Με επιτυχία και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον επιχειρηματικό κόσμο, πραγματοποιήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2017, το διήμερο για τη νεοφυή επιχειρηματικότητα «EXPLORE YOUR BUSINESS SELF».

 

Στο πάνελ με θέμα την επιχειρηματικότητα και τη δεύτερη ευκαιρία, συμμετείχε και ο Πρόεδρος του ΕΕΑ κ. Γιάννης Χατζηθεοδοσίου.

 

Συμμετείχαν επίσης οι:

–     Γιάννης Κριτσωτάκης, Διδάκτωρ Εμπορικών Επιστημών, Οικονομικού Πανεπιστημίου της Βιέννης, ο οποίος συντόνισε τις εργασίας του πάνελ.

–     Βαλεντίνα Κόρδη, High Performance & Mindset Coach for Entrepreneurs, Executives & Teams

–     Νικόλαος Μανεσιώτης, Οικονομικός Επόπτης Ε.Β.Ε.Π., Πρόεδρος Εμπορικού Συλλόγου Πειραιώς

 

Ο κ. Κριστωτάκης αναφέρθηκε με αιχμηρό τρόπο στις παθογένειες της ελληνικής επιχειρηματικότητας από τη οποία λείπει σε μεγάλο βαθμό το ρίσκο και η καινοτομία, κάτι που όπως είπε επεκτείνεται σε όλο τον λεγόμενο «νότο» της ευρωπαϊκής οικονομίας και σε συνέχεια εστίασε στις κινήσεις που πρέπει να κάνει ο επιχειρηματίας αν θέλει να αποτελεί πρότυπο επιτυχίας.

 

 

Από την πλευρά του ο Γιάννης Χατζηθεοδοσίου εστίασε στις συνέπειες της κρίσης, στις λάθος πολιτικές που ακολουθήθηκαν και στην ανάγκη το θεσμικό πλαίσιο για την επιχειρηματικότητα να αλλάξει, ιδίως στη διευθέτηση των χρεών και στη δεύτερη ευκαιρία και να διευκολύνει την οικονομική ανάπτυξη.

 

 

 

Ολόκληρη η ομιλία του Χατζηθεοδοσίου

 

Κυρίες και κύριοι

 

Για την επιχειρηματικότητα έχουμε ακούσει πολλά και αντικρουόμενα – έχουμε όμως ο καθένας μας σίγουρα καταλήξει στην έννοια της.

Για τη δεύτερη ευκαιρία, ακούμε αρκετά το τελευταίο διάστημα – όμως οι περισσότεροι είτε δεν γνωρίζουμε την πραγματική της έννοια ή απλά της αποδίδουμε αυτό που εμείς επιθυμούμε.

Για να προωθήσουμε συνολικά και ειδικά την επιχειρηματικότητα χρειαζόμαστε:

•    Μια κοινωνία που προάγει την επιχειρηματική τόλμη και μια ανοικτή προσέγγιση στις αλλαγές και τις κρίσεις

•    Ένας πολιτισμός που η αποτυχία είναι κατανοητή όχι ως ελάττωμα, αλλά ως μια ευκαιρία μάθησης.

•    Μια βεβαιότητα πως ό,τι είναι καινοτόμο, έχει κινδύνους και μπορεί συνεπώς να αποτύχει.

•    Μια νοοτροπία διαχείρισης σφάλματος, με την οποία να απασχοληθούμε ανοιχτά με τις αποτυχίες και να μαθαίνουμε από αυτές. (Δεν 

έχει νόημα, οι θαρραλέοι επιχειρηματίες οι οποίοι δεν είχαν επιτυχία με την πρώτη προσπάθεια και έπρεπε να κηρύξουν πτώχευση, να αποκλείονται για δέκα χρόνια από την οικονομική και κοινωνική συμμετοχής, όπως εξακολουθεί να συμβαίνει στην Ελλάδα.)

Χρειαζόμαστε λοιπόν έναν πολιτισμό της δεύτερης ευκαιρίας:

–     αφενός για τις εταιρίες που λόγω ευκαιριακής και άδολης αφερεγγυότητας, βρίσκονται σε αδυναμία εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων τους και να μην οδηγούνται στην πτώχευση

–     αφετέρου, όταν πλέον δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής, να κλείνουν με ευκολία οι επιχειρήσεις που δεν χρεοκοπούν με δόλο και να μπορούν οι επιχειρηματίες να επιστρέφουν σύντομα στην οικονομική δράση.

Βασική αρχή της Δεύτερης Ευκαιρίας πρέπει να είναι, η ολοκληρωτική παροχή της σε αυτούς που (εντίμως) πτωχεύουν και η πλήρης άρση των εμποδίων ενός μικρομεσαίου επιχειρηματία να δοκιμάσει και πάλι την τύχη του στον επιχειρηματικό στίβο.

