Βάστα καημένε Βασίλη…

Τα ΔΕΥΤΕΡΙΑΤΙΚΑ

Το όνομα Βασίλης είναι δανεικό. Ένα όνομα κοινό ενός μικρομεσαίου ανθρώπου που πασχίζει νυχθημερόν να βγάλει τις υποχρεώσεις του πρώτα και μετά να ζήσει την οικογένειά του, υπό τις παρούσες συνθήκες.

Αυτός ο Βασίλης λοιπόν, κάθε μέρα που περνά φουσκώνει και ξανά φουσκώνει από το άγχος όταν βλέπει ότι τρέχει συνεχώς αλλά οι υποχρεώσεις που έχει δεν του φτάνουν τα χρήματα για να κλείσει τις τρύπες τα τελευταία πέντε χρόνια. Αγώνας στην κυριολεξία , μαραθώνιος μέχρι να έρθει το τέλος του μήνα και να δει τι πλήρωσε και τί άφησε απλήρωτα για τον επόμενο μήνα. 

Ο κυρ Βασίλης παρά τον τίμιο αγώνα του,  υπάρχουν φορές που δεν τα καταφέρνει. Που απογοητεύεται , που κτυπάει τα χέρια του στο τραπέζι από αγανάκτηση και που διαολοστέλνει μικρούς και μεγάλους μέχρι να τα φέρει βόλτα. Θυμώνει , γυρίζει το μάτι του από στεναχώρια και στο τέλος βλέπει και αυτά που βλέπει.

Το βράδυ όταν θα καθίσει να δει τηλεόραση, θα δει την ίδια ακριβώς εικόνα που παρατηρούσε τα τελευταία πέντε χρόνια. Τα ίδια πρόσωπα να τσακώνονται στη βουλή για τα ίδια ακριβώς πράγματα. Ότι έλεγαν όλοι αυτοί πριν πέντε χρόνια, τα ίδια λένε και τώρα, δεν άλλαξε τίποτα. Εξοργίζεται. Αναρωτιέται που θα πάει αυτή η κατάσταση. Τι θα γίνει στη χώρα πως θα μεγαλώσει τα παιδιά του. Τι θα κάνει με τη δουλειά του. " Μα καλά αυτοί δεν έχουν τέτοια προβλήματα ; Όλα λυμένα τα έχουν; Γιατί συνεχώς τσακώνονται και δεν μπορούν να τα βρούνε μεταξύ τους; " είναι ερωτήματα που κάθε βράδυ την ίδια ακριβώς ώρα του έρχονται στο μυαλό βλέποντας τα ίδια πρόσωπα , να επαναλαμβάνουν μονότονα τις ίδιες φράσεις.

Επιπλέον τώρα τελευταία ο κυρ Βασίλης τους ακούει και ο θυμός μέσα του ανάβει. Ιδίως όταν τσακώνονται για τα περί διαπλοκής θυμάται πως αυτά τα έχει ξανά ακούσει. Είτε από άλλα πρόσωπα είτε από την ανάποδη , σίγουρα όμως τα έχει ξανά ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν. Όσες φορές τα άκουσε άλλες τόσες φορές από το ένα αυτί μπήκαν και από το άλλο βγήκαν, έφυγαν διαλύθηκαν , έγιναν αέρας , γιατί είναι σίγουρος πως ότι και αν γίνει , η Ελλάδα δύσκολα πια θα βρει απάνεμο λιμάνι.

Η στεναχώρια του μεγάλωσε τελευταία λόγω των προσφύγων . Όχι ότι δεν τους θέλει δίπλα του, αλλά γιατί δεν μπορεί να τους βοηθήσει όπως θα ήθελε για να τους δείξει την ελληνική ανθρωπιά . Πρόσφυγας ο ίδιος και ο πατέρας του από τη Μικρασία και ξέρει τι θα πει να βρίσκεται ένας άνθρωπος στο δρόμο και να μην έχει να φάει. Παρ´ όλα αυτά όσο και θυμό να έχει μέσα του, ο κυρβασίλης πάντα θα βρει έναν τρόπο για να μειώσει τον πόνο αυτών των ανθρώπων. Όχι με πολλά , ακόμη και ένα χαμόγελο που λέει ο λόγος θα τους ζεστάνει με αγάπη,  μικρούς και μεγάλους.

Παρά τα προβλήματα , στην υπόλοιπη ζωή ο απλός αυτός άνθρωπος ο κύριος Βασίλης της διπλανής μας πόρτας, όλοι εμείς οι Βασίληδες σε αυτή τη χώρα, κάνουμε υπομονή. Αισιοδοξούμε και πως αν εμείς πιστέψουμε μέσα μας πως εμείς είμαστε η λύση και όχι κάποιοι με μαγικά που θα κάνουν , τότε ίσως και να υπάρχει ελπίδα. Δεν το βάζουμε κάτω  βοηθάμε τους ανθρώπους που μπορούμε και το έχουν ανάγκη και παλεύουμε με όλες τις δυσκολίες απέναντί μας. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και δεν θα το βάλουμε κάτω.