Από το “κόσκινο” του ΣΕΒ οι δημόσιες δαπάνες

Έλλειμμα σοβαρής και ορθολογικής κατανομής των πεπερασμένων δημόσιων πόρων της χώρας μας, διαπιστώνει ο ΣΕΒ στην επισκόπηση των δημόσιων.

Όπως σημειώνει στο Εβδομαδιαίο Δελτίο, στην υγεία και την παιδεία αφιερώνουμε μόνο το 9,9% και το 8,6% του προϋπολογισμού μας αντιστοίχως (15,3% και 10,2% στην ΕΕ-28), ενώ χαμηλές είναι και οι δαπάνες για οικογένεια και παιδιά (1,3% στην Ελλάδα έναντι 3,8% στην ΕΕ-28), καθώς και για ανέργους (1,0% στην Ελλάδα έναντι 2,8% στην ΕΕ-28). Στις γενικές υπηρεσίες (διαχείριση προσωπικού, στατιστικές υπηρεσίες, μηχανογραφικά κέντρα, διαχείριση κτιρίων και αυτοκινήτων, διαχείριση προμηθειών, κλπ.) κατευθύνεται το 7,1% των δαπανών του προϋπολογισμού (2,2% στην ΕΕ-28), υποδηλώνοντας μάλλον την έμφαση στην απασχόληση υπαλλήλων γενικότερων καθηκόντων και όχι υψηλότερων εξειδικεύσεων.

Σε άλλους τομείς, όμως, ξοδεύουμε περισσότερα. Στην άμυνα ξοδεύουμε το 4,3% του προϋπολογισμού (2,9% στην ΕΕ-28) και στη δημόσια τάξη και ασφάλεια το 4,4% (3,7% στην ΕΕ-28). Στο περιβάλλον ξοδεύουμε το 3,2% του προϋπολογισμού (1,6% στην ΕΕ-28). Τέλος, στην κοινωνική προστασία ξοδεύουμε κάτι παραπάνω (41,5% στην Ελλάδα έναντι 41,2% στην ΕΕ-28), με υψηλότερα ποσοστά σε συντάξεις γήρατος και χηρείας και χαμηλότερα ποσοστά σε κοινωνικές παροχές (ασθένεια και αναπηρία, οικογενειακά επιδόματα, ανεργία, φτώχεια, κλπ.).

Προκύπτει συνεπώς ότι δεν στηρίζουμε αρκετά αυτούς που κάνουν οικογένεια και είναι σε παραγωγική ηλικία για να εργαστούν, δηλαδή να δημιουργήσουν φορολογητέα ύλη.

Αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη αίσθηση είναι η περαιτέρω ανάλυση για τις μισθολογικές δαπάνες. Η συμμετοχή των μη μισθολογικών δαπανών στο σύνολο των δαπανών λειτουργίας του κράτους (μισθοί και προμήθειες) ανέρχεται σε 28% στην Ελλάδα έναντι 37% στην ΕΕ-28. Δηλαδή για να λειτουργήσει το κράτος στην Ελλάδα, σε κάθε €100 που ξοδεύονται, €72 πάνε σε μισθούς και €28 σε αναλώσιμα. Όταν ξοδεύονται τα ίδια €100 στην Ευρώπη, €63 γίνονται μισθοί και €37 αναλώσιμα. Και επειδή οι μισθοί των υπαλλήλων της Γενικής Κυβέρνησης (μεικτά, δηλαδή με τις εισφορές των εργαζομένων) είναι μικρότεροι στην Ελλάδα (€1.600 το μήνα) απ’ ό,τι στην Ευρωπαϊκή Ένωση (€2.400 το μήνα, σε 16 από τις 28 χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία), και το κόστος των αναλώσιμων είναι θεωρητικά περίπου το ίδιο (ενιαία αγορά/ευρωζώνη), γεννάται το ερώτημα «που κατευθύνονται τελικά τα έσοδα από την υπερφορολόγηση εργαζομένων και επιχειρήσεων;».