Η ανάγκη αυτή γίνεται ακόμη πιο σημαντική εξαιτίας της σημερινής τραγικής κατάστασης στην οικονομία καθώς ο βασικός ανασταλτικός παράγοντας της ανάπτυξης είναι αναμφισβήτητα τα «κόκκινα δάνεια» που φτάνουν τα €100 δισ. Στην πραγματικότητα, στην Ελλάδα σήμερα, έχουμε μια οικονομία «ζόμπι»: χιλιάδες νεκροζώντανες επιχειρήσεις (τα 2/3 των επιχειρήσεων της χώρας) βρίσκονται σε ζώνη οριακής επιβίωσης και επειδή αδυνατούν να κλείσουν εξαιτίας ενός αναποτελεσματικού πτωχευτικού συστήματος, βυθίζουν και τις υγιείς επιχειρήσεις στο τέλμα.

 

Κατά την Παγκόσμια Τράπεζα, η Ελλάδα έχει από τις πλέον πολύπλοκες και αργές πτωχευτικές διαδικασίες που συμβάλλουν καθοριστικά στην καταστροφή επιχειρηματικής αξίας: Στην Ελλάδα το 2014 είχαμε 335 πτωχεύσεις. Το Λουξεμβούργο με λιγότερο από 1 εκ. κατοίκους είχε 1.000, το Βέλγιο με αντίστοιχο πληθυσμό με την Ελλάδα είχε 10.000! Αυτό δείχνει ότι το Πτωχευτικό Δίκαιο στη χώρα μας δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, όταν πολύ περισσότερο βρισκόμαστε σε κρίση και ένα 30% των επιχειρήσεων υπάγεται στην κατηγορία αυτή!

Γιατί λοιπόν ΔΕΝ πτωχεύουν οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα; Έρευνα του ΕΕΑ έδειξε ότι και στην Ελλάδα, το 20% των επιχειρήσεων σε εγνωσμένη δυσκολία ΘΕΛΟΥΝ να πτωχεύσουν. Οι λόγοι είναι πολλοί:

–     οι Έλληνες φοβούνται την επιχειρηματική αποτυχία περισσότερο από κάθε άλλον λαό στην Ευρώπη καθώς το στίγμα της συνοδεύει τον επιχειρηματία μετά από μια χρεοκοπία.

–     Το βάρος των αστικών και ποινικών ευθυνών που συνδέονται ακόμη και με την άδολη πτώχευση, συμβάλλει καθοριστικά ώστε ελάχιστοι στη χώρα μας να τολμούν να εμπλακούν στην αναδιάρθρωση επιχειρήσεων, ακόμα και όταν υπάρχει η προοπτική διάσωσης μεγάλης αξίας και πολλών θέσεων εργασίας.

–     Ανυπαρξία υποστηρικτικών μηχανισμών / συμβουλευτική, διαμεσολάβηση κλπ

–     Άρνηση των τραπεζών να συνηγορήσουν

–     Καθυστερήσεις στην εκδίκαση – γιατί;

–     το αρμόδιο δικαστικό σώμα ΔΕΝ είναι εκπαιδευμένο κατάλληλα

–     δεν υπάρχουν σαφή και γνωστά κριτήρια αξιλοόγησης της δολιότητας

– δεν παράγονται πληροφορίες κλαδικής οικονομικής δραστηριότητας

Φυσικά, για άλλη μια φορά, οι επιχειρήσεις που δυσκολεύονται περισσότερο από τις υπόλοιπες στο να ενταχθούν στο πτωχευτικό δίκαιο, είναι οι μικρές και πολύ μικρές. Βλέπετε πως οι μεγάλες, λόγω του αποτυπώματος που αφήνουν, είτε δεν αφήνονται να πτωχεύσουν με συνεχείς πιστωτικές ενέσεις ή ακόμη και κανονιστικές ελαφρύνσεις, ή έχουν τους πόρους για να διαχειριστούν τη ρευστοποίηση αποτελεσματικά.

Έχει αποδειχτεί ότι χιλιάδες επιχειρηματίες, είτε δεν ξέρουν με ακρίβεια πώς να προχωρήσουν με την "ασθενούσα" επιχείρησή τους ή ακόμη περισσότερο, ντρέπονται να δουν κατάματα την κρίση.

Αν ο αριθμός των πτωχεύσεων στην Ελλάδα μειωθεί μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, θα σημαίνει για την οικονομία, μείωση κατά δισεκατομμύρια ευρώ του ιδιωτικού χρέους, ελάφρυνση στα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης και άνοιγμα χιλιάδων θέσεων εργασίας ανά έτος.

Αυτό απαιτεί κατάλληλη συμβουλευτική και κοινωνική αλλαγή στην αντιμετώπιση των κρίσεων και των αλλαγών. Πρέπει να βοηθήσουμε στην ενίσχυση των εταιρειών και στην πρόληψη των πτωχεύσεων.

