Μπορούμε…

Μπορούμε…

 

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Η κρίση της οικονομίας βρίσκεται στην πιο οξυμένη φάση της και η ύφεση κτυπάει την πόρτα του καθένα μας. Πτώση εργασιών, πτώση εισοδημάτων, φόροι, «χαράτσια», κλείσιμο καταστημάτων, ανεργία και η αύξηση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους είναι μόνο μερικά από τα αρνητικά φαινόμενα που ζούμε.

Για την αντιμετώπιση της κατάστασης η χώρα υποχρεώθηκε να συνάψει νέα επώδυνη συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Σκληρά μέτρα συνοδεύουν το νέο μνημόνιο. Ανατροπές σε πολλούς τομείς της οικονομίας. Ανατροπές στα εισοδήματα και τους φόρους. Αιματηρές οι περικοπές σε τομείς όπως η υγεία, οι συντάξεις και οι δημόσιες επενδύσεις. Επιβολή αυστηρού ελέγχου των οικονομικών μας από την τρόικα η οποία εγκαθίσταται μονίμως πλέον στη χώρα μας.

Από το μνημόνιο το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσό πηγαίνει για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους.

Ελάχιστα ποσά μένουν για την λειτουργία των υπηρεσιών και ακόμη λιγότερα για την ανάπτυξη. Βρισκόμαστε σε πολύ κρίσιμη κατάσταση.

Πως αντιλαμβανόμαστε εμείς οι μικρομεσαίοι την κρίση και τα μέτρα; Έχοντας μονίμως μόνο υποχρεώσεις και σχεδόν ανύπαρκτα δικαιώματα, αισθανόμαστε πολλές φορές να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μας όταν οι υποχρεώσεις συσσωρεύονται και οι εισπράξεις δεν έρχονται. Βλέπουμε τα μαγαζιά να κλείνουν και αδυνατούμε να αντιδράσουμε αποτελεσματικά.

Όταν όμως η οικονομία φτάνει στα κατώτατα σημεία της κρίσης είναι λύση η μοιρολατρία; Είναι λύση να μοιρολογάμε για το χαμένο παρελθόν και να μαυρίζουμε το μέλλον; Είναι λύση να βλέπουμε τα δυσθεώρητα μεγέθη του χρέους, των φόρων, των ανατροπών και να μένουμε «στήλη άλατος» επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση; Άλλωστε εμείς ποτέ δεν βλέπαμε τα μεγάλα μεγέθη δεδομένου και του μεγέθους της επιχείρησης μας. Πάντα βλέπαμε την ανάπτυξη σε μικρή κλίμακα και γινόμασταν μεγάλοι μόνο όλοι μαζί, συνενώνοντας τις παραγωγικές και επιχειρηματικές δυνάμεις μας.

Πως θα αντιδράσουμε όμως στη χειρότερη στιγμή της κρίσης; Εμείς οι μικρομεσαίοι πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι ξεκινούσαμε σχεδόν από το μηδέν και χωρίς καμία κρατική επιχορήγηση. Αυτό που είχαμε μέσα μας ήταν μια δύναμη φιλοδοξίας και ελπίδας. Ξέραμε ότι μπορεί και να αποτύχουμε αλλά τολμούσαμε. Αν στην επιχειρηματική κοινότητα μιλάμε για ρίσκα, τα πραγματικά ρίσκα ήταν πάντα των μικρομεσαίων. Οι μεγάλες επιχειρήσεις είχαν πάντα τους συμβούλους, τους μελετητές και σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις τη στήριξη τραπεζών, επενδυτών και του κράτους. Εμείς δεν είχαμε τίποτα.

Αυτό όσο και αν φαίνεται απογοητευτικό σήμερα γίνεται το όπλο μας. Εμείς μπορούμε και πάλι στις δύσκολες αυτές συνθήκες να δημιουργήσουμε από το μηδέν, χωρίς ξένες βοήθειες, όπως πάντα. Με μόνο οδηγό την ικανότητά μας να βρούμε το μικρό και ωφέλιμο για την κοινωνία, την οικονομία και την οικογένειά μας μπορούμε να το κάνουμε για άλλη μια φορά.

Για να το πετύχουμε οφείλουμε να ανασκουμπωθούμε και να βάλουμε τη σκέψη μας να γεννήσει ιδέες, καινοτόμες δράσεις, νέα πεδία επιχείρησης. Με μικρά βήματα πάνω σε τομείς που μπορούν να μας δώσουν νέα επιχειρηματικά δεδομένα και νέους τομείς δραστηριότητας, μπορούμε να πετύχουμε μικρές νησίδες που αντέχουν στην κρίση και αναστρέφουν το μικροκλίμα της οικονομίας. Είναι ζήτημα να αντικαταστήσουμε την κατήφεια με την αισιοδοξία και τις νέες ιδέες.

Ξέρουμε καλά ότι τα πράγματα είναι δύσκολα με τα βάρη να τρέχουν γύρω μας. Δεν είμαστε αιθεροβάμονες.

Είμαστε όμως μικρομεσαίοι, δηλαδή άνθρωποι του ρίσκου και πάνω σε αυτό θα λέγαμε ότι και στην κρίση ακόμη μπορούμε. Μπορούμε, πρέπει να δώσουμε τη μάχη μας αρκεί να τολμήσουμε.