Η απάντηση στο ερώτημα «γιατί στην Ελλάδα το Δημόσιο χρησιμοποιεί περισσότερους μισθούς (υπαλλήλους) και λιγότερες προμήθειες (αναλώσιμα) απ’ ό,τι το Δημόσιο στην Ευρώπη;», είναι ότι το ελληνικό δημόσιο έχει μικρότερη παραγωγικότητα από το ευρωπαϊκό δημόσιο (απασχολεί δηλαδή περισσότερους υπαλλήλους) και, ενδεχομένως, ως εκ τούτου, παρέχει χαμηλότερη ποιότητα υπηρεσιών. Όσον αφορά τα στοιχεία για την παραγωγικότητα/ποιότητα των δαπανών λειτουργίας του κράτους, οι αριθμοί προκαλούν εύλογες απορίες. Το ποσοστό μη μισθολογικών δαπανών στο σύνολο μισθών και μη μισθολογικών δαπανών, στην Ελλάδα και στην ΕΕ-28 αντιστοίχως, επιλεκτικά ανέρχεται στην άμυνα σε 19,5% (40,2% στην ΕΕ-28), την αστυνομία σε 6,1% (17,5% στην ΕΕ-28), την πυροσβεστική σε 6,3% (29% στην ΕΕ-28), τα δικαστήρια σε 1,5% (35,5% στην ΕΕ-28), τις φυλακές σε 9,1% (34,2% στην ΕΕ-28), τα νοσοκομεία σε 41,6% (39,3% στην ΕΕ-28), τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά σχολεία σε 1,5% (16,3% στην ΕΕ-28), τα γυμνάσια και τα λύκεια σε 0,1% (15,7% στην ΕΕ-28), τα πανεπιστήμια σε 28% (27% στην ΕΕ-28), το φωτισμό των δρόμων σε 51,3% (93,8% στην ΕΕ-28), κ.ο.κ.

Σε πολλούς βασικούς τομείς, το κράτος υπολειτουργεί, παρέχοντας χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες στους πολίτες. Στα νοσοκομεία, χρησιμοποιούμε ακόμη περισσότερα αναλώσιμα από μισθούς, απ’ ό,τι στην ΕΕ-28, παρόλο που τα αναλώσιμα στο σύνολο των δαπανών λειτουργίας, έχουν μειωθεί από 55,5% (37,5% στην ΕΕ-28) το 2009 σε 41,6% ( 39,3% στην ΕΕ-28) το 2016. Η τεράστια αυτή περικοπή δαπανών στη διαχείριση των νοσοκομείων εισπράττεται από την κοινωνία ως κατάρρευση στην παροχή υπηρεσιών υγείας, ακριβώς διότι δεν συνοδεύτηκε από βελτίωση της παραγωγικότητας των νοσοκομείων. Η υποβάθμιση της ποιότητας, μάλιστα, ενισχύεται και από τη μεγάλη υποστελέχωση των νοσοκομείων, καθώς λόγω της μείωσης των εισοδημάτων του ιατρικού προσωπικού  υπήρξε φυγή ιατρών προς το εξωτερικό. 

Το γενικό συμπέρασμα, μετά κι από την περιπέτεια των Μνημονίων, είναι ότι εάν ένα κράτος προσλαμβάνει άτομα με χαμηλές δεξιότητες που τους πληρώνει λιγότερο για να προσλάβει όσο το δυνατόν περισσότερους, και δεν του μένουν πολλά λεφτά για να τους παράσχει την υλικοτεχνική υποδομή που απαιτεί η παροχή συγκεκριμένης ποιότητας υπηρεσιών, προφανώς δημιουργείται μια κατάσταση όπου συνωστίζονται πολλά άτομα χαμηλής παραγωγικότητας για να παράξουν έργο χαμηλής σχετικά ποιότητας.