεναρόγια, που εξορίζεται στη Σερβία.

Την ίδια χρονιά, στην Αθήνα, αποφασίζεται να γιορταστεί εκ νέου η Πρωτομαγιά με πρωτοβουλία του Ν.Γιαννιού στο Μετς, με κεντρικό σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ύπνο». Η Αστυνομία οδήγησε τους Γιαννιό, Αποστολίδη και Παπαγιάννη στα γραφεία της γιατί «δεν είχαν άδειαν», όπου τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι.

Η πρωτομαγιά γιορτάζεται ξανά το 1919 σε 12 πόλεις πανελλαδικά, ένα χρόνο μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Στο μεταξύ, ψηφίστηκε ο Ν.281/1914 «περί Σωματείων» με τον οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και τα σωματεία αρχίζουν να αποκτούν καθαρά εργατικό χαρακτήρα.

Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης. Σε μια συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν 8 εργάτες. Σ’ αυτό το σημείο έχει στηθεί το μνημείο του καπνεργάτη. Με πυροβολισμούς προσπάθησαν να διαλύσουν και τις άλλες συγκεντρώσεις και συνολικά είχαμε τουλάχιστον 12 νεκρούς και 300 τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών αποτέλεσαν την έμπνευση του Ρίτσου για τον “Επιτάφιος” Τελικώς το 8ωρο στην Ελλάδα (όπως και το ΙΚΑ) από 27/6/1932

Η πρωτομαγιά του 1944

Σημειώνεται ότι στην Καισαριανή την 1η Μαΐου 1944, η εργατική Πρωτομαγιά συνέπεσε με την εκτέλεση 200 Ελλήνων πατριωτών, κομμουνιστών και αριστερών αγωνιστών, ως αντίποινα για τον φόνο ενός Γερμανού στρατηγού και των τριών συνοδών του, που έγινε στις 27 Απριλίου 1944 σε τοποθεσία κοντά στους Μολάους Λακωνίας . Οι 200 της Καισαριανής, πολιτικοί κρατούμενοι του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου  που παραδόθηκαν στους Γερμανούς, μεταφέρθηκαν απ’ το στρατόπεδο Χαϊδαρίου, όπου ήταν κρατούμενοι, στο σκοπευτήριο της Καισαριανής και εκεί εκτελέστηκαν από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Η ίδια ημέρα είναι ημέρα ιστορικής τιμής και μνήμης.

Β