Οι νεότεροι μόνο σαν μακρινή μνήμη ή και εικόνα από αφηγήσεις παλιότερων έχουν την δικτατορία των συνταγματαρχών και τα δεινά που προκάλεσε στον λαό και στη χώρα. Η μνήμες αυτές όμως δεν πρέπει να χαθούν αν θέλουμε να έχουμε δημοκρατικό μέλλον.

 

Με πρόσχημα, δήθεν «την σωτηρίαν του έθνους από τον κομμουνισμόν», οι δικτάτορες επέβαλλαν ένα άκρως φασιστικό καθεστώς, με πλήρη κατάργηση των συνταγματικών, ατομικών, δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

 

 

Χιλιάδες σύρθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες, δήθεν ως «επικίνδυνοι δια το κρατούν κοινωνικόν καθεστώς» και εκατοντάδες βασανίστηκαν απάνθρωπα σε υπόγεια, γνωστά και άγνωστα, άντρα βασανιστηρίων των οργάνων ασφαλείας της χούντας. Το κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ γνώρισε ημέρες φασιστικής θηριωδίας με τα ατελείωτα βασανιστήρια των αντιπάλων της δικτατορίας. Οι ήρωες τότε ήταν απλοί ανυπότακτοι δημοκράτες που υπέστησαν τα πάνδεινα. Επτά χρόνια σκοτάδι!

 

Δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία η δικτατορία. Προηγήθηκε μια μακρόχρονη υπονομευτική και απαξιωτική διαδικασία της αστικής δημοκρατίας που υπήρχε τότε, με τις συνεχείς παραβιάσεις της λαϊκής θέλησης, με τις πραξικοπηματικές ανατροπές κυβερνήσεων, τη δράση και τις δολοφονίες του παρακράτους, τη συνέχιση του φακελώματος των πολιτών (οι φάκελοι ήταν περισσότεροι από τον πληθυσμό!) και την δράση παράλληλων και ανεξέλεγκτων σκοτεινών δυνάμεων μέσα στους μηχανισμούς του κράτους που υποτίθεται υπήρχαν για την προστασία των πολιτών και της δημοκρατίας!

 

Καθημερινά ήταν τα άρθρα και δηλώσεις που απαξίωναν την πολιτική δημοκρατία και υπόκωφα ζητούσαν εμμέσως ή αμέσως την επιβολή δικτατορίας(*).

 

 

 

Η δικτατορία ήρθε χωρίς να βρει μεγάλες αντιστάσεις, με ένα λαό κουρασμένο, νικημένο και απηυδισμένο με τις πολιτικές ίντριγκες και επιβλήθηκε δήθεν σαν σωτηρία από τους φαύλους πολιτικούς και τον παλαιοκομματισμό! Κανέναν φαύλο φυσικά δεν τιμώρησε ποτέ. Τιμώρησε μόνο όσους αντιστάθηκαν και υπεράσπισαν τα συνταγματικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Επέβαλε σε όλη τη χώρα και το λαό την απαγόρευση κάθε πολιτικής εκδήλωσης. Ήταν πολύ αργά όμως για να αντιδράσει αμέσως ο λαός. Έτσι επί 7 και πλέον χρόνια η χούντα κυριάρχησε με τη βία και την δική της απίστευτη φαυλοκρατία.

 

Το χειρότερο απ όλα όμως ήταν το τέλος της δικτατορίας. Αφού μετέφερε το μοντέλο της δικής της πραξικοπηματικής «σωτηρίας» στην Κύπρο, ανατρέποντας με τα όπλα τον εκλεγμένο πρόεδρο Μακάριο, άνοιξε ταυτόχρονα τις πύλες στη στρατιωτική εισβολή των Τούρκων που κατέλαβαν το 34% του νησιού! Η προδοσία της Κύπρου δεν είναι καθόλου άσχετη με την προδοσία του λαού από τους δικτάτορες. Προηγήθηκαν βέβαια κινητοποιήσεις στη Νομική και στο Χημικό και η ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973,  η οποία υπήρξε η αρχή του τέλους της δικτατορίας.

