Αυτό που φαίνεται σαν μια μάχη ιδεών μεταξύ μεταρρυθμιστών και συντεχνιών για την «απελευθέρωση» της αγοράς από τα δεσμά του ωραρίου και των Κυριακών, δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτε άλλο από μια τεράστια σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ του μικρού και του μεγάλου κεφαλαίου σε στενό επίπεδο και μεταξύ κοινωνίας και πολυεθνικών σε ευρύ επίπεδο συμφερόντων.

 

Το μεγάλο κεφάλαιο δεν έχει κρύψει ποτέ τον πόθο του για πλήρη απελευθέρωση από κάθε κανόνα στην αγορά, ο όποιος θέτει όρους στη λειτουργία της και παρεμποδίζει την χωρίς έλεγχο και όριο κυριαρχία του ισχυρού με τον αφανισμό των αδύνατων. Ντύνουν μάλιστα με την «φυσικότητα» των νόμων της φύσης και τον δαρβινισμό αυτή τη διαδικασία εξαφάνισης του αδύναμου, μιλώντας για «υγιή διαδικασία ανάπτυξης» όπως τα ζώα της ζούγκλας δια της φυσικής επιλογής!

 

Από το 1971, όταν η χούντα επιχείρησε, χωρίς επιτυχία, να αποδεσμεύσει το ωράριο των εργαζομένων από το ωράριο των καταστημάτων, για να δώσει διοικητικά πλεονεκτήματα στα αναδυόμενα σούπερ μάρκετ ώστε να αφανίσουν τα παντοπωλεία, πράγμα που έγινε μετά 15 χρόνια, η μάχη για το ωράριο των καταστημάτων δεν σίγασε ποτέ.

 

Το κράτος σαφώς και πάντα στο πλευρό των μεγάλων επιχειρήσεων, σταδιακά άρχισε να απορυθμίζει το ωράριο με στόχο την πλήρη απελευθέρωση χωρίς κανένα κανόνα. Σε αυτή την πορεία, συνάντησε σκληρή αντίσταση από τους μικρομεσαίους αλλά και εργαζόμενους, με αποτέλεσμα η μάχη να μετατραπεί σε χρόνια, με μικρές ήττες των μικρομεσαίων μέχρι που φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση όπου στην ουσία μένουν μόνο οι 52 πλην 7-10 Κυριακές. Και αυτές όμως που απέμειναν οι μεγάλες επιχειρήσεις θέλουν να τις πάρουν δικές τους.

 

Όχι, δεν είναι ιδεολόγοι της ελευθερίας του ανταγωνισμού και της αγοράς αυτοί που μάχονται για την κατάργηση κάθε κανόνα στην αγορά. Είναι εκφραστές των στενών επιχειρηματικών συμφερόντων τους διότι υπολογίζουν ότι αξιοποιώντας τις δεκάδες ρυθμίσεις και ανατροπές που έχουν γίνει στην αγορά, θα καταφέρουν να κυριαρχήσουν σε αυτή, εξοντώνοντας έναν βασικό ανταγωνιστή που είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι. Μέτρησαν με πολύ μεγάλη ακρίβεια ότι, με ανταγωνισμό μέσα στα υπάρχοντα πλαίσια που προσδιόριζε το ωράριο, ήταν αδύνατο να συναγωνιστούν επιτυχώς τις μικρομεσαίες, εξ ου και ο τεράστιος αριθμός τους, και αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το κράτος για να επιβάλει διοικητικά εξοντωτικούς, βιολογικά, όρους ώστε αυτοί να ανοίγουν με προσωπικό μερικής απασχόλησης και ωρομισθίους και οι μικρομεσαίοι που δουλεύουν οι ίδιοι να αδυνατούν.

 

Χαρακτηριστικό επ αυτού είναι η σχετική επισήμανση του ΕΕΑ σε ανακοίνωσή του στις 9/72014: «Οι υπεύθυνοι έλαβαν καθόλου υπόψη την αδυναμία της συντριπτικής πλειοψηφίας των μικρομεσαίων που πλέον λειτουργούν οι ίδιοι τις επιχειρήσεις τους, αδυνατώντας οι περισσότεροι να απασχολούν προσωπικό; Είναι δυνατόν να εργάζεται κάποιος 7 ημέρες την εβδομάδα;».

 

Μα φυσικά ακριβώς αυτό έλαβαν υπόψη. Ότι οι μικρομεσαίοι «δεν μπορούν» και έτσι νομοθέτησαν το πλεονέκτημα για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Αν συνέβαινε το αντίθετο ποτέ δεν θα το νομοθετούσαν! Άλλωστε, όπως και το ΕΕΑ έχει επισημάνει σε άλλες ανακοινώσεις, στόχος τους είναι ο αφανισμός μεγάλου μέρους των μικρομεσαίων για χάρη των πολυεθνικών.

 

 

Η τελευταία υπουργική απόφαση, που υπερβαίνει ακόμη και το νόμο, απελευθερώνοντας για όλες τις επιχειρήσεις τις Κυριακές σε 10 τουριστικές περιοχές, φανέρωσε την βιασύνη της κυβέρνησης να προχωρήσει σε πλήρη απελευθέρωση στο επόμενο βήμα που θα γίνει τον Μάρτιο του 2015.

 

Ειδικά όμως, η απόφαση αυτή περιέχει και κραυγαλέα φωτογραφία συγκεκριμένων επιχειρήσεων που στη μέση του πουθενά, στα Μεσόγεια, έκτισαν επιχειρήσεις – εμπορικά κέντρα και επέβαλαν, πέρα από κάθε λογική, να χαρακτηριστεί «τουριστική περιοχή»(!) και να συμπεριληφθεί στο άνοιγμα ων Κυριακών! Πιο χαριστική διάταξη μεταφοράς τζίρου από τις μικρές επιχειρήσεις στις μεγάλες, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Όπως σημειώνει το ΕΕΑ

 

«Άρα αυτό που μπορεί εύκολα να συμπεράνει κάποιος, είναι ότι πρόκειται για ακόμα ένα μέτρο που ευνοεί συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες των μικρομεσαίων. Πρόκειται για ακόμα ένα χτύπημα στη μεσαία τάξη, που κάποιοι θέλουν να την εξαφανίσουν οριστικά.

 

Φυσικά από την εξόντωση των μικρομεσαίων και την κυριαρχία των μονοπωλίων στην αγορά, καμία ανάπτυξη δεν θα υπάρξει. Θα υπάρξει μόνο αναδιανομή του ίδιου τζίρου, καταστροφή επενδυμένου και χρήσιμου κεφαλαίου, καταστροφή θέσεων εργασίας και, στο τέλος, ομηρία των καταναλωτών.

 

Το Επαγγελματικό Επιμελητήριο της Αθήνας είχε εγκαίρως επισημάνει τις καταστροφικές προθέσεις της κυβέρνησης, γύρω από το θέμα της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές.

 

Ποια είναι η απάντηση; Την δίνει και αυτή το ΕΕΑ: «απαιτείται εδώ και τώρα συντονισμένη δράση, γιατί όχι μέλλον δεν πρόκειται να υπάρξει για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά δυστυχώς ούτε καν παρόν»!

 

ΣΒ