Με το κουταλάκι, τον αναπτήρα και τη σύριγγα…

 

Ο αγώνας του αργού θανάτου να πάρει τη νεολαία μας πριν ανθίσει, πριν αγωνιστεί, πριν καταλάβει τη ζωή

 

 

Μάτωσε πάλι η καρδιά μου σήμερα, 4/12/2014, μέρα μεσημέρι. Περνώντας από τον πεζόδρομο των Προπυλαίων, ένα τσούρμο νέα παιδιά κάτι έλεγαν κάτι έκαναν… «μαζεύτηκαν για τον Ρωμανό, λέω μέσα μου, όλο και καμιά απρόβλεπτη, από την αστυνομία του Κικίλλια, κίνηση θα κάνουν»! Όσο πλησίαζα τόσο άλλαζα γνώμη.

 

Φεύ, το όνειρο έγινε όνειδος.

 

Στα τρία μέτρα σοκαρίστηκα. Όλοι αυτοί γύρω από τα παγκάκια και τα παρτέρια με ένα κουταλάκι, έναν αναπτήρα και μια σύριγγα ετοίμαζαν τον αργό ή γρήγορο ψυχικό και σωματικό τους θάνατο!

 

 

Όχι, καμιά αστυνομία δεν παραβίασε το άσυλο για να τους παρενοχλήσει. Κανένας πρύτανης δεν ενοχλήθηκε από την κατάληψη του πανεπιστημιακού πεζοδρόμου για να την καλέσει. Άλλωστε σαν σε μια διαβολική συμφωνία, ούτε αυτοί ενοχλούσαν την αστυνομία και την εξουσία. Και έλεγαν και ανέκδοτα και γελούσαν! Γελούσαν μαζί με τον χάρο που τους παραμόνευε έναν – έναν να τους πάρει…

 

 

Ο Ρωμανός δεν υπήρχε γι αυτούς. Και αυτοί δεν ήταν εκεί, στο πανεπιστήμιο, γιατί απαιτούσαν ελεύθερη μάθησης για τους ίδιους ή για κάποιον Ρωμανό. Ο θάνατος ήταν γι αυτούς ο δάσκαλος και τους έδινε άλλα μαθήματα!

 

 

Αν φωνάξει κάποιος «που είναι το κράτος;» η απάντηση θα είναι μία: λείπει και, την ώρα του θανάτου της νεολαίας μας, συναγελάζεται και τσακώνεται με την τρόικα!

 

ΣΒ