 

Σαν σήμερα, 23 Ιουλίου το 1974, η χούντα ανατρέπονταν και ορκίζονταν νέα πολιτική κυβέρνηση, επαναφέροντας την πολιτική δημοκρατία. Εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι που υπήρχαν ακόμη στις φυλακές απελευθερώθηκαν. Μια νέα περίοδος, σαφώς καλύτερη από τις προηγούμενες, άρχιζε για τη χώρα.

 

Ας μη βαυκαλιζόμαστε ότι εκείνη η εποχή είναι μακρινή και δεν θα ξανάρθει. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης και πίσω από τον μανδύα των «αγανακτισμένων» πολιτών για τα σκληρά μέτρα που λαμβάνονται, έχουν κάνει και πάλι την εμφάνισή τους πληθώρα συνθημάτων που παραπέμπουν σε ψυχολογική προετοιμασία του λαού για να αποδεχτεί οποιαδήποτε μορφή βίας κατά της δημοκρατίας και των αστικών δημοκρατικών – πολιτικών δικαιωμάτων. Δυστυχώς δεν ξαιρείται και η έλευση νέων φασιστών «σωτήρων», που δήθεν με την κατάργηση της Βουλής, των κομμάτων και των… μισθών των βουλευτών, θα σώσουν τη χώρα και θα ευτυχίσει ο λαός. Συνθήματα όπως «να καεί, να καεί το μπ@@@ο… η Βουλή», «κρεμάλα στους 300», «η χούντα δεν τελείωσε το ΄73…»  κ.α., παραπέμπουν σε αποδοχή μιας καλυμμένης εκδοχής ενός δικτατορικού τέρατος, που δήθεν θα μας σώσει από την κρίση και τους «κλέφτες πολιτικούς».

 

Αυταπάτες ας μην έχουμε. Κανένας δεν πρόκειται να σώσει τη δημοκρατία και τον λαό αν δεν πάρει ο ίδιος στα χέρια του την υπόθεση της δημοκρατίας, της κάθαρσης και της ανατροπής αντιλαϊκών πολιτικών. Σωτήρες από ψηλά δεν υπάρχουν.

 

 

(*)

Από τα μελανότερα σημεία στην ιστορία των μικρομεσαίων, ήταν η δημιουργία μέσα στην ΓΣΕΒΕΕ μιας ομάδας συνδικαλιστών, με επικεφαλής τον πρόεδρό της, κ. Ι. Μερνίτσα, η οποία συνδέθηκε νωρίς με τη χούντα και αρνήθηκε τη συνδικαλιστική αποστολή της.

 

Χαρακτηριστικό στοιχείο της ήταν, η δημόσια δήλωση του κ. Μπερνίτσα, το 1963, όταν σε λόγο του στην Καλαμάτα, απείλησε ανοικτά τη χώρα (!) με δικτατορία λέγοντας: «Προτού σηκώσωμεν τήν σημαίαν τής καταργήσεως τού κοινοβουλευτισμού, καλούμεν τούς βουλευτάς νά συνετισθούν καί νά μήν κωλυσιεργούν είς τήν ψήφισιν ζωτικής φύσεως νομοσχεδίων»!

Πήρε βέβαια αμέσως τη σκληρή απάντηση των παρευρισκομένων υφυπουργών Μπούτου και Ψαρέα: «Ήμείς πιστεύομεν άκραδάντως, ότι μόνον διά τής Δημοκρατίας, τής έλευθερίας τού λόγου καί τής σκέψεως μπορεί καί πρέπει νά κυβερνάται ό ελληνικός λαός…».

 (Πηγή:  ΒΙΟΤΕΧΝΗΣ 3/10/1975).

 

Ωστόσο αυτό που απείλησε έγινε!

 

Σ.Β.