Αστοχίες με τη λίστα Λαγκάρντ στους τραπεζικούς λογαριασμούς

• Οι ημεδαποί τραπεζικοί λογαριασμοί δεν μπορούν να αποτελέσουν «συμπληρωματικά στοιχεία», ώστε να παρατείνεται η προθεσμία παραγραφής για φορολογικό καταλογισμό από πενταετία σε δεκαετία, σύμφωνα με παγιωμένη πλέον νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Και αυτό διότι η φορολογική αρχή είχε τη δυνατότητα να λάβει το σύνολο των στοιχείων των ελληνικών τραπεζικών λογαριασμών εντός του αρχικού χρόνου παραγραφής και πριν την πάροδο της πενταετίας. Διότι, περαιτέρω, είχε τη δυνατότητα να ερευνήσει, βάσει των δηλώσεων του φορολογουμένου αλλά και κάθε άλλου στοιχείου που ήταν πάντως δυνατό να τεθεί στη διάθεσή της, πηγές κεφαλαίου και εισοδήματος που δικαιολογούν τις κινήσεις των ημεδαπών τραπεζικών λογαριασμών.
• Οι αλλοδαποί τραπεζικοί λογαριασμοί υπό προϋποθέσεις δεν μπορούν να θεωρηθούν «συμπληρωματικά στοιχεία» και ακολούθως η χρήση τους σε ελεγκτικές επαληθεύσεις δεν δύναται να παρατείνει νόμιμα τη βασική πενταετή παραγραφή φορολογίας εισοδήματος σε δεκαετή. Σύμφωνα με πρόσφατη απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, αναφορικά με το μέχρι σήμερα ανοιχτό ζήτημα χρόνου παραγραφής, σε περίπτωση στοιχείων αλλοδαπών τραπεζικών λογαριασμών, κρίθηκαν τα ακόλουθα: τα στοιχεία των αλλοδαπών τραπεζικών λογαριασμών, τα οποία είχαν τεθεί υπόψη της φορολογικής αρχής, έστω και ως ένδειξη, δεν μπορούν να θεωρηθούν «συμπληρωματικά» και ικανά για την παράταση του χρόνου παραγραφής. Το ίδιο ισχύει για τα στοιχεία που πάντως μπορούσαν να είχαν τεθεί υπόψη της φορολογικής αρχής εντός της αρχικής πενταετίας παραγραφής, αν αυτή είχε επιδείξει τη δέουσα επιμέλεια και είχε χρησιμοποιήσει τις δυνατότητες που της παρείχε ο νόμος για να λάβει τα στοιχεία αυτά.
• Με αφορμή τη «Λίστα Λαγκάρντ» κρίθηκε, στην ίδια απόφαση, ότι η ελληνική φορολογική αρχή είχε ούτως ή άλλως τη δυνατότητα να λάβει τα στοιχεία των τραπεζικών λογαριασμών από την αλλοδαπή εντός του αρχικού χρόνου παραγραφής. Και τούτο διότι μπορούσε να κάνει χρήση νομοθετημένων εργαλείων, όπως η κυρωθείσα στην εσωτερική έννομη τάξη διακρατική «Συμφωνία μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ελβετικής Συνομοσπονδίας», με την οποία έχει θεσπιστεί καθεστώς ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των φορολογικών αρχών όλων των κρατών –μελών και της Ελβετίας. Περαιτέρω συνέπεια είναι να μην μπορούν τα στοιχεία αυτά να χαρακτηριστούν ως «συμπληρωματικά» και να παρατείνουν το χρόνο παραγραφής σε δεκαετή.

Πηγη:  Grant Thornton

 

Β