Όπως είναι γνωστό, αποτέλεσε έκπληξη η απόδοση του πλειστηριασμού απόκτησης άδειας εκπομπής πανελλαδικής εμβέλειας στα τέσσερα τηλεοπτικά κανάλια. Το συνολικό ποσό που θα καταβάλουν στο Δημόσιο ανέρχεται στα 246 εκ. ευρώ, πολλαπλάσιο από αυτό που υπολόγιζαν και οι πλέον αισιόδοξοι κυβερνητικοί παράγοντες.

 

Πέρα από δηλώσεις και αντιδηλώσεις για την ουσία της όλης ρύθμισης και τακτοποίησης της νομιμότητας στο τηλεοπτικό πεδίο, αμέσως μετά την λήξη του πλειστηριασμού ξέσπασαν νέες αντεγκλήσεις.

 

Μια από τις αντεγκλήσεις ήταν και που και πως θα διατεθούν τα ποσά που θα εισπραχθούν. Ο πρώτος φόβος των πολιτών ήταν μήπως πάνε όλα στη αποπληρωμή του χρέους κατά το πρότυπο της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας. Αυτός ο κίνδυνος απεφεύχθη, μέχρι στιγμής, δεδομένου ότι η κυβέρνηση διαβεβαιώνει για την κανονική είσπραξη φόρων και εσόδων και την απόκτηση πρωτογενούς πλεονάσματος.

 

Πιεζόμενη η κυβέρνηση από τη λήψη μέτρων χωρίς ανάσα σε βάρος του λαού και θέλοντας «να πει κάτι» στη ΔΕΘ, στις 9 Σεπτέμβρη,  ανακοίνωσε , δια στόματος πρωθυπουργού, τη διανομή των 246 εκ. «στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού».

 

Η ανακοίνωση ικανοποίησε το κοινό αίσθημα και έδωσε ελπίδα σε κάποιους πολίτες που υποφέρουν στο περιθώριο. Σχεδόν κανένας δεν έκανε δεύτερη σκέψη. Ούτε συσχέτισε το συναίσθημα και την άμεση ανάγκη με την οικονομική λογική και τις μακροπρόθεσμες ανάγκες της χώρας.

 

Η ανακοίνωση θυμίζει την ίδια τακτική της κυβέρνησης Σαμαρά, τον Μάιο του 2014, λίγο πριν τις ευρωεκλογές, που μοίρασε με τον ίδιο τρόπο ένα πλεόνασμα εσόδων περί τα 500 εκ. ευρώ, με αντάλλαγμα ψήφους! Τα λεφτά τα μοίρασε, ψήφους δεν πήρε γιατί ήδη ο κόσμος είχε αγανακτήσει, η κατανάλωση δεν τόνωσε την παραγωγή και μάλλον ρίχτηκαν τελικά σε ένα βαρέλι κενού εισοδημάτων χωρίς πάτο.

 

Αυτό κινδυνεύει να γίνει και τώρα. Κάποιες λίγες χιλιάδες πολίτες ίσως ανακουφιστούν. Ωστόσο δεν φαίνεται ότι έτσι μπορεί να βελτιωθεί μακροπρόθεσμα η ζωή και το βιοτικό τους επίπεδο.

 

 

Παλιά κακιά ιστορία

 

Οι  φορολογούμενοι πολίτες θυμούνται πολύ καλά τις «πολιτικές ανάπτυξης», όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Μοίραζαν κονδύλια, προγράμματα, αποζημιώσεις για χωματερές και κοινοτικές ενισχύσεις, δήθεν κατευθείαν στους δικαιούχους πολίτες, παραγωγούς, επιχειρηματίες, αγρότες κ.α. Δεν υπήρξε πιο καταστροφική «πολιτική ανάπτυξης» από αυτή. Τα λεφτά αντί να πάνε στην ανάπτυξη πήγαιναν στην κατανάλωση, στον επιχειρηματικό εφησυχασμό ή στην εικονική επένδυση, ενώ μεγάλα ποσά από αυτά γινόταν κεφάλαια που εξάγονταν στο εξωτερικό για τις «δύσκολες μέρες» που οι «έξυπνοι» πρόβλεπαν, αφού συμμετείχαν στο έγκλημα της αποβιομηχάνισης και της αποεπένδυσης με λεφτά του κράτους!

