Η νέα ένταση στις σχέσεις της κυβέρνησης με τους θεσμούς και το ΔΝΤ, παραπέμπει για μια ακόμη φορά σε παρόμοιες τακτικές των δανειστών απέναντι στη χώρα μας. Τόσο με αυτή την κυβέρνηση όσο και με τις προηγούμενες, όχι μόνο επιδεικνύουν αλαζονικά ποιος έχει την «υψηλή κυριότητα» της εξουσίας στην Ελλάδα, αλλά το κάνουν σε κρίσιμες, όταν διαφαίνεται ότι τα πράγματα μπορούν να μπουν σε μια τάξη για να αρχίσει η ανάπτυξη και η έξοδος από την κρίση.

 

 

Δεν θα ήταν εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί για το βοήθημα σε πενόμενες οικογένειες συνταξιούχων, μικρού σχετικά κόστους σε σχέση με τα υπέρογκα ποσά που τους έχουν περικόψει και συνεχίζουν να περικόπτουν, προκάλεσε δήθεν την οργή των θεσμών και πάγωσαν νύχτα τη χρηματοδότηση και την αξιολόγηση.

 

 Αν το ερμηνεύσουμε πολιτικά αποτελεί μια ακόμη δικτατορική επιβολή που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη της. Γιατί η ζημιά που προκαλούν στην ελληνική οικονομία είναι πολλαπλάσια από τα ποσά που δίνονται στους συνταξιούχους.

 

Εκτός από αυτά άρχεται «καπάκι» το ΔΝΤ και απαιτεί νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις. Το ΔΝΤ που αναγνώρισε ότι η πολιτική λιτότητας είναι λάθος! Και πως το αναγνώρισε; Απαιτώντας να εφαρμοστούν όλα τα λάθος μέτρα. Απαιτώντας και νέα μέτρα!

 

Πολιτικά δεν είναι εύκολο να ερμηνευτούν αυτές οι παλινωδίες των ξένων. Τα σενάρια συνομωσίας όμως βρίθουν. Θέλουν να πτωχεύσουν πλήρως τη χώρα και δεν βρίσκουν τρόπο γι αυτό κτυπάνε συνεχώς «κάτω από τη μέση». Θέλουν να τα πάρουν όλα τζάμπα, πτωχευμένα και να τους χρωστάμε και όσα τους χρωστάμε! Η άλλη ερμηνεία είναι η νεοφιλελεύθερη αντίληψη ότι όσο χειρότερα για τον λαό, τόσο καλύτερα για τους δανειστές και την… ανάπτυξη!

 

Φυσικά δεν υπολογίζουν ότι έτσι αποσταθεροποιούν την οικονομική και κοινωνική συνοχή και κυρίως την πολιτική σταθερότητα. Σίγουρα δεν θα αμφισβητήσουμε ότι θέλουν σταθερότητα αλλά κάτι σαν σταθερότητα προσκυνημένων με ηρεμία νεκροταφείου.

 

 

Όλα αυτά στην πολιτική λέγονται πολιτική αποσταθεροποίησης. Και δυστυχώς η σταθεροποίηση είναι όρος για ανάκαμψη, έξοδο από την κρίση και ανάπτυξη.

 

Δεν έχει σημασία αν οι ελληνικές κυβερνήσεις κάνουν λάθη. Σημασία έχει ότι και να μην έκαναν η συμπεριφορά των δανειστών θα ήταν ίδια. Δεν εξηγείται αλλιώς πως με διαφορετικές αιτίες αποσταθεροποίησαν τη χώρα, σε στιγμές που διαφαίνονταν καλύτερη συνέχεια, και με τον Γιώργο Παπανδρέου που τους έκανε τη χάρη σε όλα, ομοίως με τον Αντώνη Σαμαρά και τώρα ομοίως με τον Αλέξη Τσίπρα.

 

 

Αν θέλουμε να δούμε τι απαιτείται για την έξοδο από την κρίση και τι κάνουν οι δανειστές, μπορούμε να διαβάσουμε την παρακάτω απάντηση που έδωσε ο Πρόεδρος του ΕΕΑ, Γιάννης Χατζηθεοδοσίου, σε σχετική ερώτηση του κ. Brian Hoyt επικεφαλής της αντιπροσωπείας του Οικονομικού Τμήματος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ελλάδα:

«Το 2017 μπορεί να είναι έτος αυτής της αναστροφής με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα υπάρξει πολιτική ομαλότητα, μια μίνιμουμ συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων πάνω σε ένα ελάχιστο σχέδιο εθνικό ανάπτυξης, κοινωνική συνοχή και θα ληφθούν τα στοιχειώδη μέτρα στήριξης της επιχειρηματικότητας με θετικές παρεμβάσεις στη φορολογία και στα αναπτυξιακά πεδία.»

 

Κατά πόσο η συμπεριφορά των δανειστών και των θεσμών βοηθούν στο να δημιουργηθούν στο εσωτερικό της χώρας αυτές οι συνθήκες; Προφανώς καθόλου.

 

Σ