Από την έναρξη της κρίσης οι άνθρωποι που πάσχιζαν να βρουν λύση εξόδου από αυτή και όχι να προσμένουν λύση από τα μνημόνια, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου:  Η χώρα έχει σπουδαία μυαλά αλλά με τις αντι-αναπτυξιακές πολιτικές που ακολουθούνται τα χάνουμε και τα αξιοποιούν οι ξένοι, χωρίς να ξοδέψουν δεκάρα για τη δημιουργία τους!

 

Κάποιοι που μονίμως υποτιμούν το επιστημονικό και επιχειρηματικό δυναμικό των νέων Ελλήνων κάγχασαν ειρωνικά μηδενίζοντας μοιρολατρικά σαν γνήσια παιδιά της θεωρίας της «Ψωροκώσταινας»! Κάποιοι ήταν δύσπιστοι με το επιχείρημα, «αφού είναι ικανοί γιατί δεν το κάνουν;». Όσοι, τέλος, σκέφτονταν υπεύθυνα και τεκμηρίωναν τις δυνατότητες ανάπτυξης που το σύστημα δεν αφήνει να εκδηλωθούν, απλώς πνίγονταν είτε στις φωνές των «σωτήρων» που έφερναν τα μνημόνια, είτε στις φωνές των αντιμνημονιακών που ήθελαν εξουσία για να γίνουν και αυτοί «σωτήρες»!

 

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν, επί 8 χρόνια να συνεχίζεται η διαρροή σπουδαίων επιστημόνων από τη χώρα και να τραβιέται το χαλί από κάθε πιθανότητα νέας ανάπτυξης.

 

Στο μεταξύ, από πολιτικής σκοπιάς όλοι έχυναν δάκρυα για την φυγή των εγκεφάλων. Όμως δεν ήταν φυγή. Ήταν διωγμός. Διωγμός ενός πνευματικού και επιστημονικού πλούτου που οι συνηθισμένοι σε στατιστικές τραπεζών, προϋπολογισμών, δαπανών και χρεών, ήταν αδύνατο να αποτιμήσουν. Το μόνο για το οποίο θρηνούσαν ήταν το χαμένο κόστος των σπουδών που το υπολόγιζαν σε 100.000 ανά επιστήμονα!  Ποτέ όμως δεν υπολόγιζαν το κύριο, τα «διαφυγόντα κέρδη οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης»! Και μόνο να σκεφτούμε μια 35ετία επιστημονικής και επιχειρηματικής προσφοράς έργου αυτών των εγκεφάλων στη χώρα μας είναι αρκετό! Ένα τέτοιο μελλοντικό κέρδος για τους γραφειοκράτες του χρέους μάλλον δεν υπολογίζεται αφού δεν πέφτει στον παλάμη και απαιτεί μια ελάχιστη επένδυση υποδομών!

 

Το Επαγγελματικό επιμελητήριο Αθήνας, εδώ και χρόνια αγωνίζεται αν πείσει τους υπουργούς της κάθε κυβέρνησης για μια αλλαγή νοοτροπίας τόσο στην αντιμετώπιση της κρίσης όσο και στην αντιμετώπιση του ανθρώπινου δυναμικού και ειδικά του πρωτοπόρου επιστημονικού δυναμικού.

 

Εκτός της πρότασης για εθνική συνεννόηση του πολιτικού κόσμου πάνω σε ένα ελάχιστο Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης, επιμένει ειδικά για τους νέους επιστήμονες εφαρμογή ειδικών πολιτικών αξιοποίησής τους με επενδύσεις υποδομών.

 

Οι νέοι αυτοί είναι γεμάτοι δύναμη και όρεξη για δημιουργία. Έχουν ορμή και έχουν γνώση των ελάχιστων μέσων που υπάρχουν με την κρίση, για να αναπτύξουν τις ιδέες τους εδώ στην Ελλάδα. Ωστόσο, σε αυτές τις στιγμές τα μυαλά αυτών των ανθρώπων είναι δοσμένα στη δημιουργία. Αν τους δώσουμε να πατήσουν, όχι μόνο θα βρουν τρόπο να εκδηλώσουν την επιστημονική τους ιδέα αλλά και να προσαρμόσουν την ανάπτυξή της στα ελάχιστα μέσα που θα τους διατεθούν. Ποια μέσα όμως; Εδώ η απάντηση είναι τίποτα! Κάποια προγράμματα για μερικές εκατοντάδες επιχειρήσεις αυταπασχόλησης επιστημώνων ή νεοφυών και αυτό είναι όλο! Οι δεκάδες χιλιάδες επιστήμονες πρέπει να αρκεστούν σε αυτά και όποιος είναι τυχερός ας προχωρήσει!