 

Αν όλα αυτά τα λεφτά και τα προγράμματα, αξιοποιούνταν σε επενδύσεις βάθους και σε υποδομές ερευνών και ανάπτυξης του πρωτογενούς, δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα της οικονομίας, διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα σήμερα. Ο αγρότης δεν θα καταστρέφονταν και ο επιχειρηματίας δεν θα έψαχνε σωτήρες για την επιχείρηση, αφού αν αξιοποιούνταν τα κονδύλια σε νέες υποδομές και υπηρεσίες, θα είχε λύσεις επιχειρηματικής εξέλιξης.

 

Ας μη συνεχίσουμε την ανάλυση του παρελθόντος.

 

 

Τι να κάνουμε;

 

Σήμερα το ερώτημα που έπρεπε να τεθεί για την αξιοποίηση των 246 εκ. από τα 4 κανάλια ήταν: επένδυση για την επανεκκίνηση ενός τμήματος της οικονομίας ή μοίρασμα στην κατανάλωση;

 

Για να το κάνουμε πιο λιανά και να μη νομίσει κανείς ότι διακατεχόμαστε από αντιλαϊκές αντιλήψεις, εξηγούμαστε.

 

Τα 246 ε. ευρώ θα μπορούσαν να διατεθούν όλα, ή έστω τα μισά, στην ανάπτυξη υποδομών και δομών άσκησης νέας, καινοτόμου και νεοφυούς επιχειρηματικότητας στη βάση των νέων τεχνολογιών, με αξιοποίηση των νέων επιστημόνων και των «εγκεφάλων» που τώρα διαρρέουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό. Χιλιάδες επιστήμονες και χιλιάδες νέες ιδέες μπορούν ξαφνικά να βρουν έδαφος για να ανθίσουν και να ευδοκιμήσουν παραγωγικά. Από την άνθηση αυτή η απασχόληση θα αυξηθεί, το ΑΕΠ θα μεγαλώσει, η οικονομία θα αποκτήσει μια νέα βάση εκσυγχρονισμού και οι εξαγωγές μας θα γίνουν ανταγωνιστικές, τεχνολογικά πρωτοπόρες και αναπτυσσόμενες.

 

Αν κάνουμε σύγκριση των δύο πολιτικών διάθεσης των 246 εκ. σαφώς υπερέχει η επένδυση στη νέα επιχειρηματικότητα. Μόνο αυτή μπορεί να πολλαπλασιάσει τα 246 εκ. σε μεγάλα ύψη και μόνο έτσι μπορεί να λεχθεί ότι ασκείται πραγματική και βιώσιμη  κοινωνική πολιτική: Με την αύξηση της παραγωγής, της απασχόλησης και του ΑΕΠ.

 

Όταν η κυβέρνηση μιλάει για «Δίκαιη Ανάπτυξη» θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο πρώτος όρος της είναι η επένδυση και ο δεύτερος η ανάπτυξη σε όλους τους τομείς και όχι μόνο μεγάλων επενδύσεων και μεγάλων επιχειρήσεων.

 

Ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης αν κάνει μια απλή σύγκριση με τις προηγούμενες διανεμητικές πολιτικές, μπορεί στην αρχή το συναίσθημα να αντισταθεί, αλλά στο τέλος η λογική θα κερδίσει: ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΕΠΕΝΔΥΣΗ! Είναι μια λύση που πονάει στιγμιαία αλλά ανακουφίζει μακροπρόθεσμα.

 

Η επένδυση αυτή θα ήταν μια εθελοντική προσωρινή στέρηση για κάτι καλύτερο, για μια προοπτική. Αυτή τη θυσία όλοι μπορούν να τη δεχτούν. Το επίδομα φτώχειας όμως, χωρίς καμία προοπτική και με το φάσμα των αυξανόμενων φόρων από την άλλη, δεν έχει καμία τύχη και καμία λογική εξόδου από την κρίση.

 

Δυστυχώς είναι πολύ αργά να αλλάξει η κυβέρνηση άποψη. Ένα ακόμη λάθος πολιτικής θα προστεθεί στη σωρεία λαθών όλων των κυβερνήσεων, σε σχέση με το τι είναι αυτό που μας βγάζει από την κρίση.

 

 

 

Σ.