-Την ώρα που η οικονομία βρίσκεται ακόμη σε βαθιά κρίση και μόλις τώρα ο λαός αρχίζει να ελπίζει ότι το τέλος δεν είναι μακριά,

-Την ώρα που η χώρα βρίσκεται στο μέσο ενός τεράστιου ηφαιστείου πολεμικών, πολιτικών και κοινωνικών αναταραχών, σε όλη την ανατολική Μεσόγειο,

-Την ώρα που οι γείτονες ανοίγουν εδαφικά θέματα κλειστά από δεκαετίες, μετρώντας υπερβολικά αλλά επικίνδυνα το «έχει τους»,

Αυτή την ώρα η κυβέρνηση και η Ιεραρχία της εκκλησίας διάλεξαν να βγάλουν τα ξίφη τους από τις θήκες για να συνεχίσουν μια ατέρμονα μάχη που ξεκίνησε από τη γέννηση του νέου ελληνικού κράτους και θα λήξει σε βάθος χρόνου, όταν πραγματικά θα είναι ώριμος και αναγκαίος ο χωρισμός Κράτους Εκκλησίας. Γιατί δεν μπορεί να είναι διαφορετική η κατάληξη.

 

 

Όλες οι πολιτισμένες χώρες έχουν από καιρό λύσει αυτό το πρόβλημα και μόνο εδώ μένουν τα κατάλοιπα μιας οθωμανικής θρησκευτικής αντίληψης για το κράτος. Μιας αντίληψης πάνω στην οποία ανθεί κάθε είδους φανατισμός, βούτυρο στο ψωμί κάθε εξουσίας εκμεταλλευτικών συμφερόντων, όπως αυτός που βλέπουμε στο Ισλάμ, για να μην αναφερθούμε σε σκοτεινές εποχές στη χώρα μας.

 

Γιατί όμως άρχισε τώρα ο «καυγάς» εν μέσω σωρείας κινδύνων για τη χώρα και εν μέσω μιας κατάστασης κρίσης, ανεργίας, ανθρώπινων και οικογενειακών δραμάτων; Την ώρα που ο άνεργος ή ο εργαζόμενος ζουν την αγωνία της αυριανής μέρας, την ώρα που ο μικρομεσαίος κλείνει την επιχείρηση, αυτοί ομφαλοσκοπούν σε μικρές μάχες χαρακωμάτων από χρόνια χαραγμένων και ακινήτων, όπως του Βερντέν.

 

Δεν θα μπούμε στο βάθος της διαμάχης, δεν είναι αυτός ο ρόλος μας.  Θα πούμε μόνο να μη σηκώνουν πολύ τους τόνους και να μη θεωρεί ο καθένας την κοινή γνώμη δεδομένη στο τσεπάκι του, υπέρ της άποψής του.

 

Η κοινή γνώμη έχει πολλά δικά της προβλήματα να λύσει για να ασχοληθεί με τις μάχες χαρακωμάτων. Ο άνεργος με το καθημερινό ψωμί, ο μικρομεσαίος και ο εμποράκος με τις τεράστιες υποχρεώσεις που τον στραγγαλίζουν και καθημερινά ζει και πεθαίνει, τα νοικοκυριά με τα χρέη, οι άστεγοι με τη ζωή τους και οι άρρωστοι με την περίθαλψή τους.

 

Τίποτα από αυτά δεν πάει καλά για να έχει ο κόσμος την πολυτέλεια να ασχοληθεί με το  αν ο κ. Φίλης άλλαξε πολύ ή λίγο το μάθημα των θρησκευτικών, γι αυτό τους εξέλεξε άλλωστε για να κυβερνούν και να νομοθετούν, ή ήταν ώρα ο αρχιεπίσκοπος να ξιφουλκήσει με λεκτικό που θύμιζε άλλες, απεχθείς, εποχές.

 

Πόσο θρησκευόμενα και όχι εντελώς πολιτικά είναι τα λόγια του Αρχιεπισκόπου, όπως «Τα κόμματα της Αριστεράς με τη γνωστή φιλοσοφικο-κοινωνική βιοκοσμοθεωρία του κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, όπως γνώρισε τον χωρισμό αυτός ο καταρρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός στο ανατολικό μπλοκ, που στην ουσία ήταν ο διωγμός της θρησκευτικής πίστεως, ελαύνονται από αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα και συναντώνται με τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου χώρου…»;

 

Ποιοι είναι εκείνοι που νομίζουν ότι με διχαστικές δοξασίες, ιδεοληψίες και επιθέσεις θα σώσουν το δέντρο τους, την ώρα που καίγεται το δάσος;

 

Θα θέλαμε αυτό το κεφάλαιο να κλείσει αμέσως και να ασχοληθούμε με τα καυτά προβλήματα μας.

 

Πριν όμως από αυτό, θα υπενθυμίσουμε ότι κάθε μέρα και πιο πολύ κερδίζει στην κοινή γνώμη η άποψη ότι πρόκειται για μια μάχη σκιών και παραπλάνησης. Η μεν κυβέρνηση το χαίρεται και το υποδαυλίζει γιατί αποπροσανατολίζεται ο λαός από τα παραβλήματα, τους φόρους και τα νέα μέτρα που περνάει, η δε Εκκλησία το χαίρεται γιατί μαζεύει «πόντους», ώστε να μπορεί να τους εξαργυρώσει με αντάλλαγμα «άλλη συμπεριφορά» του κράτους στην φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

 

Ας το προσέξουν γιατί στο τέλος θα βρεθούν και οι δύο χαμένοι. 20 δισεκατομμύρια φόρους έχει ο λαός να καταβάλει μέχρι τον Ιανουάριο. Νομίζει κανείς ότι μπορεί να τον παραπλανήσει;

 

ΣΒ