Δεν είναι τόσο σύνηθες, μια ιστοσελίδα επαγγελματιών να ασχολείται με γενικού πολιτικού, ανθρωπιστικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος θέματα που βρίσκονται αρκετά μακριά από το αντικείμενο των εργασιών τους. Όμως πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι και οι Σύροι πρόσφυγες οι οποίοι έφυγαν άρον- άρον  από το φωτιά του πολέμου για να γλυτώσουν τη ζωή τους  και περνώντας από χίλια μύρια κύματα, ορισμένοι έφτασαν και στη χώρα μας.

 

Ξαφνικά, στα τόσα προβλήματα οικονομικών μεταναστών προστέθηκε και ένα οξύ ανθρωπιστικό πρόβλημα πολιτικών προσφύγων οι οποίοι, αντί να βρουν μια ζεστή αγκαλιά βρήκαν πολιτική εχθρότητα και την απαίτηση «να πάνε πίσω στη χώρα τους»!

 

Ο ελληνικός λαός έχει κακιά πείρα από προσφυγιές. Μπορεί οι πρώτες γενιές του μεγάλου κύματος προσφύγων, του 1922-1923,αλλά  και των επομένων κυμάτων, μέχρι τον πόλεμο, να έχουν αποδημήσει αλλά οι απόγονοί τους δεν ξεχνούν ποτέ τα βάσανα που τράβηξαν από την αρχή του διωγμού, την διαδρομή της κόλασης και την τραγική κατάσταση της εγκατάστασής τους στην Ελλάδα. Ούτε ξεχνάνε εύκολα ότι τα πρώτα χρόνια τους, κάποιοι κύκλοι εδώ τους αντιμετώπιζαν σαν «ξένο σώμα» και ούτε το δικαίωμα ψήφου δεν τους χορηγούσαν χώρια τα διάφορα απαξιωτικά προσωνύμια που τους πρόσαπταν με αναφορά στη χώρα από την οποία προήλθαν και είναι ντροπή ακόμη και να τα αναφέρουμε.

 

Αυτή η μνήμη κάνει πολλούς πολίτες της χώρας μας να έχουν μια διαφορετική αντίληψη για την προσφυγιά από τις απάνθρωπες και ακραίες ντιρεκτίβες της ΕΕ που περίπου λένε πνίξτε τους πριν έρθουν ή διώξτε τους πίσω όταν έρθουν. Στη χώρα του Ξένιου Δία μας επιβάλλουν να λέμε  «ούτε γη ούτε και ύδωρ» όχι σε κάποιο κατακτητή αλλά στους πρόσφυγες – θύματα του πολέμου!

 

Πώς να ανεχθείς τέτοια συμπεριφορά σε ανθρώπους που φεύγουν για να γλυτώσουν του θάνατο και να συναινέσεις; Πολύ δε περισσότερο όταν αντιλαμβάνεσαι ότι αυτοί οι πρόσφυγες των πολέμων δεν επιθύμησαν καθόλου να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και τα σπίτια τους, για να έρθουν εδώ, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων χωρίς τροφή, νερό και στέγη.

 

Δυστυχώς, τα ανεπτυγμένα κράτη της Δύσης εδώ και χρόνια έχουν συμβάλει σε μια σταδιακή μετατροπή της Μέσης Ανατολής σε διαρκή εμπόλεμη ζώνη, με πρόφαση δήθεν την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και της πάταξης της τρομοκρατίας. Πίσω, όμως,  απ όλα αυτά κρύβεται η ιδιοποίηση, ο έλεγχος και η φθηνή εκμετάλλευση των τεράστιων ενεργειακών αποθεμάτων της περιοχής. Μέσα στον νέο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών κέντρων που διαμορφώνονται μετά το 1990, η αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και ο έλεγχος των πηγών ενέργειας, που σημαίνει και έλεγχο της παγκόσμιας ανάπτυξης, αποτελούν το κέντρο σύγκρουσης τεράστιων δυνάμεων που συνθλίβουν τους λαούς της περιοχής.

 

Καμία πολεμική σύγκρουση δεν είναι άσχετη με αυτού τους ανταγωνισμούς. Έτσι επί χρόνια βλέπουμε πολέμους και βομβαρδισμούς, απίστευτης έντασης, πολεμικές καταστροφές και επιθέσεις με κάθε είδους όπλα, εκατοντάδες  χιλιάδες νεκρούς, καταστροφή εθνικών κρατών και εθνικών οικονομιών, διάλυση κοινωνιών και όλα αυτά στην κατ΄ επίφαση πάταξη της τρομοκρατίας και την επιβολή ης δημοκρατίας. Και αφού συντελεστούν οι μεγάλες συγκρούσεις, το έργο της καταστροφής και της αποσύνθεσης  ανατίθεται μετά σε ντόπιες τρομοκρατικές ομάδες, αγνώστου προελεύσεως και σύνθεσης, με πλήρη τροφοδοσία όμως σε όπλα και χρήμα, να επιβάλουν την «ελευθερία» δια μέσω δολοφονικών διαδικασιών.  Ύστερα θρηνούν για τα θύματα αυτά, θρηνούν για τις προσφυγιές αλλά αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι αυτών, δυστυχώς.

