Το πρόβλημα της πραγματικής ανεργίας αποτελεί πάντα ένα σημείο τριβής μεταξύ των κυβερνήσεων και κοινωνίας. Ο τρόπος μέτρησης της ανεργίας είναι πάντα αυτός που προκαλεί τις τριβές δεδομένου ότι  για τις κυβερνητικές στατιστικές εργαζόμενος είναι και αυτός που απασχολήθηκε και μια ώρα την εβδομάδα! Για τους εργαζόμενους αυτό που μετράει είναι πόσες ώρες από τις κανονικά διαθέσιμες απασχολούνται. Έτσι η μεν κυβέρνηση μετράει την ανεργία ατόμων με βάση τον οποιαδήποτε χρόνο απασχόλησης οι δε εργαζόμενοι, με τον χρόνο που δεν εργάζονται έναντι του κανονικού.

 

Αυτή τη διαφορά την έλυσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα η οποία υπολόγισε και τον άνεργο χρόνο των εργαζομένων με μειωμένο ωράριο οποιουδήποτε τύπου οι οποίοι θα ήθελαν να εργαστούν όλο το ωράριο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό: στην Ελλάδα η ανεργία είναι στο 31,3% του εργατικού δυναμικού κατά την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και στο 21,7% κατά την ΕΛΣΤΑΤ (Ιούνιος 2017)!

 

 

Για την εκτίμηση της ανεργίας, εκτός από τους εγγεγραμμένους ανέργους, η ΕΚΤ υπολογίζει επίσης «τα άτομα που είναι διαθέσιμα, αλλά δεν αναζητούν εργασία», «τα άτομα που αναζητούν εργασία, αλλά δεν είναι διαθέσιμα να εκμεταλλευτούν ευκαιρίες απασχόλησης εντός δύο εβδομάδων» και «υποαπασχολούμενους εργαζόμενους μερικής απασχόλησης, που επιθυμούν να εργαστούν περισσότερες ώρες».

 

Σημειώνεται, ότι το ποσοστό της πραγματικής ανεργίας με αυτά τα κριτήρια ήταν 12,9% το 2006.

 

Οι υπολογισμοί της ΕΚΤ επιβεβαιώνονται και από τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη». Σύμφωνα με αυτά, τον Ιούνιο , αν και το ισοζύγιο προσλήψεων/απολύσεων είναι θετικό κατά 40.599 θέσεις απασχόλησης, εντούτοις μόνο το 43,23% των νέων συμβάσεων ήταν με πλήρη απασχόληση, ενώ το υπόλοιπο 56,77% ήταν συμβάσεις ευελιξίας (42% συμβάσεις μερικής απασχόλησης και 14,77% εκ περιτροπής εργασία).

 

Δεν χρειάζεται βέβαια να πούμε ότι η μείωση της παραγωγής και του ΑΕΠ προέρχεται από την πραγματική ανεργία του εργατικού δυναμικού και όχι από παραπλανητικές  στατιστικές στρογγυλοποιήσεις.

 

Φυσικά η λύση του προβλήματος δεν έγκειται στο ποιος μετράει πιο καλά αλλά στην ανάπτυξη η οποία και μόνο μπορεί να εξαλείψει την πραγματική ανεργία και να αφήσει τις ευέλικτες μορφές μόνο για ομάδες εργαζομένων που τις έχουν ανάγκη.

 

ΣΒ