Στις 30η και 31η Οκτωβρίου 2017 διεξήχθη με μεγάλη επιτυχία, στη Λεμεσό της Κύπρου, το πρώτο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Λογοτεχνίας με ειδικό τίτλο: «Η βρυσομάνα της ανοικτής ποιητικής διαλεκτικής Βασίλη Μιχαηλίδη».

 

Το συνέδριο έγινε στο πλαίσιο του Προγράμματος Πολιτισμού του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου και με την αρωγή του Δήμου Λεμεσού.

 

Ο κύριος στόχος του συνεδρίου ήταν η ανάδειξη και η αναγνώρισης της αξίας του γλωσσικού και πολιτιστικού πλούτου, που διαθέτει το Κυπριακό ιδίωμα και η αξιοποίησή του στις σχέσεις του με τη μητρική γλώσσα και διεθνώς.

 

Πραγματοποιήθηκαν  συζητήσεις και στρογγυλό τραπέζι εξειδικευμένων ομάδων εισηγητών, τα πορίσματα των οποίων, όπως ανακοίνωσαν οι οργανωτές, θα μεταφερθούν για ενημέρωση των ΑΕΙ της Ελλάδας, της Κύπρου και των Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων, τα οποία διαθέτουν Ελληνικές και Ελληνιστικές Σπουδές. Όπως δε εκτιμούν, θα αποτελέσουν μια ουσιαστική «πρόκληση» ανάπτυξης προγραμμάτων γύρω από την γλωσσική και πολιτιστική παράμετρο του κυπριακού ιδιώματος, αρχής γενόμενης από το έργο του Βασίλη Μιχαηλίδη. Επισημάνθηκε η απουσία της διαλεκτικής σκέψης του Βασίλη Μιχαηλίδη από τις ελληνικές σπουδές των ΑΕΙ της Ελλάδας και τα Πανεπιστήμια της Ευρώπης.

 

Οργανωτές του Συνεδρίου ήταν η Εταιρεία Λογοτεχνών Λεμεσού «Βασίλης Μιχαηλίδης», η Βιβλιοθήκη «Βασίλης Μιχαηλίδης», και το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου.

 

 

Στο πλαίσιο του Συνεδρίου η κα Αιμιλία Λυμπεράκη – Βesson, στέλεχος  του Υπουργείου Παιδείας, τακτική αρθρογράφος του eea.gr,  ανέπτυξε το θέμα: «Η Γλώσσα, οι διάλεκτοι και η σύζευξή τους- Το δέον στη διεύρυνση του Γλωσσικού μας ορίζοντα και οι ευεργετικές επιδράσεις στην σύναψή τους με το Κυπριακό γλωσσικό ιδίωμα στην Εκπαίδευση».

 

Στην εισήγησή της ανέφερε μεταξύ άλλων:

 

 

«Η γλώσσα μου έδωσαν ελληνική»

Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί

 

Όταν η Ελλάδα μιλάει από καρδιάς με τα παιδιά της, μιλάει στο κάθε παιδί τη δική του «γλώσσα» (ιδίωμα). Όταν μιλάει σε όλους και σε τρίτους μιλάει στη κοινή γλώσσα, όπως αυτή διαμορφώθηκε από όλους μαζί. Αυτό είναι το μέτρο με το οποίο η γλώσσα μας μπορεί να διατηρήσει τις ρίζες της και ταυτόχρονα την αέναη εξέλιξή της.

 

Πολλοί γλωσσολόγοι προσπαθούν με πάθος να εξηγήσουν πώς ένας μικρός λαός απέκτησε τόσες διαλέκτους και ιδιώματα, κλαδιά όλα ενός δέντρου, όλα καρποφόρα, εξελισσόμενα κι εμπλουτιζόμενα. Εμείς λέμε απλά «οι ρίζες μας»!

 

Με τέτοιες ρίζες βαθιά στη γη της πραγματικότητας και της νόησης, η γλώσσα μας εξελίσσεται συνεχώς και μπορεί να καρπίζει συνεχώς. Θέλει όμως καλλιέργεια! Άλλωστε, αυτό είναι και το ζητούμενο!

 

Η Ελληνική και η Κινέζικη είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική (Francisco Adrados, γλωσσολόγος). 

 

Όλοι γνωρίζουμε από την ιστορία ότι η γλώσσα μαραζώνει και φτωχαίνει όταν δεν λειτουργεί με βάση τις αξίες της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και του Ανθρωπισμού. Ευτυχώς, που η Ελληνική γλώσσα έδειξε ότι αυτές τις αρχές τις είχε στα σπλάχνα της αρχέγονης γέννησής της.

 

Νοιώθουμε μάλλον ευτυχείς που η Κυπριακή διάλεκτος, η οποία αποτελεί στην σύγχρονη εποχή τη μοναδική ζωντανή ελληνική, μητροδίδακτη και παραγωγική διάλεκτο, επέδειξε μία υψηλή ανθεκτικότητα ανά τους αιώνες και σήμερα είναι ακόμη ζώσα και ομιλούμενη. Αποτελεί γι’ εμάς μια μεγάλη πρόκληση σύγχρονης σύζευξης κοινής γλώσσας και διαλέκτου!

 

Η κοινωνία μας έχει δυνατότητες να εισάγει και να αξιοποιήσει, συλλογικά και οργανωμένα, στοιχεία της κυπριακής διαλέκτου στους τομείς ποίησης, λογοτεχνίας, θεάτρου, τηλεοπτικών και κινηματογραφικών παραγωγών, μουσικής και γενικά τέχνης και πολιτισμού, καθώς και σε τομείς ιστορικών, πολιτικών και  κοινωνικών ερευνών.

 

 

Διαβάστε ολόκληρη την εισήγηση

 

Δείτε την παρουσίαση σε γραφήματα με power point

 

 

 

ΣΒ