Η ελληνική κοινωνία δέχτηκε γροθιά στο στομάχι ακούγοντας την απόφαση της δικαιοσύνης με την οποία επιβάλλονταν ποινή κάθειρξης 15 ετών σε 51χρονη, η οποία πριν από 20 χρόνια είχε πλαστογραφήσει το απολυτήριο Δημοτικού Σχολείου και όλο αυτό το διάστημα εργαζόταν ως καθαρίστρια σε κρατικό παιδικό σταθμό θεσσαλικού δήμου.

 

Η απόφαση αποφαίνεται ότι η καθαρίστρια είχε «ιδιαίτερα μεγάλο όφελος και αντίστοιχη ζημιά άνω των 120 και άνω των 150 χιλιάδων ευρώ, σε βάρους του Ελληνικού Δημοσίου αλλά και απάτη κατ’ εξακολούθηση, κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια με ιδιαίτερα μεγάλο όφελος και αντίστοιχη ζημία άνω 30, 120 και 150 χιλιάδων ευρώ εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου»!!! Είναι προφανές ότι θα ζητηθούν πίσω αυτά τα λεφτά με τόκο έτσι ώστε, στο τέλος, τα 20 χρόνια πραγματικής δουλειάς να μη πληρωθούν ποτέ!

 

Η κοινωνία μας ευτυχώς δεν έχει χάσει ούτε το αίσθημα δικαίου, ούτε το κριτήριο της λαϊκής δικαιοσύνης. Ξέρει καλά ποιοι είναι πλαστογράφοι σε βάρος της και αποκομίζουν τεράστια ποσά ή προκαλούν ζημία τεράστιων ποσών. Μόνο που ξέρει ότι, δυστυχώς οι μεγάλοι νομίμως απαλλάσσονται και η μικροί νομίμως πληρώνουν τα βάρη, τα οφειλόμενα και τις παραβάσεις.

 

Κανένας δεν είπε μπράβο στη καθαρίστρια που έκανε την πλαστογραφία. Όμως είναι αδύνατο να ανεχθεί η κοινωνία μια εξοντωτική ποινή μιας θεόφτωχης γυναίκας που ήταν μεροδούλι μεροφάι.

 

Το θέμα δεν είναι η απαλλαγή των πλαστογράφων, ούτε η αθώωση της πράξης, αλλά η αναντιστοιχία παράβασης – ποινής που επιβλήθηκε.  Πάντα η δικαιοσύνη πρέπει να έχει οδηγό της την αντιστοιχία παράβασης – ποινής σε συνδυασμό και με τα στοιχεία που συνδέονται μαζί τους. Προφανώς δεν συνέβη αυτό με την καθαρίστρια με αποτέλεσμα η ποινή να χαρακτηρισθεί εξοντωτική, όπως και είναι, και να προκαλέσει την αποδοκιμασία από τον κόσμο.

 

Δύο μέτρα δυο σταθμά;

 

Στο δημόσιο όμως δεν ήταν μόνο η καθαρίστρια πλαστογράφος. Ήταν και πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίο απολύθηκαν και σωστά. Αυτή ήταν η τιμωρία. Δεν τιμωρήθηκαν όμως όλοι. Κάποια ανώτατα στελέχη της ίδιας κατηγορίας παραμένουν υψηλά, παρότι οι κυβερνήσεις και οι υπουργοί το γνωρίζουν,  αλλάζουν αλλά δεν τιμωρούν!

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση την οποία κατάγγειλε δημόσια η ΟΙΕΛΕ (ομοσπονδία καθηγητών στην ιδιωτική εκπαίδευση) σύμφωνα με την οποία, υψηλόβαθμο στέλεχος του ΥΠΑΙΘ είχε χρησιμοποιήσει πλαστό τίτλο ως μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών, ο οποίος μάλιστα είχε κτηθεί πριν από το πρώτο πτυχίο!  Η έρευνα που ακολούθησε επιβεβαίωσε δυστυχώς την ορθότητα της καταγγελίας. 

 

Τα στοιχεία που προέκυψαν προκαλούν την οργή αλλά και την θυμηδία. Το συγκεκριμένο υψηλόβαθμο στέλεχος του ΥΠΑΙΘ που τα τελευταία χρόνια είχε χειριστεί κρίσιμα θέματα του Υπουργείου, είχε «βαφτίσει»  εικοσαήμερο σεμινάριο σε Βρετανικό Πανεπιστήμιο σε Master ! Την επιβεβαίωση της απάτης έκανε ο ίδιος ο βρετανικός πανεπιστημιακός φορέας. Ο πλαστός τίτλος χρησιμοποιήθηκε για την υπηρεσιακή ανέλιξη του εν λόγω στελέχους ως αποδεικτικό γλωσσομάθειας. Το σεμινάριο αυτό είχε λάβει χώρα το 1978 εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια πριν το συγκεκριμένο άτομο αποκτήσει πρώτο πτυχίο! Το πιο εξοργιστικό όμως της υπόθεσης είναι  ότι  το ΣΑΕΠ, το Συμβούλιο δηλαδή Αναγνώρισης Επαγγελματικών Προσόντων που ανήκει στο Υπουργείο Παιδείας, αναγνώρισε  το 2013, τον εν λόγω τίτλο!

 

Το ακόμη χειρότερο είναι ότι ο υπουργός Παιδείας, αντί να λάβει επιτόπου μέτρα, μετέθεσε το στέλεχος σε άλλη, εξ ίσου σημαντική, διευθυντική θέση όπου και παραμένει! Επιβράβευση της πλαστογραφίας;

 

Αν η καθαρίστρια προκάλεσε με τη δουλειά της «ζημιά» 150.000 ευρώ στο δημόσιο, το στέλεχος αυτό που χειρίστηκε υποθέσεις ακόμη και στις σχέσεις με την τρόικα και τα μνημόνια, πόση ζημία επέφερε άραγε με τη «δουλειά» της;

 

Δεν ήταν εδώ θέμα επέμβασης των αρμοδίων και της δικαιοσύνης; Και όμως την καθαρίστρια είδαν!!!

 

Κρίμα. Με αυτά και αυτά η Πολιτεία, το κράτος, οι κυβερνήσεις και οι θεσμοί χάνουν την αξιοπιστία τους. Ύστερα αναρωτιούνται υποκριτικά: «πως φτάσαμε ως εδώ;»!

 

 

 

Σ.Β.