“Χαστούκια” από την Eurostat για την απασχόληση

Γράφει ο Γιώργος Παππούς, δημοσιογράφος, συνεργάτης του Ε.Ε.Α. 

Την ώρα που ακόμα συζητάμε για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφοράς, αν πρέπει ή δεν πρέπει να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός και να καταργηθεί ο υποκατώτατος, αν πρέπει ή δεν πρέπει να επιδοτηθούν οι εισφορές των νέων μισθωτών, η Eurostat μας ρίχνει απανωτά “χαστούκια”, προσγειώνοντας μας στην σκληρή πραγματικότητα των ψυχρών αριθμών. 

Στοιχείο πρώτο. Κατά το δεύτερο τρίμηνο του έτους, η Ελλάδα είχε μια από τις μεγαλύτερες αυξήσεις μη μισθολογικού κόστους. Στην πραγματικότητα μόνο οι Βαλτικές χώρες μας ξεπέρασαν. Τα δεδομένα προκαλούν σοκ και πρέπει να προβληματίσουν, τουλάχιστον όσους υποτίθεται πως σχεδιάζουν το Αναπτυξιακό Πρότυπο των επόμενων κρίσιμων ετών. Το ονομαστικό ωριαίο κόστος εργασίας στη χώρα μας αυξήθηκε, λοιπόν, στην Ελλάδα κατά 5% κι αυτό δεν οφείλεται σε αυξήσεις αποδοχών, αλλά στην αύξηση του μη μισθολογικού κόστους κατά 9,7%!!! Ποιός είναι ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη; Μόλις 2,9% και είναι προφανές ότι με τέτοια νούμερα, η Ελλάδα δεν μπορεί να μιλάει για ανταγωνιστικότητα. 

Στοιχείο δεύτερο. Θλιβερά ποσοστά απασχόλησης. Όπως προκύπτει από το σχετικό χάρτη της Eurostat, η Ελλάδα είναι χρωματισμένη με το ξεπλυμένο ροζ των χωρών, όπου η απασχόληση κινείται με ρυθμούς κάτω από 60%. Η εικόνα είναι απογοητευτική αν αναλογιστεί κανείς ότι στον αντίποδα, σε 41 περιοχές της Βόρειας Ευρώπης, ο δείκτης της απασχόλησης αγγίζει το 90%! Τυχαίο; Μάλλον όχι αν δει κανείς τα παραπάνω στοιχεία για το μη μισθολογικό κόστος, αλλά και τις εκθέσεις για τον… πρωταθλητισμό που κάνει η χώρα μας στο πεδίο της φορολογίας και της γραφειοκρατίας. 

Στοιχείο τρίτο και φαρμακερό. Η Ελλάδα έχει το χαμηλότερο- όχι ένα από τα χαμηλότερα- ποσοστό “κενών” θέσεων εργασίας, που δεν έχει να κάνει βέβαια με τα υψηλά ποσοστά απασχόλησης, όπως είδαμε παραπάνω, αλλά με την αδυναμία δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Το ποσοστό αυτό (job vacancy) διαμορφώνεται στο μόλις 0,7% του συνόλου της οικονομίας. 

Όλα τα παραπάνω δεδομένα προφανώς δεν είναι άγνωστα στα επιτελεία των συναρμόδιων υπουργείων και των κομμάτων. Παρά ταύτα δεν ακούστηκαν πραγματικά καινοτόμες ιδέες και φιλόδοξα σχέδια, βασισμένα στις δυνατότητες που παρέχουν τα χρηματοδοτικά εργαλεία της Ένωσης, προκειμένου η απασχόληση στην Ελλάδα να κάνει άλματα σύγκλισης με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Ίσως επειδή χρειάζεται κατ’ αρχάς η σύγκρουση με σκουριασμένες αντιλήψεις και συντεχνιακά συμφέροντα ήτοι η σύγκρουση με την εκλογική πελατεία…