Χρειαζόμαστε επειγόντως, ένα πλαίσιο που να προσφέρει γρήγορες και αποτελεσματικές διαδικασίες εξυγίανσης που να διασώζουν επιχειρηματική αξία και θέσεις εργασία και να επιτρέπει στην περίπτωση έντιμης επιχειρηματικής αποτυχίας μια γρήγορη επανένταξη στην παραγωγική οικονομία περιουσιακών στοιχείων και φυσικών προσώπων. Έτσι ώστε η κρίση να μην στερεί την οικονομία του δυναμισμού που χρειάζεται για να υπάρξει μια ισχυρή ανάκαμψη αλλά και να επιτρέπει να τολμήσει κανείς την ίδρυση νέων επιχειρήσεων, ειδικά όταν αυτές είναι καινοτόμες και συνεπώς έχουν σημαντικά αυξημένο ρίσκο αποτυχίας.

Προτείνονται στο σημείο αυτό παρεμβάσεις όπως:

•    Απομάκρυνση σημαντικών φορολογικών εμποδίων: όταν διαγράφεται μια απαίτηση από προμηθευτή, να του επιστρέφεται ο ΦΠΑ και ο φόρος εισοδήματος που αναλογεί, οι ζημιές από τις διαγραφές να συμψηφίζονται με μελλοντικά κέρδη για τουλάχιστον 10 χρόνια και ο οφειλέτης να μη φορολογείται για το διαγραφόμενο ποσό.

•    Συμμετοχή του κράτους με διαγραφές κεφαλαίου σε όλες τις διαδικασίες πτώχευσης.

Το κράτος έχει υποσχεθεί να συμμετέχει με διαγραφές κεφαλαίου σε μια μόνο διαδικασία, του λεγάμενου «εξωδικαστικού μηχανισμού ρύθμισης οφειλών επιχειρήσεων». Θα έπρεπε να έχει την ίδια στάση και σε όλες τις συμφωνίες εξυγίανσης.

• Κατοχύρωση πραγματικής «δεύτερης ευκαιρίας» στην άδολη πτώχευση. Θα πρέπει στη χώρα μας να θεσπιστεί μια αυτόματη και πραγματική δεύτερη ευκαιρία όσο δεν υπάρχει αποδεδειγμένος δόλος. Για να γίνει αυτό θα πρέπει η απαλλαγή από χρέη να είναι πράγματι αυτόματη, να αφορά και χρέη προς το δημόσιο καθώς και διοικητές επιχειρήσεων και να μην θέτει σοβαρούς περιορισμούς άσκησης οικονομικής δραστηριότητας στο μέλλον.

Κυρίες και κύριοι

Κάποιοι μας λένε με κακεντρέχεια: ας πρόσεχαν οι επιχειρηματίες και να μην δανείζονταν. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν εδώ, το ποιος φταίει για την αποτυχία αυτή;

–     Πρώτα ένας εξωγενής παράγοντας: η κρίση που οδήγησε σε μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος

–     Στη συνέχεια οι ίδιες οι τράπεζες γιατί έχουν

μάθει να δίνουν επιχειρηματική ρευστότητα με όρους στεγαστικών δανείων (βλέπε εγγυήσεις ακινήτων)

–     οι καθυστερήσεις στις πληρωμές του κράτους προς τους προμηθευτές του ή τους δικαιούχους επιστροφών (πχ ΦΠΑ) και τέλος φυσικά,

–     η ίδια η ανεπαρκής επιχειρηματικότητα

 

Ο επιμελητηριακός κόσμος έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του για τις δόλιες πτωχεύσεις: όλοι οι δολίως πτωχεύσαντες να πάνε στον εισαγγελέα. Εμείς υπερασπιζόμαστε τους έντιμους πτωχεύσαντες μέσα από την επιχειρηματική τους δράση.

Πέραν της υποχρέωσης εναρμόνισης του Πτωχευτική Δικαίου, η Δεύτερη Ευκαιρία συμφέρει σχεδόν 100% γιατί σύμφωνα με τις στατιστικές, μόνο το 5% είναι οι δόλιες πτωχεύσεις στην ΕΕ. Οι υπόλοιποι είναι έντιμοι, άρα επανεντάσσονται στην κοινωνία και δεν πρέπει (στην Ελλάδα) να αφήνονται να δρουν παράνομα επειδή δεν τους δίνεται Δεύτερη Ευκαιρία.

 

Κυρίες και κύριοι

Η οικονομία μας χρειάζεται επειγόντως επανεκκίνηση.

 

Όσο πιο σύντομα μπορέσουν οι αδύναμες επιχειρήσεις να λύσουν τις εργασίες τους, όσο πιο εύκολα μπορέσει ο επιχειρηματίας να επαναδραστηριοποιηθεί, τόσο πιο άμεσα θα λειτουργήσει αποδοτικά η οικονομία, οι τράπεζες να ξαναγίνουν πιστωτικά ιδρύματα και το εθνικό εισόδημα να αυξηθεί.

 

Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί.

 

 

 

ΣΒ