Μέσα σε κλίμα έντασης, απορίας και πόνου κύλισαν οι μέρες που ακολούθησαν το τρομοκρατικό κτύπημα της ISIS στο Παρίσι στις 13-14 Νοέμβρη. Στη Γαλλία και σε όλο τον κόσμο έχουν γίνει διάφορες εκδηλώσεις συμπαράστασης και λύπης, προς τα αθώα θύματα, παράλληλα με την καταδίκη της επίθεσης.

 

Στην Αθήνα η αλληλεγγύη εκδηλώνεται με διαφόρους τρόπους ένας των οποίων είναι και η κατάθεση λουλουδιών στο κιγκλίδωμα της γαλλικής πρεσβείας.

 

 

Φυσικά δεν είναι ώρα να αποτιμηθούν τα πραγματικά αίτια όλης αυτής της κατάστασης που απειλεί ολοφάνερα και τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, μη εξαιρουμένης της Ελλάδας. Κανένας δεν ξέρει που θα κτυπήσουν οι τρομοκράτες και κανένας στην πραγματικότητα δεν είναι ασφαλής παρ’ όλες τις δηλώσεις του τύπου: «δεν φοβόμαστε τον φόβο»! Η αλήθεια είναι ότι όλοι σκέπτονται και το χειρότερο. Χαρακτηριστικό είναι ότι το μετρό του Παρισιού ήταν σχεδόν άδειο τις προηγούμενες μέρες ενώ πολλές επιχειρήσεις διεμήνυσαν στους εργαζόμενους ότι σήμερα θα είναι κλειστά.

 

Ο απλοϊκός καταλογισμός της ευθύνης στην ISIS (Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε) κατά το πρότυπο του καταλογισμού των επιθέσεων της 11^ης Σεπτεμβρίου 2001 σε χώρες όπως το Αφγανιστάν και το Ιράκ και η συνακόλουθη πολεμική και καταστροφική «τιμωρία τους» με σαθρά επιχειρήματα, είναι μια αδιέξοδη πρακτική που έφερε, 14 χρόνια μετά, τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.

 

Στο μεταξύ η Γαλλία εξαπέλυσε αεροπορικούς βομβαρδισμούς στο προπύργιο των τζιχαντιστών στην πόλη Ράκα της Συρίας, όπως ανακοίνωσε το γαλλικό υπουργείο Άμυνας, ισχυριζόμενο ότι κτύπησε μόνο τρομοκράτες. Για λόγους πρεστίζ δεν έδειξε καμία αυτοσυγκράτηση για επαναχάραξη στρατηγικής, νομίζοντας ότι αυξάνοντας το αίμα θα λύσει το πρόβλημα.

 

Με τέτοια αντίποινα όμως φαίνεται πως δεν γίνεται κατανοητό ότι δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι όπως έδειξαν όλες οι επιθέσεις και η κατοχή χωρών από το 2001. Αν δεν βάλουν το χέρι « επί τον τύπον των ήλων» απλώς θα αναπαραχθεί η αντίθεση σε άλλα επίπεδα και χώρους.

 

Παράλληλα όλη η χώρα έχει τεθεί σε συναγερμό. Γίνονται έφοδοι της αντιτρομοκρατικής σε πόλεις ανά τη Γαλλία, κυνηγητό για σύλληψη υπόπτων. Συλλήψεις ισλαμιστών πάντως έγιναν και στο Βέλγιο και στην Γερμανία. Λαμβάνονται μέτρα περιορισμού των ελευθεριών, και ο στρατός με 10.000 στρατιώτες έχει αναπτυχθεί στο Παρίσι θυμίζοντας άλλες εποχές.

 

Το κύριο θέμα που όφειλαν οι δυτικοί να λύσουν στη Μ. Ανατολή ήταν η βοήθεια στα κράτη αυτά να τακτοποιήσουν τα  του οίκου τους ώστε να αποτραπεί η άνθιση τρομοκρατικών ομάδων.

 

Αντί αυτών οι ίδιες οι μυστικές υπηρεσίες τους δημιουργούσαν τρομοκρατικές ομάδες, οι οποίες διέλυαν τις τοπικές κοινωνίες. Σε κάποια φάση αυτές οι ομάδες αποσυνδέθηκαν από τους δυτικούς και συνδέθηκαν με τις ντόπιες αστικές τάξεις, οι οποίες με τις εισβολές των δυτικών έχασαν τον ενεργειακό πλούτο που σε μεγάλο βαθμό κατείχαν. Αυτός ο πλούτος που πέρασε σε χέρια δυτικών, είναι η βασική αιτία των ανειρήνευτων αντιθέσεων που βλέπουμε.

 

 

Χαρακτηριστική είναι η είδηση που αναφέρει, ότι αυτές τις μέρες οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν άλλη μια παράδοση πυρομαχικών στους μαχητές του Συριακού Αραβικού Συνασπισμού που μάχονται τους τζιχαντιστές. Με αυτούς του «καλούς σκοπούς» δημιουργούν οργανώσεις της καταστροφής με αρχή το 1980 στο Αφγανιστάν και ύστερα φωνάζουν για τρομοκράτες! Τα αποτελέσματα γνωστά.

 

Εν όσο οι δυτικοί δεν αντιληφθούν ότι οι λαοί της Μ. Ανατολής δικαιούνται να είναι και ιδιοκτήτες του πλούτου τους, καμία ειρήνη δεν πρόκειται να επιτευχθεί.

 

Η σύμπλεξη όμως των ενεργειακών πεδίων της Μ. Ανατολής με τα  σχέδια των ΗΠΑ να «περικυκλώσουν» – απομονώσουν στρατιωτικά και ενεργειακά την Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία, ως μελλοντικούς ανταγωνιστές, αποτρέπει τις κυβερνήσεις τους από γαλαντόμες λύσεις, όπως βοήθεια για εγκαθίδρυση πραγματικών δημοκρατιών με το λαό κυρίαρχο στη χώρα του. Αντιθέτως βλέπουμε παντού μια διάλυση λαών και κρατών όπως τώρα γίνεται στη Συρία, Αφγανιστάν,  Ιράκ, Λιβύη κ.α. με υποδαύλιση του φανατικού ισλαμικού στοιχείου και με συμμάχους τα πλέον αντιδραστικά, φασιστικά, θεοκρατικά καθεστώτα της περιοχής.

 

Δυστυχώς ο κόσμος οδεύει συνεχώς σε όξυνση των αντιθέσεων και οι τοπικοί πόλεμοι έγιναν ο μόνος τρόπος επίλυσης τους. Ο φόβος είναι μη μετατραπούν σε περιφερειακούς πολέμους και σε παγκόσμιους με ανυπολόγιστα αποτελέσματα για την ανθρωπότητα.

 

Η ανθρωπότητα οφείλει να έχει μνήμη και να θυμηθεί τη μη αναστρέψιμη πορεία προς τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο κατά το διάστημα του μεσοπολέμου και με πλήρη «άνθιση» της κρίσης 1929-1939.

 

Ας ελπίσουμε ότι οι ηγέτες του κόσμου θα κατανοήσουν και τη δική τους καταστροφή από μια τέτοια εξέλιξη και θα ανακρούσουν πρύμναν.

 

 

Σ.