«Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό»

Αβραάμ Λίνκολν

 

 

Με κοινωνικό ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί μοιάζει η Ελλάδα. Δεν υπάρχει εργαζόμενη τάξη και στρώμα ούτε γωνιά της χώρας που να μην υποφέρει από τα μέτρα. Μέτρα και πολιτικές από την αρχή της κρίσης, άκαρπες και αναποτελεσματικές, που επιχειρούν να την αντιμετωπίσουν 6 χρόνια τώρα, με μονόδρομους αντιλαϊκών μέτρων.

 

Ήταν επόμενο, αυτή η οργή που σιγόβραζε, κάποια στιγμή να ξεσπάσει. Αυτά που βλέπουμε σε όλη την Ελλάδα μοιάζουν με προαναγγελθείσα εξέγερση.

 

Ο τραγουδιστής δεν ξέρει αν πρέπει να τραγουδήσει το «παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους» ή  τη  μπαλαντα του ξεσηκωμου από τη «Φουέντε Οβεχούνα»!

 

Οι πολιτικές εξουσίες δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι κάποια στιγμή αυτός ο λαός θα αντιδράσει. Νόμιζαν ότι αιωνίως θα παίρνουν μέτρα και ο κόσμος απλώς θα τα υπομένει. Έτσι έχασαν το μέτρο και άρχισαν να υποκύπτουν σε ό,τι τους ζητούσαν οι δανειστές, ανεξαρτήτως τι υπόσχονταν στο λαό και με ποιο πρόγραμμα εκλέγονταν. Έφτασαν να υπονομεύσουν ακόμη, κάθε δυνατότητα επανάκαμψης της οικονομίας και της παραγωγής. Έριξαν τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο κρίσης όπου κάθε κύκλος είναι χειρότερος από τους προηγούμενους.

 

Η εξέγερση της μεσαίας τάξης, την οποία επιχείρησαν να υποβιβάσουν και αυτή στην κατηγορία της πτώχευσης, μαζί με τον ξεσηκωμό των αγροτών, ήταν η επιβεβαίωση ότι κάθε υπομονή του λαού έφτασε στα όριά της. Πίσω του υπάρχει μόνο η πείνα και δεν είναι δυνατόν να παραμένει απαθής και να αναμένει σωτήρες που κομίζουν αυταπάτες.

 

Το ποτήρι της αγανάκτησης ξεχείλισε με το ασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης. Ένα σχέδιο που μόνο δίνεις και δεν παίρνεις. Ένα σχέδιο που κόβει και τα βασικά της επιβίωσης.

 

Όμως το ασφαλιστικό είναι η αφορμή. Η πραγματική αιτία βρίσκεται σε όλα τα μέτρα της κρίσης τα οποία κλήθηκαν να πληρώσουν οι πολίτες συνδυαζόμενη με συνεχείς διαψεύσεις ελπίδων και αυταπατών που καλλιεργούσαν οι κυβερνήσεις.

 

Αν πριν λίγο καιρό το ζητούμενο για την πολιτική σταθερότητα και για το σύστημα ήταν να υπάρξει εθνική συνεννόηση των πολιτικών κομμάτων, κάτι που φαίνεται πλέον ανέφικτο, σήμερα το ζητούμενο μετατρέπεται σε επανένωση της συνοχής της κοινωνίας. Αυτή διασπάται, διαλύεται, πληρώνει τα σπασμένα και δεν έχει καμία διάθεση να πιστέψει σε νέες υποσχέσεις και αυταπάτες.

 

Τώρα η πολιτική ομαλότητα είναι πολύ πιο μακριά απ όσο πριν λίγους μήνες.

 

Προειδοποίηση κάνουμε. Το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθήνας τον λόγο του για την κρίση και την αποτελεσματική αντιμετώπισή της, τον έχει πει προ πολλού. Κανένας δεν το άκουσε!

 

Σ.