 

Αυτό όμως δεν είναι λύση. Λύση είναι να δοθεί σε μεγάλο αριθμό επιστημόνων να επιχειρήσει. Να επιχειρήσει, να δημιουργήσει, να πετύχει, να αποτύχει να ξανα-παλέψει, όμως στο τέλος να πλημμυρίσει την οικονομία από μια νέα γενιά χιλιάδων επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας με μεγάλη προστιθεμένη αξία με μικρό κόστος(1). Επιχειρήσεις ικανές να επιλύσουν οικονομικά, βιώσιμα και παραγωγικά όχι μόνο το ανταγωνιστικό πρόβλημα της χώρας αλλά να τραβήξουν σαν ατμομηχανή τις νεκρωμένες και ημιθανείς επιχειρήσεις προς την ανάπτυξη με επίλυση τεχνικών προβλημάτων επανεκκίνησής  τους.

 

Σήμερα οι νέες τεχνολογίες σμικρύνουν τόσο πολύ, σε κόστος και όγκο, τις διάφορες κλασσικές εργασίες που μπορούν να μετατρέψουν και τον τσαγκάρη της γειτονιάς σε κατασκευαστή ορθοπεδικών επιθεμάτων τρισδιάστατης ακρίβειας!  Δεν μιλάμε βέβαια καθόλου για την οργάνωση των πωλήσεων ή των τυποποιήσεων (όρος ανταγωνισμού διεθνώς), κάτι που πριν χρόνια ήταν άπιαστο όνειρο.

 

Πέρα από αυτό, εκείνοι που οραματίζονται να έρθουν μεγάλες ξένες επενδύσεις, σκέφτηκαν ποτέ πως θα έρθουν αν εδώ δεν έχουμε έναν αριθμό σύγχρονων μικρών επιχειρήσεων να συνεργαστούν και ένα ανθρώπινο δυναμικό έτοιμο να ενταχθεί ή να εργαστεί περιφερειακά στις υψηλού επιπέδου μεγάλες επενδύσεις;(2)

 

Η αχίλλειος πτέρνα, το μειονέκτημα της ελληνικής επιχειρηματικότητας που είναι η σύγχρονη ποιότητα, η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα μπορεί να μετατραπεί με εφαρμογή νέων τεχνολογιών και καινοτομιών σε πλεονέκτημα. Είναι καιρός τα συνεργατικά δίκτυα ανοικτής καινοτομίας, αντί πειραματικών εφαρμογών, να μπουν στην ημερήσια διάταξη ως γενική αναγκαιότητα για τις μικρές επιχειρήσεις.

 

Το ΕΕΑ επιχείρησε την εφαρμογή των δικτύων σε αρκετούς κλάδους και η επιτυχία είναι απόδειξη ότι μπορεί να γενικευθεί η εφαρμογή. Με τα δίκτυα μπορεί να αποκτηθεί από τις συνεργαζόμενες επιχειρήσεις ευέλικτη εξειδίκευση και μεγάλος καταμερισμός εργασίας σε σημείο που να επιτευχθεί συνολικά για τις συνεργαζόμενες επιχειρήσεις σπουδαίο ανταγωνιστικό και παραγωγικό  πλεονέκτημα. Πέρα από αυτό, μόνο έτσι μπορούν να εμφανιστούν αξιοπρεπώς στη διεθνή αγορά.

 

Δυστυχώς, όσο και να επισημαίνουμε την αναγκαιότητα αυτή για νέες σύγχρονες επιχειρήσεις και αλλαγή νοοτροπίας, οι κυβερνήσεις δεν κάνουν το τόλμημα δημιουργίας ενός ευρέως επιχειρηματικού πεδίου άνθισης της καινοτομίας και της εφευρετικότητας για τα μυαλά που φεύγουν. Ενώ έχουμε ανάγκη χιλιάδων επιχειρήσεων νέων τεχνολογιών, διώχνουμε τους ανθρώπους που θα τις δημιουργήσουν! Καιρός να σταματήσει αυτό.

 

 

(1)Χρόνια το ΕΕΑ αγωνίζεται να αποκτήσει ένα μεγάλο κτήριο για να το διαμορφώσει με δικά το κονδύλια, σε εκκολαπτήριο επιχειρήσεων καινοτομίας και ευρεσιτεχνίας και τα γραφειοκρατικά εμπόδια είναι αξεπέραστα. Πολύ φοβόμαστε ότι όσο τα κονδύλια αυτά μένουν υποχρεωτικά ακίνητα στην ΤτΕ, καθόλου δεν αποκλείεται να τα δούμε να έχουν την τύχη προηγούμενων αποθεματικών: «κούρεμα»! Ποιος θα αναλάβει την πολιτική ευθύνη γι αυτό;

 

(2) Από 140 ως 200 χιλ. υπολογίζεται η διαρροή εγκεφάλων από το 2009. Το μεγαλύτερο ποσοστό έχει πάνω από ένα πτυχίο, μεταπτυχιακό και διδακτορικό. Συγκεκριμένα, το 73% κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο, το 51% διδακτορικό και το 41% τουλάχιστον έναν τίτλο σπουδών από ένα από τα 100 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Το 97% από αυτούς δηλώνει άρνηση επιστροφής στην Ελλάδα. (Πηγή: Πρώτο Θέμα, 15-16/4/2017).

 

 

ΣΒ