Άρθρο του προέδρου του ΕΕΑ Γιάννη Χατζηθεοδοσίου

 στην εφημερίδα Real news της 2ας Αυγούστου 2015

 

ΜΕΧΡΙ το τέλος Ιουνίου η ελληνική επιχειρηματικότητα και κυρίως οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες είχαν να αντιμετωπίσουν την παρατεινόμενη ύφεση, την ανασφάλεια ακόμα και τη «δαμόκλειο σπάθη» ενός πιθανού Grexit. Όλοι μας τονίζαμε ότι ο χρόνος επιβίωσης για την ελληνική οικονομία τελειώνει και ότι απαιτείται μία έντιμη συμφωνία, ώστε να υπάρξει μία επανεκκίνηση. Δυστυχώς, τα γεγονότα ήρθαν να δείξουν περίτρανα πως υπάρχουν και χειρότερα. Το κλείσιμο των τραπεζών και οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν στην κίνηση κεφαλαίων ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για mv πολύπαθη ελληνική επιχειρηματικότητα. Τονίζω το «ελληνική» καθώς οι Έλληνες επιχειρηματίες είναι αυτοί που θίγονται περισσότερο από τα Capίtal controls.

 

Οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην εγχώρια αγορά μπορούν να αντεπεξέλθουν με μία σχετική ευκολία στις αντιξοότητες που προκαλούν οι τραπεζικοί περιορισμοί. Αντίθετα, οι επιχειρήσεις που έχουν mv έδρα τους στη Χώρα μας είναι υποχρεωμένες να υπομείνουν έναν ιδιότυπο οικονομικό αποκλεισμό. Δεν μπορούν να εκτελέσουν άμεσα παραγγελίες, καθώς οι προμηθευτές απαιτούν την προπληρωμή των ειδών, δεν μπορούν να κινηθούν στην αγορά λόγω έλλειψης ρευστού και βλέπουν ακινητοποιημένα κοντέινερ στα λιμάνια.

 

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί, λοιπόν, κάποιος ότι μέσα σε αυτό το απόλυτα αρνητικό περιβάλλον, λόγω των γενικότερων συνθηκών στην οικονομία, οι επιχειρηματίες της Χώρας πρέπει να αντιμετωπίσουν και έναν αθέμιτο ανταγωνισμό. Βέβαια έχουν γίνει κάποια μικρά βήματα για να υπάρξει σιγά-σιγά μία άρση στους περιορισμούς, αλλά δεν αρκούν για να λειτουργήσει μία οργανωμένη οικονομία. Εδώ ούτε καν το Χρηματιστήριο δεν έχει ανοίξει ακόμα τις «πύλες» του. Βλέποντας τις ενέργειες της πολιτείας και της κυβέρνησης, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η επιχειρηματικότητα δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν, εκτός από τους ίδιους τους εκπροσώπους της.

 

Δυστυχώς η πολιτική ηγεσία του τόπου κλείνει τα μάτια της στην εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και για την ώρα ασχολείται περισσότερο με εσωκομματικά θέματα και ισορροπίες, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα τα πραγματικά προβλήματα της Χώρας.

 

Αναρωτιέμαι, αν αύριο έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά η οικονομία μας και η Χώρα έχει βυθιστεί ακόμα περισσότερο σε ένα νοσηρό κλίμα εσωστρέφειας, απασχολεί κανέναν λογικό άνθρωπο ποιος θα είναι αυτός που θα ασκεί διοίκηση; Μα αφού θα έχουν γίνει όλα στάχτη και θα έχουν οδηγηθεί στον αφανισμό χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Χωρίς όλους αυτούς τους ανθρώπους που δίνουν θέσεις εργασίας, που τραβάνε το «κάρο» τα τελευταία χρόνια, ώστε να βγει επιτέλους η οικονομία μας από το τέλμα της ύφεσης, πώς ακριβώς σχεδιάζουν την περιβόητη ανάκαμψη;

 

Επιτέλους, απαιτούνται συγκεκριμένες πράξεις που να δείχνουν ότι όντως υπάρχει η πρόθεση για την έξοδο από την κρίση και δεν είναι απλώς ευχολόγια για να κατευνάσουν τα πνεύματα.