 

Σε αυτή την κατάσταση βρέθηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία ακολουθώντας τα βήματα των προσφύγων από την Παλαιστίνη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ένα μέρος τους βρέθηκε στην Ελλάδα. Δεν ευτύχησαν όλοι να φτάσουν εδώ. Πολλοί έμειναν για πάντα στον πάτο μιας θάλασσας ή ενός ποταμού.  Σχετικό ρεπορτάζ του βρετανικού δικτύου BBC, αναφέρει ότι πολλοί Σύριοι έχουν βρει το θάνατο διότι Έλληνες αστυνομικοί σπρώχνουν πίσω τις βάρκες τους σε τούρκικα ύδατα με μοιραίες συνέπειες. Όμως αυτοί που έφτασαν, αξίζουν τουλάχιστον ανθρώπινης μεταχείρισης. Όχι να θεωρούνται ανεπιθύμητοι «εισβολείς».

 

Βλέποντας τη σύνθεση των Σύρων προσφύγων, με οικογένειες από άντρες, γυναίκες και παιδιά, καταλαβαίνεις αμέσως ότι πρόκειται για ένα άλλου είδος προσφύγων, αυτών που δεν έχουν μοίρα στη ζωή, όχι αυτών που αναζητούν καλύτερη ζωή. Είναι εκ των πραγμάτων αναγκαία η διαφορετική αντιμετώπιση.

 

 

Ο φακός του www.eea.gr βρέθηκε στο Σύνταγμα και αποθανάτισε ορισμένες στιγμές από αυτή την απέλπιδα μάχη των προσφύγων.

 

Οι πρόσφυγες ευρισκόμενοι σε δεινή θέση αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε απεργία πείνας στο Σύνταγμα, κάτω από ακραίες καιρικές συνθήκες, ζητώντας ανθρώπινη μεταχείριση, στέγη, πολιτικό άσυλο ή να τους δοθεί η δυνατότητα να προωθηθούν σε άλλες χώρες της ΕΕ.

 

Οι απεργοί πείνας είναι στην πλειονότητά τους γυναίκες και μικρά παιδιά. Έχουν κλείσει συμβολικά τα στόματά τους με μονωτική ταινία ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Παρουσιάστηκαν ήδη συμπτώματα υποθερμίας, υποσιτισμού κλπ, και πολλοί μεταφέρονται σε νοσοκομεία.

 

 Η χώρα μας όμως, δυστυχώς, δεσμεύεται από τις συμφωνίες του Δουβλίνου που απαγορεύουν την προώθηση σε χώρες της ΕΕ και ταυτόχρονα απαιτούν το διώξιμο των προσφύγων προς τα πίσω, δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση προς το θάνατο. Όπως αναφέρει το BBC, περισσότεροι από 9.000 Σύριοι έχουν συλληφθεί και κρατήθηκαν στην Ελλάδα το 2012-13 και μόνο σε δύο εγκρίθηκε πολιτικό άσυλο! Σε μια περίπτωση, η Διεθνή Αμνηστία, κάνει λόγο για 40 περιπτώσεις Σύρων που εκδιώχθηκαν πίσω στην Τουρκία από τις ελληνικές αρχές στον Έβρο και στο Αιγαίο.

 

 

Η χώρα μας κατηγορείται από τη Διεθνή Αμνηστία για χορήγηση πολιτικού ασύλου με το σταγονόμετρο. Ωστόσο γίνεται δέκτης μεγάλου αριθμού προσφύγων, κάτι που οι δυτικοί δεν ενδιαφέρονται να καταλάβουν, αφού αυτό τους προσφέρει ασφάλεια εξασφαλισμένη από εμάς, αφήνοντας τη χώρα μας να βγάλει μόνη τα κάστανα από τη φωτιά.

 

Όμως δεν γίνεται να κρύβουμε συνεχώς το πρόβλημα κάνοντας πως δεν βλέπουμε τις τραγικές προεκτάσεις του. Η Ελλάδα έχει πλημυρίσει από πρόσφυγες, η θάλασσά της από πνιγμένους και τα στρατόπεδά της από κρατούμενους χωρίς μέλλον. Μεγάλη είναι η ψυχή του λαού μας που δεν τσιγκουνεύεται και δείχνει απλόχερα την αλληλεγγύη του στην ηπειρωτική χώρα ή στα νησιά. Όμως έτσι ανακουφίζεται αλλά δεν λύνεται το πρόβλημα.

 

Για να πούμε την αλήθεια, είναι το πρόβλημα των προσφύγων από τους πολέμους και την πείνα, η ντροπή της Δύσης, αλλά και των κρατών του κόσμου γιατί κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την κατάσταση.

 

Καλά θα κάνουν λοιπόν, να αφήσουν κατά μέρος τις «Συμφωνίες» τις Οδηγίες και τις σκληρές και απάνθρωπες πολιτικές και να λύσουν τα προβλήματα που δημιουργούν στους λαούς, οι οποίοι είναι τα πλέον αθώα θύματα των πολέμων, των ανταγωνισμών και των κρίσεων.