ΤΟ ΝΑΙ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Παρακολουθώντας όλοι εμείς τις διάφορες συζητήσεις στη βουλή με την ψήφιση των νομοσχεδίων, τις κόντρες των υπουργών και των βουλευτών ανάμεσα στη κυβέρνηση και την αντιπολίτευση τα " ναι " και τα " όχι " τους , αναρωτιόμαστε αν τα "ναι και τα όχι" αλλάζουν και διαμορφώνονται ανάλογα με τη θέση που βρίσκεται κάθε φορά ο κάθε πολιτικός αρχηγός.

Βλέπουμε τον αρχηγό της ΝΔ Βαγγέλη Μεϊμαράκη , ή την Φώφη Γεννηματά και τον Σταύρο Θεοδωράκη να έχουν ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο και να καταψηφίζουν μέτρα του μνημονίου.

Είναι το θέατρο του παραλόγου. Να ψηφίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης  τρίτο μνημόνιο και να καταψηφίζουν τα κόμματα αυτά,  τους νόμους του μνημονίου.  Δηλαδή πριν από ένα μήνα να λένε με άλλα λόγια ναι στη κυβέρνηση στηρίζοντας με την ψήφο τους και τριάντα ημέρες μετά να λένε όχι στη κυβέρνηση που μέχρι τώρα στήριζαν.

Από την άλλη πάλι , ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, όταν ήταν αρχηγός της αντιπολίτευσης, δεν ψήφιζε κανέναν νόμο της κυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τώρα ο ίδιος καλεί τα κόμματα αυτά τους ίδιους ανθρώπους που πριν μερικούς μήνες απέρριπτε και κατηγορούσε , να ψηφίσουν τους νόμους που φέρνει ως πρωθυπουργός στη βουλή.

Πράγματα αδιανόητα όπως καταλαβαίνεται. Καμία συνεννόηση , σύνεση και συναίνεση.

Η Κύπρος για παράδειγμα κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα με κλειστές τράπεζες να ορθοποδήσει και τώρα να υπολογίζεται από διεθνείς οίκους ως χώρα που αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς. Ίδια χώρα είμαστε  τι διαφορά έχει ή Κύπρος από την Ελλάδα; Γιατί όλοι όσοι μπήκαν στο μνημόνιο βγήκαν μετά από μήνες και η Ελλάδα , εμείς όλοι ,  δεν μπορούμε να βγούμε. Τόσο ανίκανοι είμαστε;

Εμείς ευθυνόμαστε ή οι πολιτικοί μας; Το ΔΝΤ , οι δανειστές, η συντηρητική Ευρώπη ή όλα μαζί; Μα και στις άλλες χώρες που βγήκαν από το μνημόνιο και ανάσαναν στο ίδιο περιβάλλον κινήθηκαν. Το μόνο που ενδεχομένως άλλαζε είναι οι πολιτικοί της κάθε χώρας και τα κόμματα που διαθέτουν άλλη κουλτούρα και διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Άρα , αμέσως, αμέσως ξέρουμε ποιοί ευθύνονται. Όχι μόνο  ο κακός μας εαυτός αλλά η κακή μας νοοτροπία. Πολίτες και πολιτικοί είναι πλασμένοι ταυτόχρονα. Μαζί μεγάλωσαν τα χρόνια της πελατείας του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας. Τους θέλαμε εμείς το ήθελαν και αυτοί. Και τώρα οι δεσμοί αυτής της συμπόρευσης είναι δύσκολο να κοπούν.

Η παραοικονομία ανθεί, το ίδιο και  η φοροδιαφυγή, ενώ  τα μέτρα που στόχο μόνο έχουν την είσπραξη φόρων δεν αντιμετωπίζουν το μεγάλο πρόβλημα που η χώρα είναι αντιμέτωπη. Τη φτώχεια και τη φτωχοποίηση.

Οι πολίτες πνίγονται από τα συνεχή μέτρα, καμιά ελπίδα δεν διαφαίνεται στο μέλλον για κάτι το διαφορετικό. Ο παλιός επαγγελματίας , ο μικρομεσαίος , αυτός που αγωνιζόταν καθημερινά παλαιά έβλεπε κάτι θετικό στο τέλος του μήνα, για να πει "θα το παλέψω και τον επόμενο μήνα".  Τώρα αντί όλων αυτών οι περισσότεροι κινδυνεύουν επειδή χρωστάνε φόρους , δάνεια , ρυθμίσεις , ασφαλιστικά να μπούνε στο τέλος και φυλακή. Ζωή δεν είναι αυτό. Μαρτύριο είναι και δεν μπορεί να πάει μακριά.

Χρειαζόμαστε λύσεις , ικανές που θα μας βγάζουν από το σημερινό αδιέξοδο και δεν θα ανακυκλώνουν τον κακό μας εαυτό . Αν το καταλάβουμε,  τότε και εμείς όπως και οι άλλοι λαοί θα μπορέσουμε κάποτε να αναπνεύσουμε, όχι εμείς, εμείς πάει χάσαμε, αλλά τα παιδιά  μας.