Επώδυνη ή ρεαλιστική συμφωνία και για ποιούς;

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΙΑΚΟΥΜΗ

 

Τα όσα καθημερινά πλέον αποκαλύπτονται σε σχέση με την πορεία και τις εξελίξεις γύρω από τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους δανειστές, τείνουν να λάβουν πια κωμικοτραγικό χαρακτήρα. 

 

Το αν κάλεσε  ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιουνκερ και δεν του σήκωσε το τηλέφωνο, έχει μεγάλη σημασία. Το σίγουρο όμως είναι πως αν δύο παράγοντες της Ευρώπης (πρόεδρος της Κομισιον και Έλληνας πρωθυπουργός) έχουν μπει σε ένα τέτοιο "τρυπάκι" καταλαβαίνετε πως έχουμε εισέλθει σε μια νέα περίοδο σχέσεων. Καθόλου φιλικές που σηματοδοτούν και νέα φάση αντιμετώπισης. 

 

Είναι γεγονός πως οι δανειστές έχουν κουραστεί. Άλλα λέμε ως χώρα τα μισά της εβδομάδας και άλλα λέμε τα άλλα μισά. Δεν υπάρχει χρόνος ενιαίος που η κυβέρνηση να διαπραγματεύεται, εκτός και αν αυτό εννοούμε διαπραγμάτευση. 

 

Παρ όλα αυτά, ο κόσμος βρίσκεται σε άλλο σημείο. Θέλει τη συμφωνία, όχι την επώδυνη αλλά την ρεαλιστική. Το τι σημαίνει το ένα και το άλλο εξαρτάται όχι μόνο από το τι θέλει η κυβέρνηση  αλλά και από το ότι μπορεί να κάνει. Επώδυνη συμφωνία είναι μέτρα και ύφεση και ρεαλιστική συμφωνία είναι πάλι μέτρα αλλά που να μπορούν να ψηφιστούν από το εσωτερικό της κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα βέβαια για εμάς όλους τους πολίτες είναι το ίδιο. Πιο βαθιά το χέρι στη τσέπη. 

 

Όλο αυτό συνεπάγεται με ένα οδυνηρό για την κυβέρνηση γεγονός: Αργά ή γρήγορα θα έρθει αντιμέτωπη με το θηρίο των μειωμένων εσόδων, γιατί κακά τα ψέμματα. Όσο δεν έρχεται συμφωνία, τόσο οι φορολογούμενοι και οι οφειλέτες δεν πληρώνουν μεγαλώνοντας έτσι τον όγκο του χρέους και των οφειλών στο κράτος που με τη σειρά του δεν θα μπορεί στη συνέχεια να ανταπεξέλθει στις δικές του ανάγκες.

 

Δημιουργείται λοιπόν με αυτόν τον τρόπο ένας φαύλος κύκλος. Ένας κύκλος που δεν κλείνει ποτέ και που συνεχώς μεγαλώνει, προσθέτοντας στα κομμάτια του όλο και περισσότερες νέες απαιτήσεις.

 

Κάπως έτσι γίνεται και με τους πιστωτές. Δεν μπαίνουμε στη λογική τους να αποπληρώσουμε τα χρέη μας, δεν τους ζητάμε νέα δανεικά γιατί έτσι και αλλιώς δεν θα μας δώσουν με όλα αυτά που συμβαίνουν, με αποτέλεσμα και εμείς και αυτοί να περιμένουμε το πλήρωμα του χρόνου. Το ποιο θα είναι  για μάς το πλήρωμα του χρόνου αλλά και γι αυτούς θα εξαρτηθεί. Για μας μπορεί να είναι η καταστροφή, αλλά και για εκείνους θα είναι κάτι το καινούργιο. Σ' αυτό βασίζεται η κυβέρνηση στο να κάνουν πρώτα πίσω οι ξένοι λόγω του αγνώστου και όχι εμείς. Το ποιος θα βγει κερδισμένος απο αυτό το είδος της διαπραγμάτευσης θα φανεί απο την πρώτη στιγμή.